Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Poirot jest mistrzem w sugerowaniu wątpliwości samym tonem głosu.
Jaki miałaby powód, by kłamać w takiej sprawie? spytałem.
Aucune
aucune. Widzisz, Hastings, trudno ufać jej słowom.
Uważasz, że kłamie? Ale po co? Wygląda na bardzo uczciwą osobę.
No właśnie. Czasami trudno odróżnić umyślne kłamstwo od bezinteresownej
niedokładności.
Co masz na myśli?
Świadome oszustwo to jedno. Lecz pewność co do faktów, własnych przekonań i ich
prawdziwości z pominięciem nieistotnych szczegółów to, mój przyjacielu,
charakterystyczna cecha ludzi wyjątkowo uczciwych. Zauważ, że skłamała już w jednej
sprawie. Powiedziała, że widziała twarz Jane Wilkinson, mimo że najprawdopodobniej nie
miała takiej możliwości. Jak to się stało? Załóżmy, że było tak: spogląda z góry i widzi w
holu Jane Wilkinson. Bez najmniejszych wątpliwości przyjmuje, że to naprawdę jest Jane
Wilkinson. Po prostu to wie. Mówi, że wyraźnie widziała jej twarz, ponieważ jest tak pewna
tego, co dla niej jest faktem, że zupełnie lekceważy szczegóły! Udowadniam jej, że nie mogła
widzieć twarzy Jane. I co? Cóż, jakie znaczenie ma to, czy widziała jej twarz, czy nie, skoro
to była Jane Wilkinson. Podobnie traktuje inne pytania. Ona przecież wie. Odpowiada na nie,
opierając się na własnej wiedzy, a nie zapamiętanych faktach. Świadka przekonanego o
swoich racjach zawsze należy traktować podejrzliwie, przyjacielu. Świadek niepewny, który
nie pamięta dokładnie, ma wątpliwości, najpierw się zastanowi: Ach! Tak, tak to było. Na
takim można po stokroć bardziej polegać.
Mój Boże, Poirot, zburzyłeś wszystkie moje wyobrażenia o świadkach
powiedziałem.
W odpowiedzi na moje pytanie, czy lord Edgware zamierza się powtórnie ożenić,
wyśmiewa sam pomysł. Po prostu dlatego, że nigdy nie przyszedł jej do głowy. Nawet nie
próbuje przypomnieć sobie wskazujących na taką możliwość ledwo dostrzegalnych oznak.
Dlatego też jesteśmy dokładnie w tym samym punkcie, w którym byliśmy wcześniej.
Na pewno nie wyglądała na zaskoczoną, kiedy udowodniłeś, że nie mogła zobaczyć
twarzy Jane Wilkinson powiedziałem w zamyśleniu.
Nie, i dlatego uznałem, że należy do uczciwych, lecz niedokładnych świadków, a nie
świadomych kłamców. Nie widzę powodu, by miała kłamać, chyba że
rzeczywiście, to jest
to!
Co? spytałem niecierpliwie. Lecz Poirot potrząsnął głową.
Nasunął mi się pewien pomysł. Ale to zbyt nieprawdopodobne. Tak, zbyt
nieprawdopodobne.
Nie zgodził się zdradzić nic więcej.
Wydaje się, że jest bardzo przywiązana do dziewczyny zauważyłem.
Tak. Zdecydowanie chciała być obecna przy naszej rozmowie. Jakie są twoje wrażenia
na temat szanownej Geraldine Marsh, Hastings?
Współczułem jej, i to głęboko.
Zawsze miałeś miękkie serce. Piękność w tarapatach za każdym razem wytrąca cię z
równowagi.
Nie czułeś tego samego? Przytaknął z powagą.
Tak. Nie miała szczęśliwego życia. To jest wyraźnie wypisane na jej twarzy.
W każdym razie zacząłem ciepło zdajesz sobie sprawę, jak niedorzeczna była
sugestia Jane Wilkinson
mówię o tym, żeby taka dziewczyna miała cokolwiek wspólnego
ze zbrodnią.
