ďťż

Odpowiedź nie mogła zadowolić Piłsudskiego: miał on prawo inicjatywy, lecz w przypadku odmowy akceptacji jego kandydata na premiera przez sejm prawo inicjatywy przejść...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Komisja Główna sejmu zaczęła poszukiwania kandydata na sze- fa rządu. Prawica proponowała Wojciecha Korfantego lub Leopol- da Skulskiego. Gdy obie kandydatury upadły z braku poparcia większości, centrum wysunęło Stefana Przanowskiego, również bez INFLACJA I KONFLIKTY 141 skutku. Sejm oddał teraz inicjatywę Piłsudskiemu. Mianował on 26 VI 1922 r. rząd z Arturem Śliwińskim jako premierem, Gab- rielem Narutowiczem jako ministrem spraw zagranicznych i Zyg- muntem Jastrzębskim - ministrem skarbu. Inne ważniejsze teki zatrzymali dotychczasowi ministrowie. Rząd Śliwińskiego miał bardzo chwiejne oparcie w centrum i części lewicy, toteż po nie- całych dwu tygodniach upadł na skutek wotum nieufności. Był to sukces endecji, za którą poszły: chadecja, NZL, Zjednoczenie Mieszczańskie, Klub Pracy Konstytucyjnej i Stronnictwo Katolic- ko-Ludowe. Narodowi demokraci byli u progu stworzenia prawi- cowo-centrowej koalicji. Piłsudski zapowiedział, że nie zatwierdzi tej nominacji i poda się do dymisji. Rozpoczęły się demonstracje kierowane przez lewicę pod hasłem: "Precz z Korfantym". W tej sytuacji endecja zdecydowała się na krok ostateczny: zgłosiła wniosek o wotum nieufności dla Naczelnika Państwa. Tego posu- nięcia nie wytrzymała świeżo utworzona koalicja - Klub Pracy Konstytucyjnej wycofał się z bloku pozbawiając go większości. Piłsudski zwyciężył i mianował pozaparlamentarny gabinet z Ju- lianem Nowakiem na czele. 31 VII 1922 r., po najdłuższym dotąd przesileniu rządowym, gabinet Nowaka uzyskał nominację i roz- począł urzędowanie z udziałem prawie wszystkich ministrów gabi- netu Śliwińskiego. Pozostali więc w rządzie między innyn–: Hen- ryk Kamieński, Gabriel Narutowicz, gen. Kazimierz Sosnkowski, Zygmunt Jastrzębski, Józef Raczyński i Ludwik Darowski. Spra- wiedliwość zatrzymał Wacław Makowski, oświatę objął Kazimierz W Kumaniecki, a przemysł i handel - ponownie Henryk Stras- burger." Najważniejsze zadanie, jakie stanęło przed rządem Nowaka, polegało na przeprowadzeniu wyborów w oparciu o pięcioprzy- miotnikową ordynację wyborczą uchwaloną w lipcu 1922 r. Wstę- pem do głosowania powszechnego były wybory do autonomicz- nego Sejmu Śląskiego 24 IX 1922 r. Wzięło w nich udział prawie 74% uprawnionych, a wyniki potwierdziły polskość Górnego Śląs- ka: Niemcy zdobyli zaledwie 26,8% głosów. Spośród stronnictw polskich najwięcej głosów zdobył Blok Narodowy ZLN i chade- cji - 33,8%, PPS -17% i NPR -14,3%. Porażkę ponieśli komuniś- ci osiągając zaledwie 2,2% głosów i nie wchodząc do Sejmu Śląs- kiego.'s Do wyborów ogólnopaństwowych do sejmu i senatu, które odbyły się 5 XI 1922 r., zgłoszono aż 19 list kandydatów. Związek 142 ANDRZEJ ALBERT Ludowo-Narodowy, Narodowo-Chrześcijańskie Stronnictwo Lu- dowe i Chrześcijańska Demokracja utworzyły wspólny blok pod nazwą Chrześcijańskiej Jedności Narodowej. Stronnictwa cent- rum poszły do wyborów z siedmioma listami, wśród których naj- większe szanse miała lista PSL "Piast", lewica - z pięcioma, z któ- rych najsilniejsza była lista PPS. Komuniści zrezygnowali tym ra- zem z bojkotu wyborów i przystąpili do nich w nadziei wykorzys- tywania forum sejmowego dla swych akcji propagandowych. Dla niepoznaki ukryli się pod nazwą Związek Proletariatu Miast i Wsi. Wśród mniejszości narodowych wysuwano myśl wspólnego bloku. Weszli do niego ostatecznie Ukraińcy, Białorusini, Żydzi, Niemcy i Rosjanie. Bojkot wyborów zapowiedzieli Ukraińcy galicyjscy ins- pirowani przez emigracyjny rząd Ewhena Petruszewycza. Inny odłam ukraiński wystąpił z listą Agrarnej Ukraińskiej Chłopskiej Partii, zwanej "Chliborobami". Była to grupa polonofilska o nie- wielkim wpływie. Ponadto do wyborów stanęły samodzielnie mniejsze organizacje żydowskie: syjoniści Małopolski Wschod- niej i Zachodniej, żydowscy ludowcy i socjaliści spod znaku "Bundu" i "Poalej Syjonu". Spośród 13 mln uprawnionych do głosowania obywateli Rzeczypospolitej do wyborów przystąpiło 8,8 mln, czyli 67,7%. Bojkot ukraiński przyniósł więc spore rezultaty. W wojewódz- twach wschodnich głosowało jeszcze mniej osób: w stanisławows- kim - 32%, w tarnopolskim 35% i lwowskim - 53%. Najwięcej głosów padło na listę Chrześcijańskiej Jedności Narodowej - 29,1 %, blok mniejszości otrzymał 16%, PSL "Piast -13,2%, PSL "Wyz- wolenie - 11%, PPS -10,3%, NPR - 5,4%. Komuniści zgroma- dzili 132 tys. głosów, czyli 1,5%, ponosząc porażkę. W rezultacie wyborów w Sejmie RP powstał nowy układ sił politycznych. Prawica zwiększyła swój stan posiadania do 28% mandatów, centrum poniosło ogromne straty uzyskując zaledwie 29,9% mandatów, lewica wzmocniła się sięgając po 22,1%, zaś największe zyski zanotowały mniejszości narodowe gromadząc łącznie 20% mandatów poselskich. Najsilniejszą partią pozostał Związek Ludowo-Narodowy (22% mandatów) ze Stanisławem Głąbińskim, Stanisławem Grabskim, Marianem Seydą i Jerzym Zdziechowskim na czele. Prawdziwe spustoszenie nastąpiło w cen- trum sejmu. Niektóre partie, jak: Zjednoczenie Mieszczańskie, Klub Pracy Konstytucyjnej czy Narodowa Partia Pracy, w ogóle straciły przedstawicielstwo sejmowe, zaś Narodowe Zjednoczenie INFLACJA I KONFLIKTY 143 Ludowe obroniło ledwie 1 mandat. Obronną ręką wyszła z wy- borów chadecja (10% mandatów) z Wojciechem Korfantym i Jó- zefem Chacińskim na czele. Straty poniosło PSL "Piast", choć z 15,8% mandatów pozostało drugim co do wielkości stronnict- wem w sejmie. Klubem "Piasta" kierowali: Władysław Kiernik, Maciej Rataj i Wincenty Witos. NPR zgromadziła 4,1% manda- tów
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.