ďťż
Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Typowym przykładem
takich działań były inicjatywy generała Józefa Bema. Schroniwszy się do
Turcji w 1849 roku po klęsce węgierskiej wojny niepodległościowej, Bem
dojrzał w kraju sułtanów największą szansę na przyszłe wsparcie Polski w
wielkiej wojnie narodów. Skierowany przez władze tureckie do syryjskiego
Aleppo zbudował tam fabrykę saletry niezbędnej do produkcji prochu i
opracowywał kolejne projekty modernizacji armii tureckiej. W memoriałach
do władz tureckich dowodził konieczności przygotowania się Turcji do
nieuniknionej wojny z Rosją, projektował utworzenie arabskiego korpusu
kawalerii z polskimi oficerami na czele. Na krótko przed śmiercią w 1850
roku Bem rozbił przypuszczony na Aleppo atak koczowniczych plemion
beduińskich.
Polscy emigranci w Turcji starali się konsekwentnie wzmacniać Turcję
dla przeciwdziałania ekspansjonistycznym planom Rosji, jako najcięższego
zaborcy Polski. Stanowili liczącą się siłę. W drugich dziesięcioleciach po
1850 roku w Turcji przebywało około 350 polskich emigrantów: oficerów,
inżynierów i rzemieślników, którzy oddali swe umiejętności służbie dla
wzmocnienia Turcji, budowali forty w rozlicznych wilajetach tureckich.
Polskim inżynierom zawdzięczano opracowanie nowoczesnych map Bałkanów,
Kurdystanu i Syrii.
Świetny znawca historii polskiej myśli technicznej Bolesław Orłowski
pisał na temat wyjątkowo dużej roli Polaków w modernizacji Turcji m.in.: Od
1854 r. Polacy zbudowali zręby sieci telegraficznej w imperium tureckim na
Bałkanach, w Azji Mniejszej i w Syrii. Czołowymi pionierami w tej dziedzinie
byli wykształcony we Francji weteran Powstania Listopadowego i powstania
węgierskiego Franciszek Sokulski oraz (...) Brzozowski (z zawodu agronom)
(B. Orłowski, Nie tylko szablą i piórem", Przegląd Techniczny", 1 listopada
1981 r.). Zdaniem Orłowskiego Polacy odegrali w Turcji rolę wyjątkową,
nadając ton rozwojowi nowoczesnej techniki i organizacji życia.
Po zorganizowaniu w Turcji w 1865 roku państwowej administracji
dróg i mostów Polacy zajęli w niej liczne czołowe stanowiska. Kilkunastu
Polaków zostało naczelnymi inżynierami w poszczególnych wilajetach, tj.
prowincjach imperium osmańskiego, często odpowiadających obszarem
dzisiejszym państwom, takim jak Irak czy Bułgaria.
Wśród polskich oficerów, którzy przybyli na emigrację do Turcji, nie
brakowało postaci prawdziwie barwnych i awanturniczych. By przypomnieć
choćby Antoniego Aleksandra Ilińskiego (Iskindera Paszę), byłego żołnierza
Powstania Listopadowego. Po długoletnich tułaczkach emigracyjnych (walczył
m.in. jako torreador w Hiszpanii, później bił się w Algierze, Afganistanie,
Indiach i Chinach) został adiutantem generała Bema w czasie jego bojów
siedmiogrodzkich 1849 roku. Po przybyciu do Turcji szybko wyróżnił się w
walkach, już w 1854 roku w czasie wojny krymskiej dowodząc pułkiem
tureckich zaptyjów". Później dowodził turecką strażą przednią w czasie
wyprawy do Gruzji. Kulminacją jego tureckiej kariery stała się nominacja na
gubernatora w Bagdadzie (zob. W. Pobóg-Malinowski, Najnowsza historia
Polski", London 1967, t. I, s. 132-133).
Niemniej barwną i awanturniczą postacią był inny polski oficer Michał
Czajkowski (Sadyk Pasza), znany też jako autor bardzo poczytnych w
swoim czasie powieści kozackich. Współdziałając z dyplomacją ks. A. Czartoryskiego
odgrywał on przez kilka dziesięcioleci wielce znaczącą rolę w
rozwijaniu antyrosyjskiej akcji u boku Turków na Bałkanach. Historyk profe-
24
25
sor Jerzy W. Borejsza, wysoko oceniając zasługi Michała Czajkowskiego w
przeciwdziałaniu wpływom Rosji carskiej na Bałkanach, pisał, iż: (...) jako
szef agencji Hotelu Lambert w Konstantynopolu Czajkowski ujawnił w pełni
swoje talenty organizatora i polityka, wywierającego wpływ na rząd turecki i
organizującego Słowian bałkańskich. To jemu zawdzięczał Aleksander
Karadijordjewić utrzymanie się na tronie serbskim. To on stał się
rzecznikiem praw bułgarskich w Konstantynopolu (podkr. - J.R.N.).
Starał się odciągnąć Słowian tureckich od Rosji i ustawicznie forsował sprawę
polską w polityce tureckiej, wysyłał emisariuszy na Kaukaz do narodów
walczących z caratem i penetrował skupiska starowierców i Kozaków wzdłuż
europejskiej granicy Rosji (...) podczas wojny krymskiej poprowadził sformowany
przez siebie pułk kozaków sułtańskich i zasłynął pod tureckim imieniem
Sadyka Paszy (J.W. Borejsza, Piękny wiek XIX", Warszawa 1984, s.
389).
Dodajmy, że za zasługi w walkach przeciwko Rosjanom w dobie
wojny krymskiej Turcy mianowali Czajkowskiego gubernatorem wojennym
Bukaresztu. Niestety, pod koniec życia Czajkowski zwątpił w jakiekolwiek
szanse dalszej walki o sprawę polską i pokajał się wobec władz rosyjskich.
POLAK - PREKURSOREM IDEI TURECKIEGO
ODRODZENIA NARODOWEGO
Szczególnie duże, trudne do przecenienia zasługi dla Turcji oddał
inny oficer polski Konstanty Borzęcki, były uczestnik walk pod dowództwem
generała Bema na Węgrzech. Wszedłszy na służbę w armii tureckiej pod
mianem generała Dżeladdina Paszy, Borzęcki został kapitanem sztabu generalnego
armii tureckiej i naczelnikiem działu kartografii w Seraskieracie.
Uczestnicząc w kolejnych walkach tureckich przeciw Rosji doszedł do rangi
generała. Nie wyczyny bojowe jednak, lecz działalność polityczna Borzęckiego
stała się jego największym powodem do chwały w Turcji. Chodziło o
jego ogłoszoną w 1869 roku pracę Les Turcs ancients et moderns". Było to
pierwsze w historii Turcji opracowanie dziejów narodu tureckiego stanowczo
obalające twierdzenia niektórych zachodnich historiografów o niższości
kulturowej Turków. Książka Borzęckiego dostarczała bardzo wiele argumentów
wzmacniających turecki patriotyzm i poczucie dumy narodowej.
W kilkadziesiąt lat po śmierci Borzęckiego zaczęto wysławiać jego
rolę jako swego rodzaju twórcę tureckiej świadomości narodowej. Widziano
w nim czołowego inicjatora ruchu ideologicznego, który dążył do przekształcenia
kosmopolitycznej społeczności osmańskiej w nowoczesny naród turecki.
O bardzo wielkiej roli wspomnianej książki Borzęckiego Les Turcs ancients
et modernes" w kształtowaniu poczucia narodowego Turków pisał
m.in
|
WÄ
tki
|