Nale�eli do algonki�skiej ro- dziny j�zykowej...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.

Zamieszkiwali w Kanadzie od Zatoki Jamesa do rzeki Saskatchewan. W pierwszej po�owie XVII w. francuscy kupcy i misjonarze natkn�li si� na Cree, kt�rzy wkr�tce zacz�li odgrywa� wa�n� rol� jako przewodnicy i my�liwi dostarczaj�cy futer. W 1667 r. angielska Hudson Bay mieszkam w tipi 53 Wahpekute wycofali si�, omin�li w�d� nie p�osz�c ucztuj�- cych drapie�nik�w prerii. Niebawem zacz�li zbli�a� si� do zapo- wiedzianego przez D�ug� Lanc� wodopoju. Z pag�rka ujrzeli bi- zony. By�y ich setki. Ze wzgl�du na wilki i kojoty kr��ce w pobli�u bizony zachowywa�y ostro�no��. Ros�e byki, jako stra� przednia, otacza�y stado. Dopiero wewn�trz koliska utworzonego przez "stra�nik�w" �erowa�y samice, r�wnie� otaczaj�c ko�em sw�j przych�wek. Bagnisty wodop�j roi� si� od bizon�w. Jedne pi�y m�tn� ��taw� wod�, inne p�awi�y si� w bajorze, szukaj�c ochrony przed dokuczliwymi owadami. Na skraju moczar�w dwa olbrzymie byki toczy�y za�art� wal- k�. Kilka m�odych samic, o przewodnictwo nad kt�rymi zapewne walczy�y buhaje, oboj�tnie przygl�da�o si� rozprawie. Byki po- Company rozpocz�a rywalizacj� z Francuzami o wp�ywy na Cree. W tym czasie Cree zawarli przymierze z Assiniboinanai, co umo�liwi�o im urz�- dzanie wsp�lnych wypraw na po�udnie, a� do Rzeki Czerwonej P�nocnej, na terytorium obecnego USA, gdzie walczyli z Dakotami, Czarnymi Stopami i innymi plemionami. Bro� palna oraz zach�ty kompanii futrzarskich by�y dla Cree bod�cem do dalekich my�liwskich wypraw na zach�d, p�noc i po- �udnie. Szlakami wytyczonymi przez nich w�drowa� szkocki kupiec i ba- dacz Ameryki P�nocnej, urz�dnik kanadyjskiej North-West Fur Company, a zarazem komendant Fortu Chippewyan nad jeziorem Athabaska - Sir Alexander Mackenzie oraz inni kupcy. P�niejsza historia Cree �ci�le wi�- za�a si� z poczynaniami Hudson Bay Company i North-West Fur Company. Dzi�ki swej wa�nej roli w rozwoju handlu futrami Cree unikn�li wydzie- dziczenia z w�asnej ziemi i eksterminacji. W czasie pierwszych kontakt�w z bia�ymi liczyli 20 OTO g��w, a obecnie jest ich oko�o 10 000. M�j ojciec jsst du�y i silny 54 chyla�y nisko pot�ne kud�ate �by i szar�owa�y na siebie. G�uchy �oskot uderze� rozbrzmiewa� co chwila. B�oto bryzga�o wok� walcz�cych, oblepia�o ich cielska, o�lepia�o. Naraz jeden byk po- �lizn�� si� na moczarowej mazi, pad� na bok, rozp�dzony prze- ciwnik przetoczy� si� przez niego. Teraz le�a�y nieruchomo ci�ko oddychaj�c, po czym d�wign�y si� na nogi. Przednimi kopytami pocz�y uderza� w b�otn� ma�, nisko pochyli�y �by i z ponurym rykiem zn�w rzuci�y si� do walki. �mia�y Sok� przysun�� si� do D�ugiej Lancy. - Bizony nie zamierzaj� odej�� st�d pr�dko - szepn��. - Pozostan� d�u�ej - potwierdzi� D�uga Lanca. - Do bajora