ďťż

Tak podjta indoktrynujca obrona Kurbasa, tkwica w niechlubnej, skompromitowanej kilkadziesit lat temu tradycji literaturoznawstwa ancien regime, przekBamujca wbrew oczywistym faktom jego twórczo[, tym bardziej mu nie sBu|y, deprecjonujc co gorsza po[rednio i podajc w wtpliwo[ to, co byBo wielko[cijego teatralnego dzieBa

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Moje spotkanie z Kurbasem staBo si wic nie tylko spotkaniem z najwybitniejszym ukraiDskim re|yserem, ale nade wszystko z autork po[wiconej mu wspóBcze[nie ksi|ki i przyjt przez ni- wywoBujc dystans - optyk. Có| dla historyka teatru wynika z koincydencji dat, okruchów zdarzeD, subiektywnych, formuBowanych po latach ocen, gdy brakuje mu tego, co dla poznania fundamentalne - samego dzieBa? Jaki po|ytek z nich tym bardziej mie mo|e uczony komparatysta, usiBujcy zbudowa scjentystyczny pomost midzy kulturami teatralnymi dwóch narodów? Kulturami silnie przecie| zwizanymi? Polsko-ukraiDski teatralny genins loci Kijowa (cho jego archiwa kryj jeszcze wiele niedostpnych dla polskich badaczy materiaBów) jest spraw znan. Jak bada historyczne zwizki, gdy ju| zyskali[my pewno[, |e historia to jeszcze jedna wielka narracja? By mo|e kluczem do zrozumienia wzajemnych oddziaBywaD stykajcych si kultur dwóch nacji jest wic nie tylko poszukiwanie bezpo[rednich kontaktów i wpBywów. By mo|e od zestawiania zamknitych faktów z historii kultury du|o istotniejsza oka|e si analiza sposobów, w jakie obie strony zwizków tych dzisiaj szukaj, porównanie ich wspóBczesnej recepcji i interpretacji dokonywanej po obu stronach. Bowiem przyjta metoda tych badaD jest wBa[nie rezultatem narodowej, historycznej i kulturowej tradycji, której wzajemne poznanie jest przecie| gBównym celem naszej konferencji. Estetyka? Historia? Polityka? Miejsca wspólne 129 Bibliografia 1. Edward Csató, Leon Schiller, Warszawa 1968. 2. Nela Kornijenko, Ae[ Kurbas: repeticija majbutnioho, Kyjiw 1998. 3. Henryk Izydor Rogacki, Leon Schiller, Aódz 1995. 4. Zbigniew Wilski, StanisBawa Wysocka, Warszawa 1965. 5. Zbigniew Wilski, Wielka tragiczka, Kraków 1982. Marta KarasiDska Asthetik? Geschichte? Politik? Gemeinsamkeiten
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.