Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
17:7; 2 Król. 1:3,15; Ps. 34:8; Zach. 1:11, 12; 3:5). Nazwa ta jest stosowana do Niego nie jako określenie równości z innymi stworzonymi istotami duchowymi, ponieważ był On i zawsze jest wyższy od nich, lecz jedynie w celu określenia Go jako głównego Posłańca Boga. Powinniśmy zatem pamiętać, iż nazwa ta przyznawana jest stworzonym duchom nie w celu określenia ich natury czy poziomu istnienia, lecz ich urzędu jako posłańców Boga. Ich natura, poziom istnienia jest raczej określana słowem duchy (Żyd. 1:7, 14). To, że istoty te, a także i Logos, są nazywane aniołami, jest oczywiste z następujących wersetów: Mat. 1:20, 24; 2:13,19; 28:2; Łuk. 1:11,18,19,26,28,30,34,35,38; 2:9,15; Dz.Ap. 5:19; 7:30,35; 8:26; 12:7,23. Są także nazywane gwiazdami porannymi u Ijoba 38:7; obozem w 1 Moj. 32:2; wojskiem w Joz. 5:14; Ps. 33:6; 103:21; Łuk.2:13. W Efez. 1:21; 3:10; Kol. 1:16 nazywane są księstwami, zwierzchnościami, mocami, państwami i tronami; niektóre z nich zwane są cherubinami (1 Moj. 3:24; Ezech. 28:14,16) oraz serafinami (Iz. 6:2,6). Dość ciekawym jest to, że tylko trzech z nich znamy po imieniu: Michała (Dan. 10:13,21; 12:1; Judy 9), Gabriela (Dan. 8:16; 9:21; Łuk. 1:19,26) oraz Lucyfera (Iz. 14:12 - tłumaczonego jako jutrzenka), który następnie z powodu grzechu stał się szatanem i był przez Palestyńczyków różnie nazywany - jako Baal, Belzebub, Moloch, Chamos itp.
Na samym początku musimy przyznać, że niewiele wiemy o naturze tych istot. To, że mają ciała, wynika z biblijnych nauk, że duchy posiadają ciała; kiedy bowiem Biblia mówi o Bogu jako posiadającym kształt (Jana 5:37) oraz o przedludzkim Logosie jako istniejącym w kształcie Bożym (Filip. 2:6), wykazuje, że Bóg posiada, a Archanioł Michał posiadał ciało. To samo wynika z opisu duchowych ciał naszego Pana i świętych (1 Kor. 15:41-54). Nic jednak nie wiemy o ich kształtach czy członkach. Jedyną rzeczą, jaką wiemy o składzie ich ciał, jest to, że składają się one z duchowych, niematerialnych substancji, takich jak światło, ogień itp. (Żyd. 1:7; Mat. 28:3; Sędz. 13:6). Ich ciała są chwalebne i bardzo jasne, do tego stopnia, że paraliżują człowieka, który spojrzałby na nie (Mat. 28:4; Dan. 8:17,27; 10:7-11,18). Św. Paweł tylko przez moment widział chwałę, jaka promieniowała ze zmartwychwstałego ciała Pana (Dz.Ap. 9:3-8); oślepiła go ona, zanim jego oczy zdążyły przeniknąć przez nią i ujrzeć samo ciało, z którego świeciła (1 Tym. 6:16). Zmartwychwstałe ciało naszego Pana, posiadające Boską naturę, jest jednak oczywiście bardziej chwalebne niż ciało innych duchów, niższych od Niego w naturze. Nawet w Swym przedludzkim istnieniu posiadał wyższą naturę niż jakiekolwiek inne stworzone duchy, co sugeruje św. Paweł mówiąc, że gdy przyjął On niższą naturę, nie zniżył się do natury aniołów, lecz jeszcze niżej, tj. do natury ludzkiej (Żyd. 2:16). Nie powinniśmy sądzić, że skoro nikt nie może ujrzeć zmartwychwstałego ciała naszego Pana (z powodu zamieszkiwania przez nie w nieprzystępnym świetle), nikt nie może też ujrzeć ciał innych stworzonych duchów, ponieważ jak przytaczaliśmy powyżej, Daniel rzeczywiście widział ciało Gabriela, a żołnierze przy grobie naszego Pana widzieli twarz anioła, który odsuwał skałę przed grobem przy zmartwychwstaniu naszego Pana. Uwag tych nie należy oczywiście rozumieć jako odnoszących się do zmaterializowanych ciał, jakie aniołowie przybierali w celu przekazania ludziom objawień.
Takie zmaterializowane ciała z reguły wyglądały jak ciała zwykłych ludzi i w niektórych przypadkach były początkowo z nimi mylone (Żyd. 13:2); nie były to prawdziwe - duchowe - ciała kontaktujących się aniołów. Przeanalizowanie takich przypadków potwierdzi, iż były to materializacje, a nie rzeczywiste ciała duchowe. Można to zauważyć z ukazania się aniołów Abrahamowi (1 Moj. 18:2; 22:11-18), Agar (1 Moj. 16:7), Lotowi (1 Moj. 19:1-17), Jakubowi (1 Moj. 32:24-30), Mojżeszowi (2 Moj. 3:2-6), Izraelowi (2 Moj. 14:19), Balaamowi (4 Moj. 22:31-35), Jozuemu (Joz. 5:15), Gedeonowi (Sędz. 6:11-22), Manuemu i jego żonie (Sędz. 13:3-6, 9-20), Dawidowi (2 Sam. 24: 16,17), Eliaszowi (1 Król. 19:5-11), Danielowi w jaskini lwów (Dan. 6:22) oraz w miejscach wyżej odnotowanych trzej hebrajskim młodzieńcom i Nabuchodonozorowi (Dan. 3:25-28), Marii, Zachariaszowi i pasterzom (Łuk. 1:11-20, 26-38; 2:9-15), Jezusowi po kuszeniu i w Getsemane (Mat. 4:11; Łuk. 22: 43), kobietom przy grobie (Mat. 28:5; Łuk. 24:4-10; Jana 20:11-13), jedenastu przy wniebowstąpieniu (Dz.Ap. 1:10,11), Piotrowi i Janowi (Dz.Ap. 5:19), Filipowi (Dz.Ap. 8:26), Piotrowi (Dz.Ap. 12:7-11), Pawłowi (Dz.Ap. 27:23) oraz Janowi (Obj. 1:1). W każdym z tych przypadków manifestacja dokonywana była przez anioła lub aniołów, którzy przyjmowali ludzkie ciała lub jakąś inną postać różną od ich ciał duchowych, i w ten sposób odbywał się kontakt. Z tych przypadków zatem nie możemy niczego wnioskować na temat ich prawdziwych ciał, z wyjątkiem tego, że są one duchowe; ponieważ nie były one odpowiednie dla zamierzonego celu, konieczna była materializacja.
Chociaż nie jesteśmy w stanie podać precyzyjnego obrazu dokładnych postaci, części i wszystkich elementów składowych tych ciał, więcej wiemy na temat ich cech. Wiemy, że nie są nieśmiertelne, ponieważ nieśmiertelność jest wyłączną cechą Boskiej natury (1 Tym. 6:16)
|
WÄ
tki
|