ďťż
Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
kłos, naturalny symbol żniw, zwłaszcza
zbioru zbóż, jak jest to widoczne np. we
śnie faraona (Rdz 41,5-27). Według Księ-
gi Powtórzonego Prawa (Pwt 23,26) czło-
wiekowi przechodzącemu przez pole wol-
no było wziąć trochę kłosów, wyłuskać
z nich ziarna i zjeść, ale nie wolno było
ścinać kłosów sierpem (Mt 12,1; Łk 6,1).
Ikon. W sztuce chrześcijańskiej kłos zboża
symbolizuje chleb, czyli Ciało Chrystusa, po-
dobnie jak kiść winogron oznacza Krew Chry-
stusa w Eucharystii.
Koran [arabskie al-kuran = recytacja],
nazwa nadana przez muzułmanów ob-
jawieniu głoszonemu przez Mahometa
w latach 610-632. Słuchacze Mahometa
starali się utrwalić treść jego objawień
w pamięci i zapisywali je bardzo prostymi
znakami na najróżniejszych materiałach.
Aisza, żona Mahometa i córka Omara, ka-
lifa w latach 634-644, przyczyniły się do
powstania pierwszego zbioru tych różno-
rodnych objawień, zebranych w sury, czyli
rozdziały. Sto czternaście sur zostało uło-
żonych według długości, od najdłuższej do
najkrótszej. Po udoskonaleniu pisma arab-
skiego tekst Koranu, wraz z kilkoma wa-
riantami, został rozpowszechniony w wiel-
kich ośrodkach życia religijnego, takich
jak Basra, Damaszek, później też Bagdad.
Koran jest dla muzułmanina arabskim wy-
rażeniem słowa wiecznie obecnego w Bo-
gu, poprzednio przekazanego Abrahamo-
wi, Mojżeszowi i Jezusowi, a w końcu Ma-
hometowi, za pośrednictwem archanioła
Gabriela.
Wśród muzułmanów nauka czytania i pi-
sania odbywa się przez studiowanie i recy-
towanie Koranu. Zob. islam.
Lit. ů J. Danecki Opowieści Koranu (1991).
korzec, dawna miara objętości ciał sta-
łych (ok. 8 litrów). Jezus wspominał tę
miarę, porównując swoje nauczanie do
światła, którego nie należy chować pod
korcem (Mk 4,21).
Z. i p. Kryć światło (świecę) pod korcem - skry-
wać, tłumić czyjeś talenty.
Kościół [hebr. kahal = gmina, zbiór; gr.
ekklesia). Termin hebr. oznacza uroczyste
zgromadzenie ludu Izraela, który Bóg ze-
brał u stóp Synaju (Pwt 5) i wspólnotę ży-
dowską po jej powrocie z wygnania babi-
lońskiego (Ne 8,2). Paweł używa terminu
gr. ekklesia, kiedy zwraca się do Kościołów
(wspólnot lokalnych). Według EwangelŹŹ
św. Mateusza, Jezus powiedział do swego
ucznia - Piotra: "Ty jesteś Piotr (czyli
Skała) i na tej Skale zbuduję Kościół mój"
(Mt 16,18).
Kościoły (prawosławny, reformowane, ka-
tolicki) uważają się za "Lud Boży". Po-
strzegają siebie jako ciało, którego głową
jest Chrystus, zgodnie z formułą Pawła
(Kol 1,18). Kościół pisany małą literą
oznacza budynek, w którym gromadzą się
chrześcijanie.
Lit. Euzebiusz z Cezarei Historia Kościoła
(wyd. pol. w zbiorze Pisma Ojców Kościoła, t. 3
1924), źródło wiedzy o początkach kościoła
chrześcijańskiego (siedziby biskupów, literatu-
ra, prześladowania). Euzebiusz z Cezarei w
Kronice stara się usytuować chrześcijaństwo
w historii powszechnej, począwszy od Abraha-
ma. B. Pascal Lettres ... Mademoiselle de Roannez
(1656, Listy do Panny Roannez), wyznanie
wiary w Kościół i Ciało Jezusa Chrystusa.
kozioł ofiary przebłagalnej. Obrzęd
przebłagania przedstawia Księga Kapłań-
ska. W Dniu Pojednania arcykapłan kładł
ręce na głowę żywego kozła i wyznając
grzechy całego ludu wkładał je na niego.
Następnie wypędzano kozła na pustynię,
gdzie zgodnie z wolą Bożą nic żyć nie
będzie (Kpł 16,5-10).
Potocznie - kozioł ofiarny to człowiek,
którego otoczenie lub jakaś grupa ludzi
świadomie karze niesłusznie, zamiast
prawdziwych winnych. Kozioł ofiarny po-
nosi karę za innych.
Lit. W.H. Faulkner: Wściekłość i wrzask (1929,
wyd. pol. 1971); Przypowieść (1954, wyd. pol.
1968).
Ikon. W.H. Hunt Kozioł ofiarny (1854, Pon
Sunlight).
krew. W ST krew jest podstawą egzy-
stencji istot żywych, ludzi i zwierząt. Sło-
wo "krew" często występuje w BiblŹŹ na
oznaczenie życia. Bóg, jako jedyny Pan
życia, zakazał człowiekowi rozlewu krwi
ludzkiej, czyli zabijania. "Ludzie krwi",
inaczej zabójcy ludzi, budzą wstręt u Boga
(Rdz 9,6). Krew ludzka niewinnie przela-
na woła o pomstęg (Hi 16,18). Krew zwie-
rząt wylana w ofierze świadczy o ofiarowa-
niu całego życia Bogu (Kpl 17). Ponieważ
krew należy do Boga, istniał zakaz spo-
żywania krwi z mięsem zwierząt; mięso
winno być oczyszczone z krwi przed spo-
życiem (mięso koszerne) wg przepisów na-
dal obowiązujących żydów i muzułmanów.
W NT Krew Chrystusa złożonego w ofie-
rze jako Baranka jest najwyższą formą da-
ru uczynionego z siebie. Ta krew ofiarna
przypieczętowuje Nowe przymierze z Bo-
giem, podobnie jak krew, którą Mojżesz
skropił lud w momencie zawarcia Przy-
mierza na Synaju (wj 24,8). Ci, którzy pi-
ją wino eucharystyczne (znak życia Chry-
stusa) ze swej strony uczestniczą w życiu
Bożym i w darze z życia ( Eucharystia)
|
WÄ
tki
|