Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Zaczynałam pisać o różnych rzeczach, potem porzucałam te próby, w końcu dałam się wciągnąć i poszło mi jak z płatka. Pisanie okazało się zajęciem wyczerpującym i zarazem ekscytującym, choć raczej nie sprzyjało rekonwalescencji.
Wyciągnę starą maszynę do pisania Madge obiecała mi mama to będziesz mogła z niej korzystać.
To pierwsze opowiadanie nazwałam Dom piękności. Za arcydzieło raczej trudno je uznać, chociaż w sumie uważam, że z tego, co stworzyłam, był to z pewnością pierwszy obiecujący utwór. Oczywiście, napisany po amatorsku i zdradzający wpływy lektur z minionego tygodnia. Tego zresztą nie da się uniknąć w początkowej fazie twórczości. Czytałam wtedy książki D.H. Lawrencea. Pamiętam, że bardzo mi się w tym okresie podobały jego powieści Wąż upierzony, Synowie i kochankowie, Biały paw i inne. Czytałam też kilka utworów niejakiej Everard Cotes i podziwiałam jej styl. Moje pierwsze opowiadanie było afektowane i napisane w taki sposób, że nie można się zorientować, co autorka miała na myśli, styl też nie grzeszył oryginalnością, niemniej świadczyło o wyobraźni.
Potem napisałam jeszcze inne: Zew skrzydeł (niezłe), Samotny Bóg (pod wpływem lektury Miasta pięknego nonsensu, niestety sentymentalne), krótki dialog na przyjęciu między głuchą kobietą a nerwowym mężczyzną, i straszne o seansie spirytystycznym (po wielu latach napisałam je od nowa). Przepisałam wszystkie na maszynie Madge marki Empire, jak sobie przypominam i pełna nadziei wysyłałam do różnych pism, przybierając zależnie od kaprysu rozmaite pseudonimy. Madge nazwała się Mostyn Miller, ja wobec tego występowałam jako Mack Miller, potem Nathaniel Miller (jak nasz dziadek). Nie liczyłam specjalnie na sukces i okazało się, że miałam rację. Wszystkie opowiadania po kolei wracały do mnie ze zwykłą odpowiedzią: Redakcja żałuje
Posyłałam je wówczas do innego czasopisma.
Zdecydowałam się też spróbować swoich sił w powieści. Zabrałam się do tego w sposób beztroski. Powieść zlokalizowałam na terenie Kairu. Myślałam o dwu niezależnych fabułach i początkowo nie mogłam się zdecydować na wybór którejś z nich. Ostatecznie z pewnym wahaniem dokonałam tego i zasiadłam do pisania. Zainspirowały mnie trzy osoby, które widywałyśmy z mamą w jadalni hotelowej w Kairze. Ładna dziewczyna w moich oczach już raczej nie dziewczyna, bo niewiele jej zapewne brakowało do trzydziestki codziennie po tańcach przychodziła na kolację z dwoma panami. Jeden był krępym, ciemnowłosym kapitanem z 60. Pułku Strzelców, drugi wysokim blondynem z Coldsteamskiego Pułku Gwardyjskiego, młodszym od niej o rok czy dwa. Panna siadała pośrodku, oni po bokach; najwyraźniej trzymała w odwodzie obu. Znałyśmy ich nazwiska, ale nie dowiedziałyśmy się niczego więcej, ktoś tylko powiedział: Kiedyś będzie musiała któregoś wybrać. To wystarczyło, żeby pobudzić moją fantazję. Gdybym wiedziała coś więcej, chyba nie chciałoby mi się o nich pisać. A tak to mogłam stworzyć wspaniałą historię, zapewne niewiele mającą wspólnego z nimi, ich charakterami i postępowaniem. Po jakimś czasie historia przestała mi się podobać, przerzuciłam się zatem na drugą, mniej poważną, z zabawniejszymi postaciami. Popełniłam jednak fatalny błąd, obarczając się głuchą bohaterką. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego tak jest, niemniej każdy potrafi w całkiem interesujący sposób poradzić sobie z niewidomą bohaterką. Z głuchą zaś sprawa nie przedstawia się tak łatwo, bo, jak się wkrótce przekonałam, gdy już opiszesz, co myśli ona, i co myślą i mówią o niej inni, nie ma już szans na dalszą rozmowę, i znajdziesz się w ślepym zaułku. Biedna Melancy stała się jeszcze bardziej mdła i nudna.
