– Przynie¶cie mi ich teczki osobowe, musimy wszystko dok³adnie sprawdziæ...

Jak Micha³? – Rano dzwoni³am do szpitala. Jest jeszcze nieco os³abiony, ale w zasadzie wróci³ ju¿ do zdrowia. – ¦ci±gnijcie go tu. Trzeba go wystrzeliæ w ¶lad za nimi. I to jak najszybciej. Pani± poproszê o zrobienie pe³nej inwentaryzacji magazynu. – To potrwa miesi±c, brak pieniêdzy zauwa¿y³am przypadkiem, chcia³am zamkn±æ otwart± skrzynkê... – Hm... Proszê mimo to choæ pobie¿nie wszystko przejrzeæ. Minê³y ponad cztery godziny, nim kobieta zapuka³a do gabinetu zwierzchnika. Siedzia³ przed komputerem g³êboko zamy¶lony. – Brakuje rewolweru i dwu ³ódek z nabojami – zameldowa³a. – Pieni±dze zabra³ prawdopodobnie Filip. W ka¿dym razie by³ w magazynie ostatni, a do tego sam. – My¶la³em, ¿e S³awek – mrukn±³. – Micha³ ju¿ dotar³. – Przy¶lij go tutaj. – Jak pan s±dzi, trzeba zabiæ ca³± czwórkê? Rawicz milcza³ d³ugo zamy¶lony. – Pawe³ potwierdzi³ chyba swoj± lojalno¶æ wobec projektu – powiedzia³ cicho. – Przetrzyma³ naprawdê ciê¿kie tortury. S³awek i Filip mogli siê jako¶ dogadaæ w czasie wspólnej misji. Magda? Nie wiem... – Podkochuje siê chyba w naszym lotniku. W ka¿dym razie zauwa¿y³am, ¿e wodzi za nim zachwyconym wzrokiem. – Diabli nadali... – Czemu pan my¶li, ¿e to S³awek? – Wychowywany przez samotn± matkê, ojciec nieznany. Przegapili¶my to. A ja siê zastanawia³em, dlaczego ta twarz wydaje mi siê znajoma... Spojrza³a na niego dzikim, przera¿onym wzrokiem. – Niech siê pani przejdzie do jego pokoju i poszuka na poduszce w³osów. Spróbujemy zrobiæ testy genetyczne. * * * B±bel znikn±³ w u³amku sekundy. Pawe³ przetoczy³ siê po ziemi, po³amane ga³êzie bole¶nie d¼gnê³y go w plecy. Wsta³ i rozejrza³ siê. La³ deszcz. Ch³opak zakl±³ pod nosem. – Tutaj! – spomiêdzy brzózek zawo³a³ go S³awek. Przedar³ siê w jego stronê. Po¶ród drzew sta³ ca³kiem spory sza³as. – Czy¶cie zg³upieli!? – Wytrzeszczy³ oczy. – Huk materializacji mo¿e ¶ci±gn±æ nam na g³owê tubylców. – Spoko wodzu – u¶miechn±³ siê jego kumpel. – Rozdzielili¶my si³y. Filip poszed³ do miasta, trochê siê rozejrzy. Ja zosta³em, ¿eby na was poczekaæ. Nawet gdybym wpad³, misja nie jest zagro¿ona. – Jest rozrzut? – Oko³o trzech, czterech godzin. Czekamy jeszcze na Magdê. A w³a¶ciwie ja czekam. A ty do³±cz do naszego lotnika. – I jak go niby znajdê? Zabra³ mo¿e ze sob± telefon komórkowy? – O ka¿dej parzystej godzinie bêdzie czeka³ przed ko¶cio³em ¶wiêtej Anny. – No to ruszam. – Pawe³ obci±gn±³ na sobie mundur. I w tym momencie r±bnê³o. S³awek, z trudem ³api±c powietrze, wygrzeba³ siê z ruin sza³asu. Pawe³, stoj±c na czworakach, potrz±sa³ g³ow±. – Uaaa... – jêkn±³. – W uszach mi dzwoni. – Dobrze siê czujesz? – Jak ¶wi±teczny karp, którego za s³abo stuknêli w g³owê... Szukaj dziewczyny, zaraz dojdê do siebie. A ty? – Trochê poobijany. Nic mi nie jest. Magda siedzia³a na mokrym piachu kilka metrów od nich. S±dz±c po zadrapaniach, przekozio³kowa³a przez krzaki. – Jestem. – U¶miechnê³a