1939)...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Nieznaczn± wiêkszo¶æ uzyskali zwolennicy Drzewa Wolno¶ci. Znaczny sukces odnie¶li postkomuni¶ci, skupieni w Demokratycznej Partii Lewicy z Massimo D'Alema na czele i neokomuni¶ci (Partia Komunistycznego Odrodzenia) z Fausto Bertinotti. Sforza Italia Berlusconiego uzyska³a 20,6% oddanych g³osów i zachowa³a wp³ywy z 1994 r. Rz±d utworzy³ jednak Romano Prodi. By³ on w bardzo trudnej sytuacji, gdy¿ nie dysponowa³ wielk± przewag± w parlamencie. W³ochy prze¿ywa³y nadal wielkie skandale na tle wykrywania coraz to nowych afer korupcyjnych i mafijnych; prze¿ywa³y stagnacjê gospodarcz±. W 1992 r. PKB osi±gn±³ wzrost zaledwie 2,4%. Inflacja wynosi³a 9,1%, a stopa bezrobocia osi±gnê³a stan 10,2%. W latach 1992-1996 podjêto ¶ledztwo w sprawie oskar¿eñ o korupcjê wobec 4 tys. osób. Znajdowali siê w¶ród nich najwybitniejsi przedstawiciele ¿ycia politycznego. Wielokrotny b. premier, wybitny przywódca chadecji, Giulio Andreotti (ur. 1919), najpierw zosta³ oskar¿ony o korupcjê, a nastêpnie o wspó³pracê z mafi±. Do 1996 r. 226 wybitnych polityków ju¿ skazano, a wobec 680 toczy³y siê procesy. ¦ledztwo trwa³o czêsto bardzo d³ugo; przeprowadziæ dowody winy by³o trudno. Andreotti schroni³ siê za granic± i do procesu nie mog³o doj¶æ. Zarzucano mu wspó³pracê z neapolitañsk± camorr±. Obok niej dzia³a sycylijska mafia i kalabryjska ndrangheta. Mafie stosuj± ostre kary za z³amanie tajno¶ci ich poczynañ i ujawnianie przestêpstw, do kary ¶mierci w³±cznie. Mimo to w latach 1992-1996 1172 cz³onków z³ama³o zasadê omerta (milczenia) korzystaj±c z opieki pañstwa. W latach 1992-1996 powstawa³o te¿ wiele problemów na tle ruchów regionalnych i od¶rodkowych. W latach osiemdziesi±tych we W³oszech Pó³nocnych powsta³y ró¿ne organizacje regionalne, podkre¶laj±ce odrêbno¶æ od innych czê¶ci pañstwa. W 1991 r. organizacje te zjednoczy³y siê i utworzy³y Ligê Pó³nocn±, z Umberto Bossim na czele. Dowodzi³ on, ¿e pracowici i bogaci W³osi z Pó³nocy s± wykorzystywani przez leniwych i biednych W³ochów z Po³udnia. Pó³nocne regiony W³och nad rzek± Pad zamieszkiwa³o 26 mln ludzi, którzy wypracowywali 3/4 dochodu narodowego pañstwa, podczas gdy mieszkañcy innych regionów, licz±c 32,2 mln osób, wypracowuj± zaledwie 1/4 dochodu narodowego. Bossi wysuwa³ postulat oderwania tych bogatszych regionów i usamodzielnienia ich. Bezrobocie na Pó³nocy nie przekracza 5%, a na Po³udniu siêga 20% ¶wiata pracy. Nie chcieli oni wiêcej dop³acaæ do swych niezbyt zaradnych braci z Po³udnia. Podjêto idee przeprowadzenia reformy systemu pañstwowego, zapowiadaj±ce przekszta³cenie W³och w federacjê, sk³adaj±c± siê z trzech republik (pó³nocna, ¶rodkowa i po³udniowa) oraz 5 regionów (Sycylia, Sardynia, Dolina Aosty, Frentino-Alto-Adige i Friuli-Wenecja Giulia). Wobec