ďťż

Król opa- nował bowiem niemal całą Ruś Halicko-Włodzimierską z wyłączeniem jedynie Łucka, gdzie utrzymał siŤ Lubart...
Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Litwini tymczasem zebrali siły dla odzyskania Rusi l za- jęli Wołyń. Nie zmieniło sytuacji w sposób zasadniczy włączenie się do wojny króla węgierskiego. Doszło na- tomiast teraz do bardzo ważkich układów politycznych. Najpierw w 1350 r. stanął między Kazimierzem Wielkim a Ludwikiem Andegaweńskim układ tej treści, że Ludwik 'l zrzekał się na rzecz Kazimierza swoich roszczeń do Rusi Halicko-Włodzimierskiej; gdyby jednak Kazimierz miał potomstwo męskie, to Ruś nie przejdzie w sukcesji na Kazimierzowego syna, ale zostanie przez Węgry wyku- piona za 100 tyś. florenów. Jeżeli natomiast w myśl po- rozumienia z 1338 r. po Kazimierzu tron polski przejdzie na Andegawena, wówczas Ruś pozostanie w dotychcza- Bowym związku państwowym, czy ściślej: należeć będzie do zuniowanago państwa polsko-węgierskiego. W 1351 r, 228 doszło z kolei do umowy Ludwika z księciem litewskim Kiejstutem. Kazimierz Wielki, który właśnie ciężko za- chorował, w umowie nie uczestniczył. Za cenę obrony Litwy przed Tatarami i Krzyżakami przez Polskę i Wę- try Litwa miała przyjąć chrzest, a Ludwik — wyjednać Kiejstutowi koronę królewską. Układ ten zabezpieczał przede wszystkim interesy Węgier na Rusi, toteż w rok później, gdy Ludwik zaangażował się w sprawy dalma- ckie, doszło z pominięciem jego do rozejmu między Ka- limierzem Wielkim a synami Giedymina Olgierdem l Kiejstutem. Rozejm miał charakter kompromisu, bo Litwa zatrzymywała ziemie; włodzimierską, iucką, bełską, chełmską i brzeską, Polska zaś właściwą Ruś Halicką. Do nowych zatargów polsko-litewskich doszło w 1355 i 1356 r. Kazimierz zajął wówczas Włodzimierz; w 1357 r. przywrócono stosunki pokojowe i teraz król Polski jął xabiegać w Awinionie o chrystianizację Litwy i koronę królewską dla jej władcy. Miało to zabezpieczyć Litwę przed Krzyżakami. Nowy etap podboju Rusi przez Polskę przypada na fata 1365 -1366. Najpierw pozyskał sobie Kazimierz Je- rzego Narymutowicza, księcia na Bełzie i Chełmie, a nad- to wówczas lub wcześniej podporządkował sobie książąt Korłatowiczów podolskich. Wyprawa z 1366 r. przyniosła Kazimierzowi nowy sukces w postach rozległych nabytków terytorialnych na Wołyniu. Zawarty teraz z Giedymino- wicami traktat przyznawał Polsce znaczną większość ziem Rusi Włodzimierskiej. Przy Litwie pozostały Łuck, Brześć Litewski i niektóre pomniejsze grody w północno-wschod- aiej części Wołynia. W ziemiach bełskiej i chełmskiej pozostawił Kazimierz Jerzego Narymutowicza, a we Wło- drimierzu — Aleksandra Koriatowicza, jako lenników Polski. Jan Długosz w sto lat później podaje informację, że w 1359 r. Kazimierz Wielki podjął wyprawę do Moł- dawii, zakończoną klęską z powodu podstępności Mołda- wian. W nowszej literaturze uciera się opinia, że mamy ta do czynienia z pomyłką, z przeniesieniem o kilkanaście Sit wstecz epizodu z czasów Ludwika, że zatem żadnej •wyprawy mołdawskiej za czasów Kazimierza Wielkiego •ie było. 228 16. Ku rewindykacji Śląska Rezygnację z praw do Śląska Kazimierz Wielki trak- tował jako posunięcie