ďťż

Feudał oddawał jako cenzywę grunty swej domeny, części pustek lub użytków gmin- nych oraz działki porzucona przez chłopów...
Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Użytkownik cenzywy zobowiązywał się płacić właścicielowi ziemi czynsz pieniężny w określonej wysokości. Znacznie rzadziej za otrzymaną ziemię czynszownik świadczył powinności w naturze, płacąc tzw. champart, tj. dwudziestą, dziesiątą, dziewiątą, a nawet piątą część zbiorów. Jako długotrwała i dziedziczna dzierżawa cenzywa podlegała alienacji — mogła być sprzedana, darowana, przekazana w spadku, pod warunkiem wszakże, że nowy jej użytkownik przyjął na siebie wszystkie powinności feudalne ciążące na cenzywie. Feudał zachowywał zwierzchnie prawo własności ziemi uprawianej przez czynszownika, dawał zezwolenie na jej alienację, z czym związane były specjalne opłaty (lods it ventes). Poza tym czynszownik podlegał też jurysdykqi pańskiej. Wobec tego, że istniała możliwość handlu ziemią cenzytarną, rozmiary cenzywy mogły się zwiększać lub zmniejszać. W tej sytuacji następowała koncentracja gruntów w ręku chłopów zamożnych, system cenzytarny prowadził przeto do wzrastania nierówności majątkowej. Po- głębianiu tej nierówności na wsi francuskiej sprzyjał także wzrost towarowości gospodarstw chłopskich i stopniowa ich specjalizacja. Chłopi coraz częściej stykali się z miejscowym ryn- kiem, gdzie sprzedawali artykuły rolnicze i kupowali wyroby rzemiosła miejskiego. Chociaż chłopi wyzwalali się stopniowo z zależności poddańczej, a od drugiej połowy XIII w. łany niewolne zaczęły przekształcać się w czynszowe, położenie ludności wiejskiej było we Fran- cji niezmiernie ciężkie. Właścicielami ziemi pozostawali feudałowie, a na gruntach chłopskich ciążyły nadal wszelkiego rodzaju powinności feudalne. Dawne stosunki panowania i podle- głości całkowicie zostały zachowane. I chociaż chłop poddany stając się czynszownikiem uwal- niał się od obowiązków związanych z poddaństwem osobistym, ciążyły na nim jednak nadal różne powinności feudalne. 701 4Ť — Hlitorla powszechna t. III l?"i Tyle o życiu gospodarczym i położeniu mas pracujących we Francji na początku XIV \v Francusko-angielska wojna stuletnia (1337—1453), której działania toczyły się na terytorium królestwa francuskiego, zakłóciła rozwój gospodarczy i spowodowała wielką ruinę kraju. MIĘDZYNARODOWA SYTUACJA FRANCJI W XIV W. WALKA Z PAPIESTWEM Stopniowe kształtowanie się ogólnokrajowego rynku wewnętrznego w rezultacie rozwoju sił wytwórczych i społecznego podziału pracy było we Francji ekonomiczną przesłanką cen- tralizacji feudalnego państwa. Pod koniec XIII w. domena królewska obejmowała już więksAj część terytorium francuskiego. Panujący w tym czasie Filip IV (1285—1314), nazwany prze/, nadwornych kronikarzy Pięknym, kontynuował politykę swoich poprzedników i starał się jesz- cze bardziej powiększyć swe posiadłości. Przyłączył on do domeny królewskiej w rezultacie dynastycznego małżeństwa bogate i rozległe hrabstwo Szampanii, które począwszy od XII w. słynęło ze swych jarmarków. Nie powiodła się jednakże Filipowi IV próba rozszerzenia dome- ny królewskiej kosztem Flandrii, ostatniego niezależnego hrabstwa na północy. We Flandrii w tym okresie rozwijało się świetnie sukiennictwo; kraj ten utrzymywał bez- pośrednie stosunki z Anglią, która dostarczała mu wełny, toteż flandryjscy rzemieślnicy miej- scy nie byli skłonni do uznania władzy króla francuskiego, wiedząc, że grozi im to dodatko- wymi podatkami, i w usiłowaniach Filipa widzieli niebezpieczeństwo zagrażające gospodar- czemu rozwojowi kraju. Przeciwko okupacyjnej armii francuskiej we Flandrii bardzo szybko wybuchło powstanie, które rozpoczęło się w Brugii w 1302 r. Na czele powstania stał tkacz Piotr de Coninck. Pewnego poranku powstańcy napadli na załogę francuską i wycięli ją w pień. Po powstaniu w Brugii do walki porwały się również inne miasta flandryjskie, i oddziały francuskie zostały zniszczone lub przepędzone. Filip IV musiał wysłać do Flandrii nowe woj- sko, które starło się z oddziałami tkaczy flandryjskich w bitwie pod Courtrai w tymże 1302 r. ponosząc druzgocącą klęskę. Setki par pozłacanych ostróg zdjętych z poległych rycerzy fran- cuskich złożyli mieszczanie w jeden wielki stos jako trofea zwycięstwa, a bitwa otrzymała na- zwę „bitwy ostróg". Wojsko francuskie zostało ostatecznie przepędzone ze wszystkich miast Flandrii, z wy- jątkiem niewielkiej jej części przyłączonej do domeny królewskiej. W rezultacie tego zwycię- stwa rzemieślników miejskich nad francuskimi feudałami Flandria pozostała faktycznie nieza- leżna. Jednak walka o ten kraj stała się jedną z przyczyn całego szeregu starć wojennych mię- dzy Francją i Anglią, które otrzymały nazwę „wojny stuletniej"
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.