ďťż

Powyżej leży sfera inteligencji, sfera rozumu, gdzie istnieje i jedno, i drugie - zaprzeczenie i potwierdzenie: coś jest czerwone i dlatego nie jest żółte...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Humanizm 227 Kolejny stopień poznania to poznanie Boga. Jest ono możliwe jedynie dzięki intuicji. W Bogu bowiem zespalają się w jedno wszelkie przeciwieństwa - a rozumowo, logicznie nie można przecież orzec, że prawdziwe jest zdanie: „Bóg jest najmniejszym i największym". Dlatego o Bogu nie można powiedzieć niczego jednoznacznego. W sensie neoplatońskim jest to teologia negatywna: umysł nie potrafi orzec o Bogu niczego pozytywnego. Jedynie z pomocą oświeconego przez wiarę rozumu docieramy w pobliże sfery Nieskończonego. Mikołaj Kuzańczyk stwierdza, że poznanie polega w istocie na mierzeniu, a zatem zależne jest od liczby jako miary. Gdzie nie ma miary, tam nie ma wiedzy! Liczby zaś są wytworem umysłu ludzkiego. Wynik jego rozumowania jest bliski naszemu współczesnemu pojmowaniu: poznanie nie jest absolutne i pewne, zależy od podmiotu, od poznającego. Świat: Bóg jest wszystkim, co może istnieć - zatem wszystko, co jest na świecie, musi być - w sposób identyczny - zawarte w Bogu. Bóg, stwarzając świat, wywiódł go, „rozwinął" z siebie — świat jest Bogiem, który stał się widoczny. Uniwersum, „rozwinięcie", „wypływ" Boga (explicatio Dei), jest potencjalnie nieskończone, nie można określić jego granic. Światów jest nieskończenie wiele, pozostają one „zwinięte" w Bogu tak długo, jak wymaga jego twórcza wola. Z pojęcia nieskończoności wynika, że Ziemia - która jest w ruchu - nie stanowi środka wszechświata. Człowiek: Ponieważ człowiek przypuszcza - pisze Kuzańczyk - że dotknie wszystkiego umysłem albo intelektem, i ponieważ widzi, że te siły tkwią zwinięte, w jego osobie, zakłada, że swoim ludzkim sposobem może dojść do wszystkiego. Gdyż człowiek jest Bogiem, ale nie w sensie absolutnym, bo 228 Czasy nowożytne Humanizm 229 przecież jest człowiekiem. Jest więc człowieczym bogiem. Człowiek jest też całym światem, ale nie wszystkim, lecz w ograniczonym sensie - bo przecież jest człowiekiem. Człowiek jest więc mikrokosmosem albo człowieczym światem. Sfera ludzkiej natury obejmuje zatem Boga i świat w jego mocy. Tę myśl, charakterystyczną dla humanizmu, z dumą wyraża także Pico delia Mirandola w swoim piśmie O godności i wolności człowieka. Sens życia widzi Kuzańczyk w urzeczywistnieniu „ludzkiej trójcy", a jest nią zjednoczenie z Bogiem, sprawiedliwość i miłość. Tylko dążenie do Boga daje trwałe oparcie w życiu. Poglądy te Mikołaj z Kuzy urzeczywistniał we własnym życiu, prowadząc działalność na rzecz pokoju i porozumienia. Gotów był nawet porzucić religijne zwyczaje swojej wiary, jeśliby stanęły na drodze do pokojowego zjednoczenia wszystkich religii. Podsumowanie Kardynał Mikołaj z Kuzy to postać, która stoi na pograniczu dwóch epok w historii i filozofii: z jednej strony średniowiecza i scholastyki, z drugiej - humanizmu i czasów nowożytnych. Nowego typu konstrukcję myślową wznosi Kuzańczyk na fundamencie antycznych wyobrażeń neoplatonizmu i spaja rozważaniami mate-matyczno-przyrodniczymi. Nie wystarcza mu, jak scholastykom, samo odwoływanie się do autorytetów. Bóg jest dla Mikołaja z Kuzy bytem nieskończonym. Człowiek, jego dusza, znajduje się w hierarchii bytów powyżej sfery ciał, lecz poniżej sfery czystych inteligencji, nad