siê na widok S³awka. – Nie mogli siê postaraæ o lepsz± pogodê? – Poczekaj. – Poci±gn±³ nosem. – Co to, u licha, za zapach? Jakby palone pierze czy futro... Rozejrzeli siê oboje. Typowy lej rozgarniêtej podmuchem ziemi. W piachu k³±b zwêglonego szarego futra. – Zabi³am kotka – zmartwi³a siê. – Kotka... – mrukn±³ Pawe³, wychodz±c spomiêdzy krzaków. – Mam ochotê popatrzeæ na to co¶... – Co masz na my¶li? – Zawsze przy wyczepieniu pojawia³ siê kot. Micha³ mi kiedy¶ wspomnia³, ¿e widzia³, potem sam widzia³em. – Zaraz, zaraz. Jak skoczy³em z Filipem do zad¿umionej Warszawy, te¿ chyba widzia³em w ogrodzie kota. – S³awek zmarszczy³ brwi. Jego przyjaciel tymczasem wykopa³ cia³o czê¶ciowo pokryte piaskiem. Jeden bok mia³o opalony. Obmaca³ je pospiesznie. – Wygl±da jak zwyczajne zwierzê – stwierdzi³. – Elastyczno¶æ skóry i miê¶ni... – Wyj±³ z kieszeni kozik. – Mo¿e lepiej na to nie patrzcie – zaproponowa³. Wykona³ ciêcie sekcyjne od mostka do miednicy. – Mamy go – mrukn±³ trochê bez sensu. – Co to, u diab³a, jest?! – Magda w zdumieniu wpatrywa³a siê w rozprute stworzenie. – Miê¶nie z czego¶, co wygl±da jak silikon, ko¶ci z aluminium lub podobnego metalu. Pewnie zasilane elektrycznie, gdy oberwa³ b±blem, nast±pi³o zwarcie i st±d ta spalona sier¶æ. Naci±³ g³êbiej i wydoby³ po³yskliw± kryszta³ow± kulê wielko¶ci pi³eczki pingpongowej. – Hm, co¶ jakby kryszta³ pamiêci – zauwa¿y³ S³awek. – Widaæ chyba kolejne warstwy zapisu. – Do licha – syknê³a ich przyjació³ka. – Kto nam to podrzuci³? – Kto¶ z naszej przysz³o¶ci – wysun±³ hipotezê Pawe³. – Ta technologia jest bardzo rozwiniêta, ale sposób zapisu wydaje mi siê po prostu twórczym rozwiniêciem naszych metod. Byæ mo¿e w przysz³o¶ci, któr± stworzymy, bêdzie nadal istnia³ instytut badaj±cy historiê, kto wie, mo¿e nawet ró¿ne warianty historii. I kto¶ wy¶le tak± w³a¶nie sondê, by rejestrowa³a nasze poczynania. A tu pech, rozgnietli¶my jedn± na placek... – Pomóc nam nie pomog± – dziewczyna rozwa¿a³a g³o¶no. – Pewnie te¿ obowi±zuje ich zasada nieingerencji. Co zatem robimy z tym? – wskaza³a wypatroszony zew³ok. – Pomóc nie pomog±, ale i jak do tej pory nie przeszkadzaj±. – Pawe³ wrzuci³ kulkê kryszta³u do wnêtrza zwierzaka. – My¶lê, ¿e jak to tu zostawimy, to wcze¶niej czy pó¼niej przyjd± i sobie zabior±. Mo¿emy wy¶wiadczyæ im tê grzeczno¶æ, nawet je¶li traktuj± nasze misje jak reality show... – A mo¿e mamy tam swoje fankluby? – podsun±³ S³awek z w³a¶ciwym sobie optymizmem. – I obstawiaj±, kto z nas wykona zadanie. – Dziewczyna podnios³a z ziemi futera³ altówki. – Jak na wy¶cigach konnych. Tylko mi jako¶ brakuje poczucia uczestnictwa, chyba jestem ma³o podobna nawet do rasowej klaczy. Deszcz trochê ustaje. Muszê siê przebraæ. – Popatrzy³a z ¿alem na podart± spódnicê. – A potem pójdziemy do miasta? – Chod¼my. – Pawe³ wskaza³ gestem wydmy, za którymi le¿a³o Ko³o. – Poczekamy na ciebie kawa³ek dalej. Deszcz usta³. Zapada³ wczesny jesienny zmierzch