taktyczne, ale nigdy nie rozstał się z myślą odzyskania tej dzielnicy dla Polski. Utrzy- mywał przyjazne stosunki z jedynym po 1336 r. niepod- ległym państewkiem śląskim, tj. księstwem świdnicko- -jaworskim. W 1343 r. rewindykował zbrojnie ziemię wschowską, która — jako relikt panowania książąt gło- gowskich w Wielkopolsce — należała wówczas do księ- stwa żagańskiego. Wnet potem zawarł Kazimierz przy- mierze z cesarzem Ludwikiem Bawarskim, wymierzone przeciw Luksemburgom. W 1345 r. uwięził powracającego z wyprawy litewskiej Karola Luksemburczyka, a z kolei w przymierzu z Bolkiem świdnickim wdał się w wojnę 7 Luksemburgami o Śląsk. Pozyskał sobie książąt górno- śląskich, natomiast został bezpośrednio zagrożony zbroj- nym najazdem Jana Luksemburczyka, który podszedł aż pod Kraków. Wnet sukces Karola Luksemburczyka w walce o tron niemiecki i koronę cesarską oraz śmierć cesarza Ludwika Bawarskiego (1347) skłoniły Kazimierza Wielkiego do układów. W pokoju namysłowskim z 1348 r. Polska wycofała się z wojny bez strat i korzyści, a spór Bolka świdnickiego z Karolem miał być rozstrzygnięty przez Albrechta Habsburga. Jeszcze przed zawarciem te- go pokoju ogłosił Karol IV formalny akt wcielenia Śląska do Korony Królestwa Czeskiego, potwierdzony następnie w 1355 r. Tak więc próba odzyskania Śląska w drodze starcia zbrojnego z Luksemburgami nie powiodła się. W 1348 r. rozpoczął Karol IV w Stolicy Apostolskiej starania o oderwanie Śląska od prowincji kościelnej pol- skiej, tj. od arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, i o włącze- nie go do utworzonego przed czterema laty arcybiskup- stwa w Pradze. Energiczne przeciwdziałanie Kazimierza Wielkiego zakończyło sprawę w 1360 r. pełnym sukcesem Polski, bo Karol IV nie tylko jej zaniechał, ale przy- rzekł -Kazimierzowi Wielkiemu więcej jej nie wszczynać. Gorzej potoczyły się losy ostatniego niepodległego księ- stwa śląskiego. W 1353 r. Bolko świdnicki oddał Karolo- wi IV za żonę bratanicę Annę, jedyną swą sukcesorkę, 230 • -STSO. z nią przyrzekł wcielenie, swojego księstwa do Korony Królestwa Czeskiego. Sprawa śląska splotła się- faz z mazowiecką. Dwa lata wcześniej bowiem, w zwią- dca ze śmiercią Bolesława płockiego, Kazimierz Wielki •o^i faktycznie w posiadanie płocką część Mazowsza, as pozostałych przy życiu dwu książąt mazowieckich ftrad Bolesława: Kazimierza i Ziemowita) zamienił na •wołch wasali i obiecał ich uwolnić od związku lennego X dechami. Tymczasem Ludwik Andegaweński w imie- 10 króla Kazimierza zrzekł się na rzecz Karola IV praw ^bki do księstwa świdnicko-jaworskiego (oraz zasta- wionej Polsce Byczyny z Kluczborkiem), a Karol IV ustą- pił w zamian na rzecz Kazimierza Wielkiego ze swoich praw do Mazowsza, Kazimierz jednak, zawsze niechętny (—zelkim zrzeczeniem terytorialnym, ociągał się z raty- fikacją tego układu aż po rok 1356. W kilka lat później podjął Kazimierz Wielki przygo- i wwania do rewindykacji Śląska. Zaczął od podważania Uoemburskich tytułów prawnych do tej dzielnicy. W tym celu wystąpił do papieża z supliką o unieważnie- sae niesłusznych jego zrzeczeń ku szkodzie Królestwa, do-
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.