tego, ¿e dyskusje przed³u¿a³y siê nie prowadz±c do rozstrzygniêcia kwestii, Umberto Bossi postanowi³ na w³asn± rêkê podj±æ próbê oderwania od reszty kraju pó³nocnych W³och, nazywanych przez jego ruch Padani±. Plan ten zapowiedzia³ w grudniu 1995 r. W marcu 1996 r. na zje¼dzie Ligi Pó³nocnej w Pontida uchwalono odrêbn± konstytucjê Padanii i powo³ano co¶ w rodzaju w³asnego sejmu. W wyborach z 21 IV 1996 r. Liga Pó³nocna wystêpowa³a poza g³ównymi blokami politycznymi i uzyska³a 10% g³osów w skali ca³ego pañstwa i oko³o 30% w Lombardii. Bossi powo³a³ rz±d Padanii, utworzy³ Gwardiê Narodow± oraz Komitet Wyzwolenia Padanii. 15 IX 1996 r. zorganizowa³ w Wenecji uroczysto¶æ proklamowania Padanii. Do udzia³u w niej zaproszono przedstawicieli ruchów separatystycznych z Górnej Adygi, Walonii w Belgii, Katalonii, Sardynii. W czasie uroczysto¶ci odczytano uroczyst± Deklaracjê Niepodleg³o¶ci Padanii. Ruch separatystyczny Bossiego nie znalaz³ uznania i poparcia wiêkszo¶ci spo³eczeñstwa, nawet w pó³nocnych W³oszech. Badania opinii publicznej wskaza³y, ¿e za oderwaniem Padanii opowiada siê zaledwie 7% mieszkañców W³och, a wiêc mniej ni¼li w czasie wyborów g³osowa³o na Ligê Pó³nocn±. Poczynania Bossiego zosta³y skrytykowane przez przywódców wiêkszo¶ci wielkich partii politycznych W³och i prezydenta Scalfaro. Argumentacja Ligi Pó³nocnej przekonywa³a jednak wielu mieszkañców Lombardii, którzy nie chcieli odpowiadaæ za d³ug pañstwowy W³och, wynosz±cy 120% PKB. 4. Ewolucja sytuacji w Rosji Na skutek rozpadu ZSRR szczególnego znaczenia nabra³a Republika Federacyjna Rosji. Objê³a ona obszar 17 075 400 km2, zamieszkany przez 147,4 mln ludno¶ci, z czego 120 mln (82,6%) stanowili Rosjanie, a resztê oko³o 100 innych narodowo¶ci. Federacja sk³ada siê z 21 republik, 10 okrêgów autonomicznych, 6 regionów i 49 obwodów. Oko³o 25 mln Rosjan znalaz³o siê poza granicami Federacji. Wiêkszo¶æ Rosjan jest wyznania prawos³awnego, w Rosji jest jednak wielu wyznawców islamu, trochê katolików i zwolenników innych wyznañ. Transformacja ustrojowa z lat 1990-1991 spowodowa³a powstanie wielu partii politycznych, od anarchistów poczynaj±c, a na konserwatystach koñcz±c. Szczególne wp³ywy uzyska³y partie liberalne i demokratyczne. Znaczne wp³ywy posiadali nadal komuni¶ci rozbici na kilka konkuruj±cych ze sob± partii. Bardzo modne sta³y siê ró¿ne sekty i okultyzm. Tendencje, wystêpuj±ce w krajach kapitalistycznych w latach siedemdziesi±tych, dotar³y do Rosji i zdoby³y tam znaczne wp³ywy. Rosja prze¿ywa³a jednak przede wszystkim wielki kryzys ekonomiczny. Stare struktury ekonomiczne rozpad³y siê, a nowe dopiero siê tworzy³y. W rolnictwie panowa³ zupe³ny chaos
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. SkÅ‚adam siÄ™ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ… gównianego szaleÅ„stwa.