Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Gospodarstwo miał prymitywne, tak samo jak i reszta jego sąsiadów. Wszyscy tutaj zajmowali się przede wszystkim myślistwem i rybołówstwem.
Wszedłem do sieni cały zaśnieżony, w obłokach pary. Otrzepywałem miotełką walonki, a tymczasem Makarow pobrzękiwał w izbie naczyniami. Widocznie nakrywał do stołu.
Ano, witaj, witaj nauko odparł na moje powitanie, przyglądając mi się bystro oczami kłującymi jak sobole ślepki.
Przywiozłem wam coś, Frole Timofiejewiczu powiedziałem, sięgając do plecaka. Każdy z nas zawsze przywoził Makarowowi jakiś prezent z Moskwy. Wszystkie one pochodziły przeważnie ze sklepu Myślistwo i Rybołówstwo na Kuznieckim.
Mamy czas. Najpierw niech zje, odpocznie. Potem sobie pogadamy. A podarek nie ucieknie.
Duszkiem wypiłem szklankę wódki, którą Froł Timofiejewicz nalał z nie napoczętej jeszcze ćwiartki.
Uch, jaka dobra!
No, no, właśnie. A teraz niech spróbuje mrożonej żurawiny. Zaraz będzie mięso i kartofle. Garnczek już w piecu
Nie obabił się jeszcze?
Nie, Timofiejewiczu, nie ożeniłem się.
Za oknem była wichura, śnieg walił na dach, a mnie tak rozebrało ciepło i uczucie sytości, że z trudem unosiłem powieki. Tej nocy nie pogadaliśmy już sobie z Makarowem. Od razu po tej późnej kolacji stary posłał mi na podłodze przy piecu niedźwiedzią skórę, na której położyłem się z rozkoszą, zwinąłem się w kłębek i usnąłem.
Gdy się zbudziłem, błękit nieba słabo prześwitywał przez zamarznięte szybki. W izbie panował ów miękki, nie dający się określić półmrok, tak charakterystyczny dla krótkich i mroźnych zimowych dni.
Stary energicznie i zwinnie krzątał się już koło śniadania.
Spostrzegł, że nie śpię, i machnął ręką:
Nie wstawać, nie wstawać! Zmęczył się wczoraj przecież.
A po krótkiej chwili zapytał:
Po co przyjechał?
Wówczas, przed dwoma laty, dopiero zabieraliśmy się do wstępnych badań sordonnoskich moczarów. Do noszenia tyczek na trasie, do kopania dołów potrzebni byli nam ludzie. Liczyłem, że właśnie Makarow pomoże mi zorganizować sezonowych robotników na lato. Należało umówić się z nimi już teraz, żebyśmy potem mogli od razu zacząć pracę pełną parą. Powiedziałem Frołowi Timofiejewiczowi o tym wszystkim.
Nie takie to proste, nauko. Ludzie się teraz po-rozłazili jedni na tajgę, inni na błota, nie ma z kim się umawiać. Teraz przecież najlepsza pora na zwierzynę. Ale w ogóle, to dlaczego nie, zrobi się. Do lata daleko, ludzi ci się naschodzi. Czemu by nie pójść? Sam chętnie pójdę. Wy przecież też będziecie chcieli czasem rybki połowić. U nas latem kto żyw ryby łapie. Jezior tu nie brak. Głębokie jeziora, czyste. A skąd byście chcieli zaczynać te wasze pomiary?
Wyjąłem mapę i pokazałem staremu rejon pomiędzy jeziorami Łabynkyr i Worota.
Aha powiedział i umilkł. Niedobre miejsce wybrałeś, nauko.
Dlaczego niedobre? zdziwiłem się. W lecie obmierzymy i naniesiemy na mapę. Na drugi rok pójdziemy wytyczonymi trasami i przeprowadzimy próbne wiercenia. Jeśli wyniki analiz i prób będą pomyślne, to na trzecie lato wytyczymy sieć melioracji. Popatrzcie tylko
Pokazałem mu zaznaczone na mapie wysokości i poziomy wód gruntowych.
Tu jest spadek i tu jest spadek. Przeprowadzimy więc dwa główne kanały. Od zachodu woda będzie spływać do Łabynkyru, od południowego wschodu do Jeziora Tomyskiego i Worot.
Nie o to idzie, nauko.
A o co?
Niedobre są tamte miejsca. W szczególności Worota. Diabeł mieszka w tym jeziorze, ot co.
I wy naprawdę w to wierzycie? zdziwiłem się. Po tylu latach współpracy z uczonymi?
Stary zasępił się.
Nie trzeba się śmiać młody człowieku. Nie ma nic do śmiechu. Wiem, co mówię. To właśnie w Worotach żyje. Nasi diabłem to zwą. A jakie ono jest, tego nikt nie wie. Pamiętam, ojciec mi jeszcze opowiadał, jak to goniło jego tratwę. Całe ciemnoszare, jak grzbiet lisa, skrzela ma z czerwoną błoną, a paszczę wielgachnąwielgachną. Sam też to widziałem. Jak prowadziłem Aleksandra Maksymowicza Dymowa do Worot, to się nam właśnie zdarzył wypadek. Zachciało się Aleksandrowi Maksymowiczowi gęsi pieczonej w glinie. Bardzo lubił tę potrawę. Ano, przyrzekłem mu i wybraliśmy się na polowanie. Gwizdnąłem na swego pieska i poszliśmy nad jezioro
Przepłoszył piesek parkę jak należy, a ja z obu rurek wygarnąłem do ptaków w locie. Oba ptaki jak dwa kamyki w wodę spadły. Piesek skoczył po nie. Najpierw jedną gąskę w zęby i do brzegu płynie. Ale nie dopłynęła psina. Zachlapała nagle i znikła pod wodą
|
WÄ
tki
|