ďťż

Klucze królestwa...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
kłos, naturalny symbol żniw, zwłaszcza zbioru zbóż, jak jest to widoczne np. we śnie faraona (Rdz 41,5-27). Według Księ- gi Powtórzonego Prawa (Pwt 23,26) czło- wiekowi przechodzącemu przez pole wol- no było wziąć trochę kłosów, wyłuskać z nich ziarna i zjeść, ale nie wolno było ścinać kłosów sierpem (Mt 12,1; Łk 6,1). Ikon. W sztuce chrześcijańskiej kłos zboża symbolizuje chleb, czyli Ciało Chrystusa, po- dobnie jak kiść winogron oznacza Krew Chry- stusa w Eucharystii. Koran [arabskie al-kuran = recytacja], nazwa nadana przez muzułmanów ob- jawieniu głoszonemu przez Mahometa w latach 610-632. Słuchacze Mahometa starali się utrwalić treść jego objawień w pamięci i zapisywali je bardzo prostymi znakami na najróżniejszych materiałach. Aisza, żona Mahometa i córka Omara, ka- lifa w latach 634-644, przyczyniły się do powstania pierwszego zbioru tych różno- rodnych objawień, zebranych w sury, czyli rozdziały. Sto czternaście sur zostało uło- żonych według długości, od najdłuższej do najkrótszej. Po udoskonaleniu pisma arab- skiego tekst Koranu, wraz z kilkoma wa- riantami, został rozpowszechniony w wiel- kich ośrodkach życia religijnego, takich jak Basra, Damaszek, później też Bagdad. Koran jest dla muzułmanina arabskim wy- rażeniem słowa wiecznie obecnego w Bo- gu, poprzednio przekazanego Abrahamo- wi, Mojżeszowi i Jezusowi, a w końcu Ma- hometowi, za pośrednictwem archanioła Gabriela. Wśród muzułmanów nauka czytania i pi- sania odbywa się przez studiowanie i recy- towanie Koranu. Zob. islam. Lit. ů J. Danecki Opowieści Koranu (1991). korzec, dawna miara objętości ciał sta- łych (ok. 8 litrów). Jezus wspominał tę miarę, porównując swoje nauczanie do światła, którego nie należy chować pod korcem (Mk 4,21). Z. i p. Kryć światło (świecę) pod korcem - skry- wać, tłumić czyjeś talenty. Kościół [hebr. kahal = gmina, zbiór; gr. ekklesia). Termin hebr. oznacza uroczyste zgromadzenie ludu Izraela, który Bóg ze- brał u stóp Synaju (Pwt 5) i wspólnotę ży- dowską po jej powrocie z wygnania babi- lońskiego (Ne 8,2). Paweł używa terminu gr. ekklesia, kiedy zwraca się do Kościołów (wspólnot lokalnych). Według EwangelŹŹ św. Mateusza, Jezus powiedział do swego ucznia - Piotra: "Ty jesteś Piotr (czyli Skała) i na tej Skale zbuduję Kościół mój" (Mt 16,18). Kościoły (prawosławny, reformowane, ka- tolicki) uważają się za "Lud Boży". Po- strzegają siebie jako ciało, którego głową jest Chrystus, zgodnie z formułą Pawła (Kol 1,18). Kościół pisany małą literą oznacza budynek, w którym gromadzą się chrześcijanie. Lit. Euzebiusz z Cezarei Historia Kościoła (wyd. pol. w zbiorze Pisma Ojców Kościoła, t. 3 1924), źródło wiedzy o początkach kościoła chrześcijańskiego (siedziby biskupów, literatu- ra, prześladowania). Euzebiusz z Cezarei w Kronice stara się usytuować chrześcijaństwo w historii powszechnej, począwszy od Abraha- ma. B. Pascal Lettres ... Mademoiselle de Roannez (1656, Listy do Panny Roannez), wyznanie wiary w Kościół i Ciało Jezusa Chrystusa. kozioł ofiary przebłagalnej. Obrzęd przebłagania przedstawia Księga Kapłań- ska. W Dniu Pojednania arcykapłan kładł ręce na głowę żywego kozła i wyznając grzechy całego ludu wkładał je na niego. Następnie wypędzano kozła na pustynię, gdzie zgodnie z wolą Bożą nic żyć nie będzie (Kpł 16,5-10). Potocznie - kozioł ofiarny to człowiek, którego otoczenie lub jakaś grupa ludzi świadomie karze niesłusznie, zamiast prawdziwych winnych. Kozioł ofiarny po- nosi karę za innych. Lit. W.H. Faulkner: Wściekłość i wrzask (1929, wyd. pol. 1971); Przypowieść (1954, wyd. pol. 1968). Ikon. W.H. Hunt Kozioł ofiarny (1854, Pon Sunlight). krew. W ST krew jest podstawą egzy- stencji istot żywych, ludzi i zwierząt. Sło- wo "krew" często występuje w BiblŹŹ na oznaczenie życia. Bóg, jako jedyny Pan życia, zakazał człowiekowi rozlewu krwi ludzkiej, czyli zabijania. "Ludzie krwi", inaczej zabójcy ludzi, budzą wstręt u Boga (Rdz 9,6). Krew ludzka niewinnie przela- na woła o pomstęg (Hi 16,18). Krew zwie- rząt wylana w ofierze świadczy o ofiarowa- niu całego życia Bogu (Kpl 17). Ponieważ krew należy do Boga, istniał zakaz spo- żywania krwi z mięsem zwierząt; mięso winno być oczyszczone z krwi przed spo- życiem (mięso koszerne) wg przepisów na- dal obowiązujących żydów i muzułmanów. W NT Krew Chrystusa złożonego w ofie- rze jako Baranka jest najwyższą formą da- ru uczynionego z siebie. Ta krew ofiarna przypieczętowuje Nowe przymierze z Bo- giem, podobnie jak krew, którą Mojżesz skropił lud w momencie zawarcia Przy- mierza na Synaju (wj 24,8). Ci, którzy pi- ją wino eucharystyczne (znak życia Chry- stusa) ze swej strony uczestniczą w życiu Bożym i w darze z życia ( Eucharystia)
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.