wp�ywa podziemny strumyk o s�onawej wodzie, kt�r� zwierz�ta bardzo lubi�. - Wobec tego b�dziemy musieli zrezygnowa� z wody i obej�� stado - powiedzia� �mia�y Sok�. - Tak b�dzie najbezpieczniej - przywt�rzy� D�uga Lanca. - Gdyby�my je teraz sp�oszyli, rozjuszone byki mog�yby poprowa- dzi� stado prosto do nas. Wtedy byliby�my zgubieni. Nigdy nie mo�na przewidzie�, co uczyni niepokojone stado bizon�w. - Nie mamy wyboru, musimy omin�� stado - wtr�ci� Czarny Wilk. - Byki mog� walczy� bardzo d�ugo o przewodnictwo nad stadem. Widzia�em raz tak� walk�. Trwa�a ca�e dwie noce, zanim pokonany byk odszed� samotnie, �a�o�nie porykuj�c. Wahpekute jeszcze przez jaki� czas obserwowali bizony. Jak okiem si�gn�� wsz�dzie wida� by�o ciemnobrunatne grzbiety ol- brzymich zwierz�t. - Na szcz�cie szli�my pod wiatr, wi�c nie zw�szy�y nas - Ojciec ma tuk du�y 55 szepn�� mia�y Sok�. - Obejdziemy stado od po�udnia. Chod�- my ju�, nied�ugo wiecz�r! Dopiero o zmroku �mia�y Sok� zarz�dzi� odpoczynek. Zatrzy- mali si� w kotlinie poros�ej k�pami kr�tkiej trawy. �mia�y Sok� rozstawi� stra�e, po czym wszyscy spo�yli skromny zimny posi�ek. U�o�yli si� do snu os�oni�ci skarp� przed ch�odnym wieczornym wiatrem. Ze wzgl�du na konieczno�� zachowania ostro�no�ci nie rozpalili ogniska, mimo �e wok� by�o pod dostatkiem wysuszo- nego gnoju bizon�w, kt�ry na prerii zast�powa� drewno opa�owe. Przez ca�� noc �mia�y Sok� pilnowa� zmiany wart. Wilki i kojoty kr��y�y w pobli�u. Zaledwie nasta� �wit, zbudzi� wojow- nik�w, kt�rzy dokonali przegl�du mokasyn�w. Zdarte przez twar- d� �wirowat� ziemi� zamienili na nowe. Zu�yte mokasyny zako- pali w ziemi, aby przypadkiem znalezione przez wrog�w nie zdra- dzi�y ich obecno�ci, zatarli �lady po nocnym biwaku, po czym natychmiast wyruszyli w drog�. �smy dzie� w�dr�wki przez preri� dobiega� ko�ca. Wojownicy Wahpekute pra�eni s�o�cem, osmalani wiatrem, wyg�odniali i spragnieni upodobnili si� do drapie�nych s�p�w szybuj�cych po- nad preri�. Uporczywie d��yli na p�nocny zach�d, jedz�c tylko raz dziennie wieczorem, nie rozpalaj�c ogniska. Nu��c� w�dr�wk� utrudnia�y g��bokie nory wilk�w i borsuk�w oraz rozleg�e osady piesk�w preriowych. Twarda pop�kana z upa�u ziemia niszczy�a mokasyny, sucha wysoka trawa kaleczy�a cia�o. Dopiero o �wicie dwunastego dnia w�dr�wki przewodnicy Wah- pekute skierowali si� wprost na zach�d. Oko�o po�udnia w dali zarysowa�o si� czarne pasmo drzew. Zbli�ali si� do rzeki Bois de On poluje na bizonn Sioux. Niebawem na rozkaz �mia�ego Soko�a przyczaili si� na niewielkim wzniesieniu w wysokiej trawie. D�ugi Pazur i ��ty Brzuch poszli na przeszpiegi. Wed�ug zdania D�ugiej Lancy jesz- cze tylko dzie� drogi dzieli� ich od osiedla Szejen�w. Wojownicy w milczeniu oczekiwali na powr�t zwiadowc�w

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.