którą stoi Bóg. Stąd poznanie Boga jest dla skończonego człowieka w zasadzie niemożliwe, a jeśli - to tylko dzięki oświece- niu intelektu przez wiarę. Jest to poznanie intuicyjne. Kuzańczyk jest wyznawcą zarówno antycznego ideału stań się, kim jesteś, jak i chrześcijańskiego ideału oddania Bogu — człowiek powinien zabiegać o jedno i o drugie. Myśliciel dostrzega w człowieku Boga, uważa, że ludzkie możliwości są nieograniczone. Nieskończony świat jest dla niego wypływem, rozwinięciem Boga — explicatio Dei, i dlatego jest boski, doskonały. Podobnie człowiek, który przedstawia sobą cały świat - mikroko-smos. Mikołaj z Kuzy wyznaje pogląd panteistyczny: Bóg jest obecny w całym stworzeniu. Oddziaływanie: Niektórzy badacze uważają Mikołaja z Kuzy za właściwego twórcę filozofii nowożytnej. Jednak jego dzieło, mimo doniosłości i nowości poglądów, szybko popadło w zapomnienie, a odkrył je ponownie dopiero romantyzm. Niemniej już wcześniej z poglądów Kuzańczyka skorzystali nie tylko myśliciele, ale również badacze przyrody. Ke-pler z zainteresowaniem studiował jego przemyślenia na temat natury wszechświata. Pogląd Mikołaja o nieskończoności uniwersum -jeden z najistotniejszych, jakie wydał renesans -podjął potem Giordano Bruno, który błędnie został uznany za jego twórcę. Newton i Leibniz nawiązali do rozważań Kuzańczyka na temat zagadnienia granicy w matematyce i rozwinęli rachunek różniczkowo-całkowy. Mikołaj z Kuzy przyczynił się do rozwoju kartografii -wykonał pierwszą mapę środkowej Europy. Ma zasługi także dla rozwoju metod pedagogicznych, opracował bowiem pierwszy katechizm ścienny, przeznaczony „dla pouczenia prostego ludu". 230 Czasy nowożytne Humanizm 231 Wśród zasług kardynała należy wymienić i tę, że jako pierwszy odkrył, iż tak zwana donacja Konstantyna - dokument uzasadniający pretensje papiestwa do władzy świeckiej - jest fałszerstwem. Można więc uznać, że Kuzańczyk jest także prekursorem historii prawa. MARSILIO FICINO [19 października 1433 w Figline w Valdarano — 1 października 1499 w Careggi] Ficino, jeden ze współzałożycieli Akademii Platońskiej w Careggi niedaleko Florencji, studiował języki, gramatykę oraz medycynę we Florencji, w Pizie i Bolonii. Praktykował jako lekarz, jednocześnie studiując pisma „boskiego Platona". Platon był dla niego postacią dopełniającą tradycję, sięgającą od Mojżesza przez Zaratustrę aż do Pitagorasa. Zawód medyka porzucił Ficino w roku 1462, aby całkiem poświęcić się filozofii. W roku 1473 uzyskał święcenia kapłańskie. Zmarł w rok po spaleniu na stosie Savonaroli, płomiennego kaznodziei nawołującego do pokuty, którego sam zwalczał. „Pobożna filozofia" jest dla Ficina tożsama z „rozumiejącą religią" - Platona i Plotyna uważa za zwiastunów Prawdy Bożej, którą objawił Chrystus. Dlatego Ficino jako pierwszy przełożył całego Platona na łacinę, podobnie jak pisma Plotyna i innych. Ponadto pisał komentarze. W swoim głównym dziele, Theologia Platonica (Teologia Platońska), podkreśla zbieżność platonizmu i chrześcijaństwa oraz formułuje już właściwie ideę tolerancji religijnej. Świat jest dla niego zbudowany hierarchicznie, na wzór neoplatoński. Bóg, dusze anielskie - jako dziedzina idei - dalej dusze ludzkie, tworzone bezpośrednio przez Boga, rzeczy i zjawiska czasowo-przestrzenne oraz bezpostaciowa materia są stopniami tej hierarchii
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.