Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Teraz
miały szesnaście i siedemnaście lat. Z pewnością, od nie wiadomo już jak dawna
marzą o małżeństwie z jakimś nudnym farmerem, specjalnie w tym celu wybranym,
nawet jeśli tak naprawdę nie mają na niego najmniejszej ochoty. Czy rzeczywiście
minęło już tak dużo czasu? Czasami wydawało się, że jest całkiem inaczej.
Czasami miał wrażenie, że wyjechał z Pola Emonda przed zaledwie kilkoma
tygodniami. Innym razem czuł się, jakby minęło już wiele lat, ledwie
zapamiętanych. Pamiętał głupawe uśmieszki Eldrin i Bode, kiedy jego karano
chłostą, lecz rysy ich twarzy nie były już takie ostre. Twarze jego sióstr. Te
przeklęte dziury w pamięci, niczym dziury w życiu.
Zauważył wędrującą w jego stronę Berelain i mimo woli uśmiechnął się. Niezłą
figurę ma ta kobieta, nieważne, że tak się nadyma. Tych obcisłych, białych
jedwabi ledwo starczyłoby na chusteczkę, nie mówiąc już o tym, że wycięte to
było od góry tak, iż widziało się całkiem sporo śnieżnej skóry na przepięknym
brzuchu.
Wykonał zamaszysty ukłon, elegancki i ceremonialny.
- Dobry wieczór, moja pani.
Minęła go majestatycznie, nawet nie obdarzywszy spojrzeniem. Wyprostował się
gniewnie.
- Jesteś nie tylko głucha, ale również ślepa, kobieto? Nie jestem dywanem, który
się depcze. Gdybym uszczypnął cię w pośladek, mogłabyś wymierzyć mi policzek,
ale dopóki tego nie zrobię, oczekuję uprzejmego słowa w zamian za uprzejme
słowo!
Pierwsza z Mayene zatrzymała się jak wryta, mierząc go wzrokiem w ten jedyny
sposób, w jaki robią to kobiety. Przeszyła go na wskroś, przed jej spojrzeniem
nie ukryło się nawet, ile ważył i kiedy ostatni raz brał kąpiel. A potem
odwróciła się, mrucząc coś pod nosem. Posłyszał jedynie: "zbyt podobny do mnie".
Gapił się na nią zdumiony. Ani słowa! Ta twarz, ten chód, ten wysoko zadarty
nos, istny cud, że jej stopy jeszcze dotykały podłogi. To właśnie zyskiwał, gdy
rozmawiał z osobami pokroju Berelain i Elayne. Arystokratki, którym się zdaje,
że jesteś tylko pyłkiem, jeśli nie masz pałacu i linii krwi sięgającej Artura
Hawkwinga. Cóż, znał pewną pulchną pomocnicę kucharki - dostatecznie pulchną -
która wcale nie uważała go za pyłek. Dara potrafiła tak skubać za uszy, że...
Nagle jego myśli jakby stanęły w miejscu. Rozważał, czy Dara jeszcze nie śpi i
można się z nią pościskać. Zastanawiał się nawet nad flirtem z Berelain.
Berelain! I jeszcze te słowa, które na koniec powiedział Perrinowi. "Zaopiekuj
się moimi siostrami". Jakby już zdecydował, jakby już wiedział, co zrobi. A
przecież wcale tak nie było. I tak nie będzie, nie tak łatwo, nie wymiga się od
tego ot tak. Ale może jest jakieś wyjście.
Wygrzebał z kieszeni złotą monetę, podrzucił ją w górę i przybił do grzbietu
drugiej dłoni. Marka z Tar Valon. Wpatrywał się w Płomień Tar Valon w kształcie
łzy.
- Oby wszystkie Aes Sedai sczezły - oznajmił na głos. - I oby Rand al'Thor
sczezł za to, w co mnie wpakował!
Ubrany w czarno-złotą liberię służący zatrzymał się w pół kroku, przypatrując mu
się z troską. Srebrna taca była pełna zrolowanych bandaży i słoików z maścią.
Drgnął nerwowo, gdy spostrzegł, że Mat go zauważył.
Mat cisnął złotą markę na jego tacę.
- To od największego głupca na świecie. Pamiętaj, że masz ją dobrze wydać, na
kobiety i na wino.
- Dz-dziękuję, panie - wyjąkał mężczyzna.
Mat zostawił go w taki stanie.
"Największy głupiec na świecie. Czy to nie ja właśnie!"
ROZDZIAŁ 14
OBYCZAJE MAYENE
Gdy drzwi za Matem zamknęły się, Perrin potrząsnął głową. Mat prędzej puknąłby
się młotkiem w czoło, niźli wrócił do Dwu Rzek. Chyba żeby musiał. Bardzo
pragnął, aby znalazł się jakiś sposób, by on też uniknął wyjazdu do domu. Takiej
jednak możliwości nie było. - Różnica między nim a Matem polegała na tym, że on
był skłonny ów fakt zaakceptować, nawet jeśli nie miał najmniejszej ochoty.
Zdejmując koszulę, stęknął głucho, mimo że starał się bardzo uważać. Całe lewe
ramię znaczył wielki siniak, już wyblakły do brązów i żółci. Trollok przejechał
po nim toporem, tylko dzięki szybkiej reakcji Faile, dzięki jej nożom nie doszło
do czegoś gorszego. Ramię bolało przy myciu, ale w Łzie nie trzeba się było
przynajmniej martwić o zimną wodę.
Już był spakowany i gotowy, na łóżku została tylko zmiana ubrań na następny
dzień. Skoro świt pójdzie poszukać Loiala. Tej nocy nie było sensu zawracać
ogirowi głowy. Prawdopodobnie leżał już w łóżku, Perrin miał najszczerszy zamiar
niebawem znaleźć się w swoim. Jedyny problem, z którym jeszcze nie wiedział, jak
się uporać, stanowiła Faile
|
WÄ
tki
|