ďťż

- własność prywatna torialny , demokracja Polskie Stronnictwo , tradycje ruchu ludowego - demokracja parlamentarna (druga - regulowana gospodarka rynkowa -...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
- czerpanie i zawodowej - zagwarantowanie wzorców rozwią- minimum socjal- zań gospodar- nego dla wszyst- czych i społecz- kich obywateli nych * Od 24.04 1994 rKLD'UD P01*3^ "tw i"111* P'"1^ uni^ ^Inoici, 104 Partia Główne wartości Ustrój polityczy spoleczno--gospodarczy Polityka zagraniczna Socjaldemo- - tradycje lewicowe, - demokracja par- - społeczna gospo- - współpraca z UE kracja postępowy nurt lamentarna darka rynkowa: oraz krajami Rzeczypospolitej myśli politycznej - rządy prawa równoprawne Europy Srodko- Polskiej - pierwszych pol- traktowanie róż- wo-Wschodniej skich socjalistów nych form wła- i socjaldemokra- sności, aktywna tów. Nie wypiera rola państwa, się związków - polityka społecz- z PZPR na oparta na sprawiedliwości Unia Pracy - tradycje "Solidar- - demokracja parla- - społeczna gospo- - integracja ności" lat 1980- mentarna darka rynkowa z Europą -1981 i okresu - przewaga władzy - utrzymanie działalności nie- ustawodawczej i w miarę możli- legalnej; wolność, wości rozbudowa demokracja i spo- systemu świad- łeczna sprawiedli- czeń i osłony wość socjalnej - neutralność świa- topoglądu pań- stwa Konfederacja - nurt niepod- - demokracja par- - społeczna gospo- - integracja krajów Polski ległościowy iden- lamentarna darka rynkowa Międzymorza ja- Niepodległej tyfikujący się z ru- - samoorganizacja - odwoływanie się ko wstępna faza chem pilsudczy- społeczeństwa w reformowaniu do zjednoczenia kowskim - władza samo- gospodarki do całej Europy - doktryna Czynu rządowa thatcheryzmu, Niepodległościo- amerykańskiej de- wego rozumiana mokracji, kapitału jako współczesna i przedsiębiorczo- forma czynu ści Japończyków państwowego - pragmatyczny - chrześcijańska ustrój gospodar- nauka społeczna czy nie podpo- - priorytet moral- rządkowany ności nad polity- określonej doktry- ką nie ekonomicznej Źródło: K.J. Wojtaszczyk, 1993 Programy głównych ugrupowań politycznych w okresie transformacji 1989-1992. W: Polska scena polityczna a wybory (red. S. Gebethner). 3) partie klas i warstw pośrednich i chłopstwa lub drobnych kupców i przedsiębiorców oraz rzemieślników. Do tej grupy należą chłopskie partie skandynawskie, PSL w Polsce, Partia Agrarna we Wło- szech, partie radykalne III i IV republiki we Francji; 4) partie reprezentujące interesy narodowe lub regionalne, 1 105 -o- "-^inualUZ.MCp VVC wioszecn. Partie te w zależności od sytuacji politycznej, w jakiej działają mogą dążyć albo do niepodległości, albo do autonomii terytorialnej lub rozszerzenia praw politycznych danej grupy etnicznej lub regionalnej w ramach organizacji państwowej, w której działają; 5) partie faszystowskie. Do niedawna sądzono, że po upadku reżimów faszystowskich w Hiszpanii i Portugalii faszystowska forma państwa jest sprawą historii. Jednak rola, jaką faszyzm odegrał w historii najnowszej oraz wciąż istniejąca w niektórych krajach możliwość faszystowskiego reżimu, nie pozwala pominąć tego zagadnienia. Obecnie ruch neofaszystowski odnowił się we Wło- szech, Francji, Wielkiej Brytanii, Niemczech, Rosji oraz w wielu innych krajach. W programach tych partii odżywają hasła: prymatu partii i państwa w społeczeń- stwie, czystek etnicznych oraz potrzeba silnego wodza narodu. Partie w ustroju państwa tworzą pewną całość w ramach struktury politycz- nej, którą nazywamy systemem partyjnym. Stosunki w ramach systemu partyjnego regulują pewne zwyczajowe normy polityczne (M. Sobolewski, 1974). Systemy partyjne odzwierciedlają układ sił politycznych w społeczeństwie. Dzieli się je na: 1) systemy jednopartyjne - partia rządząca utrzymuje się przy władzy przez dłuższy czas, a jedynie zmienia przywódców, którzy realizują własne programy, tak jest np. w Meksyku, było w dawnych krajach socjalistycznych; 2) systemy dwupartyjne (duopoly), gdzie dwie główne partie polityczne zmieniają się w sprawowaniu rządu, w zależności od tego, która z nich zwycięża w wyborach. Tak jest np. w Wielkiej Brytanii, gdzie głównymi partiami są partia konserwatywna (Torysi) i partia pracy (Labour Party), w RFN - CDU i SPD, w Stanach Zjednoczonych - Republikanie i Demokraci; 3) systemy wielopartyjne, gdzie działa wiele równorzędnych partii zdol- nych do tworzenia rządu i dopuszczanych do jego tworzenia. Państwami o sys- temach wielopartyjnych są np. Francja, kraje skandynawskie, obecnie Polska, Węgry, Rosja. Mówiąc o systemach partyjnych mamy na uwadze takie partie, które faktycz- nie sprawują władzę lub mogą uchodzić za pretendentów do władzy, a nie liczbę partii działających w państwie. Każde lub prawie każde państwo w systemie np. jednopartyjnym miały lub mają prócz partii rządzącej różne opozycyjne partie. Najprostszą klasyfikacją partii politycznych jest podział na lewicę i pra- wicę. To rozróżnienie ma odniesienie do międzynarodowego podziału organiza- cji politycznych. Partie prawicowe dążą do utrzymania wielu więzi międzynaro- dowych, podczas gdy partie lewicowe, tworzące "międzynarodówki", są ważną częścią historii i tradycji partyjnych o różnych odniesieniach ideologicznych i moralnych. W programach partii prawicowych dominują wartości nie związane z ekonomią, takie jak nacjonalizm, religia, stąd np. kulturowe podobieństwo anglojęzycznych liberalnych demokratów. Prawe skrzydła ich partii noszą różne nazwy: w Stanach Zjednoczonych - Partia Republikańska, w Wielkiej Brytanii 106 W FNOWCJ Z^CIdIlUll - rama 1'NcllUuuwa. LIK mci J>^<-niciiv iiiii^M^_yiicii>^>-i-^vv>-J >_>i- ganizacji republikanów lub konserwatystów (postępowych lub nie)
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.