Powróciłam do pierwszej historii i uświadomiłam sobie, że nie wystarczy jej na powieść. W końcu postanowiłam połączyć oba wątki. Miejsce akcji było to samo, czyż więc nie można tak postąpić? Tak oto moja powieść osiągnęła ostatecznie pożądane rozmiary. Obciążona zbyt wielką liczbą wątków przerzucałam się szaleńczo od jednej grupy postaci do drugiej, zmuszając je czasem do mieszania się ze sobą w sposób, którego zapewne wcale by sobie nie życzyły. Nadałam powieści tytuł nie wiem dlaczego taki właśnie Śnieg na pustyni.
Matka z pewnym wahaniem poradziła mi, żebym zwróciła się do Edena Philpottsa, prosząc o pomoc i radę. Eden Philpotts był w tym czasie u szczytu sławy, a jego dartmoorskie powieści ceniono bardzo wysoko. Tak się złożyło, że mieszkał w sąsiedztwie i przyjaźnił się z naszą rodziną. Brakowało mi śmiałości, ale w końcu posłuchałam tej rady. Eden Philpotts wygląd miał dość osobliwy, z twarzy interesującej, o oczach migdałowych, w kształcie z lekka jakby w kącikach uniesionych ku górze przypominał bardziej fauna niż normalną istotę ludzką. Cierpiał okrutnie z powodu podagry i gdy przychodziliśmy w odwiedziny, nieraz zastawaliśmy go z nogą grubo obandażowaną i opartą na krześle. Nienawidził życia towarzyskiego i prawie nie wychodził z domu, w gruncie rzeczy nie znosił spotykać się z ludźmi. Jego przystojna i czarująca żona natomiast była osobą nader towarzyską i miała wielu przyjaciół. Eden Philpotts lubił mojego ojca, a także mamę, która rzadko zawracała mu głowę zaproszeniami na zebrania towarzyskie, za to podziwiała jego ogród oraz rosnące tam rzadkie rośliny i krzewy. Powiedział, że naturalnie przeczyta literackie pierwociny Agathy.
Wdzięczność, jaką do niego żywię, trudno mi wprost wyrazić słowami. Jakże łatwo mógł rzucić kilka byle jakich zdań zasłużonej krytyki i być może zniechęcić mnie na całe życie. A tymczasem zaoferował mi pomoc. Wiedział doskonale, jaka jestem nieśmiała i jak trudną rzeczą bywa dla mnie mówienie o różnych sprawach. List, który do mnie napisał, zawierał cenne rady.
Niektóre z tych rzeczy, które napisałaś, są pierwszorzędne.
Masz wielkie wyczucie dialogu. Powinnaś się trzymać wesołego, naturalnego dialogu. Postaraj się wyeliminować ze swoich powieści całe to moralizowanie, zanadto je lubisz, a nie ma nic nudniejszego w czytaniu. Zostaw swoje postaci same, tak by to one mówiły za siebie, zamiast stale im dyktować, co mają powiedzieć, albo wyjaśniać czytelnikowi, co miały na myśli mówiąc to, co mówią. Czytelnik sam ma to osądzić. Masz tu dwie historie, zamiast jednej, ale to częsty błąd u początkujących. Wkrótce nie będziesz chciała marnować w tak rozrzutny sposób historii. Posyłam Ci list do mego agenta literackiego, Hughesa Massie. Dokona krytycznej analizy twojej powieści i poinformuje Cię, jaką ma szansę na przyjęcie.
Obawiam się, że niełatwo jest umieścić gdzieś pierwszą powieść, nie wolno się zatem zniechęcać
|
WÄ
tki
|