Niewątpliwie jej alibi jest zadowalające, choć Japp jeszcze mi go nie przedstawił.
Drogi Poirot, czy chcesz powiedzieć, że nawet po zobaczeniu jej i rozmowie wciąż nie
jesteś usatysfakcjonowany i czekasz na alibi?
Eh bien, przyjacielu, a co wynika z tego, że ją widziałem i że z nią rozmawiałem?
Dostrzegliśmy, że przeżyła wielkie nieszczęścia, ona przyznała, że nienawidziła ojca i cieszy
się z jego śmierci, oraz że jest bardzo zdenerwowana tym, co mógł powiedzieć nam wczoraj
rano. I po tym wszystkim ty mówisz: alibi nie jest potrzebne!
Sama szczerość dowodzi jej niewinności powiedziałem ciepło.
Szczerość jest charakterystyczną cechą tej rodziny. Nowy lord Edgware szerokim
gestem wyłożył karty na stół.
Rzeczywiście przyznałem, uśmiechając się na to wspomnienie. Dość oryginalna
metoda.
Poirot przytaknął.
Jak ty to mówisz? Straciliśmy grunt przed nogami.
Pod nogami poprawiłem go. Tak, wyszliśmy na głupców.
Cóż za dziwaczny pomysł. Może ty wyszedłeś na głupca. Ja w najmniejszym stopniu
nie czułem się głupio i nie sądzę, żebym tak wyglądał. Wprost przeciwnie, przyjacielu, to ja
wytrąciłem go z równowagi.
Naprawdę? powiedziałem z powątpieniem, ponieważ nie przypominałem sobie
żadnych oznak tego, o czym mówił Poirot.
Si. Słuchałem go cierpliwie. Na koniec zadałem pytanie na zupełnie inny temat, a to
wytrąciło z równowagi naszego dzielnego monsieur. Nie umiesz obserwować, Hastings.
Myślałem, że jego przerażenie i zaskoczenie śmiercią Carlotty było szczere
powiedziałem. Ty pewnie uznałeś je za sprytną grę.
Tego nie sposób stwierdzić. Zgadzam się, że wyglądało to prawdziwie.
Dlaczego uważasz, że w tak cyniczny sposób wcisnął nam wszystkie fakty? Dla czystej
rozrywki?
To zawsze jest możliwe. Wy, Anglicy, macie dziwaczne poczucie humoru. Choć może
to uprzejmość. Fakty, które ukrywacie, nabierają podejrzanej wagi. Fakty, które szczerze
podajecie, wydają się mniej ważne, niż są naprawdę.
Na przykład poranna kłótnia z jego wujem?
Właśnie. Wie, że i tak wyjdzie na jaw. Eh bien, podsuwa nam ją pod nos.
Nie jest takim głupcem, na jakiego wygląda.
Och! Wcale nie jest głupi. Ma bystry umysł, kiedy tylko chce mu się go użyć.
Doskonale wie, na czym stoi i, jak mówiłem, wykłada karty na stół. Grywasz w brydża,
Hastings. Powiedz mi, kiedy się to robi?
Sam grasz w brydża odparłem ze śmiechem. Świetnie wiesz, kiedy: gdy reszta
lew jest twoja i chcesz zaoszczędzić czasu i przejść do następnej partii.
Tak, mon ami, to wszystko prawda. Lecz czasem jest ku temu inny powód. Dostrzegłem
go kilka razy, grając z les dames. Któraś ma wątpliwości. Eh bien, la dame rzuca karty na stół
i mówi: Reszta jest moja. Zbiera wszystkie lewy i zaczyna nowe rozdanie. Prawdopodobnie
pozostali gracze przystają na to, zwłaszcza jeśli nie są zbyt doświadczeni. Jednak zauważ, że
wygrana nie jest oczywista
|
WÄ
tki
|