ďťż

Książę l ulżę dożywotnią, ale w razie skłonności do tyranii może być usunięty...
Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
i do niego: kierowanie robotami publicznymi oraz polityka zagraniczna. WM;| /.asadą tej ostatniej jest dążenie do utrzymywania równowagi politycz- MII pobliskim kontynencie (Utopia - podobnie jak Anglia - ma stałe Uikty z państwami kontynentalnymi i promieniuje na nie). Utopia jest i.ik państwem praworządnym; prawa są - inaczej niż w Anglii - proste lu/ne. Nn wyspie występują różne wierzenia religijne; zasadą jest powszechna < ja. Różnice religijne nie są zresztą wielkie i nie stoją na przeszkodzie waniu wspólnych nabożeństw. Nieliczni duchowni są wybierani przez li, nie mają oni, z tytułu swych duszpasterskich funkcji, żadnych •|ów. Nie znają celibatu. i i .lać obraz społeczeństwa na wyspie Utopii, Morę wyrażał pogląd, że 'llwi- jest stworzenie znacznie lepszego ustroju aniżeli ten, który zna stary 11 logo utwór wyrósł w klimacie zwrotu ku starożytnemu idealizmowi ••ii.i Dał też początek licznym utopiom nowożytnym, które będą częstym -ii toczących się dyskusji politycznych. Autorami najgłośniejszych utopii hyłku odrodzenia Thomasso Campanella (Civitas solis, 1602 - •" ,i słońca) oraz Francis B a c o n (New Atlantis, 1627 - Nowa Atlan- n literatura * Miiiinheim: Ideology and Utopia. London 1948; R. Ruyer: L'Utopie et les utopiens, Paris i imkowski: Nauka i państwo w utopiach T. Campanelli, Warszawa 1955; J. Szacki: Utopie, i l%8; D. Petsch: Tomasz Morus, Warszawa 1962; K. Kautsky: Tomasz Morę i jego ' .ir*/.awa 1969; D. Wojtkowiak: Renesansowa utopia spoleczna jako wyraz politycznej • l' l wieku, "Czasopismo Prawno-Historyczne" XXIII, 1971, z. 2; M. Fleisher: Radical i,l l'i>litical Persuasion in the Life and Writings ofThomas Morę, Genf 1973; E.E. Manuel, (itopian Thought in the Western World, Cambridge Mass. 1979. 98 99 5. Doktryny reformacji Ogólna charakterystyka. W ożywczym klimacie odrodzenia wyjątkowo źle znoszono sztywne i duszne prawdy objawione, które wniosła z poprzedniej epoki tradycja kościelna. Humanizm epoki i idea religii naturalnej sprzyjały intensyfikacji sporów reformacyjnych, które w tym sensie stanowiły kontynua- cję średniowiecznego kacerstwa. Ale reformacja była też refleksem zawiłych interesów społecznych i politycznych. Wyrażała protest przeciw materialnej i politycznej potędze kościoła. Podejmowała krytykę finansowej eksploatacji uprawianej przez kurię rzymską, przeciwstawiała się rozmiarom dóbr martwej ręki i przywilejom kleru. Szczególnie mieszczaństwo oburzało się na ekskluzyw- ność i pasożytnictwo duchowieństwa. Szlachta zazdrosnym okiem patrzyła na ogromne i wydajne beneficja biskupów i prałatów i chętnie podejmowała hasło sekularyzacji dóbr kościelnych. Reformacja ujawniała również potężny ładunek treści narodowych, głosiła protest przeciwko zdzierstwom papieskich legatów i kolektorów danin, krytykowała często obcy narodowo skład hierarchii duchownych. Nie do zniesienia stawały się więzy zależności od Rzymu dla władców narodowych monarchii, co szczególnie widoczne było na terenie rozbitych politycznie Niemiec. Reformacja w końcu wyzwalała przekonanie, że zawiłość dogmatów, wymagająca ich zawodowej interpretacji przez księży, jest fasadą kryjącą i wykrętnie uzasadniającą uprzywilejowanie duchowieństwa. Większość nurtów szesnastowiecznej reformacji doskonale się mieściła w interesach narodowego państwa feudalnego i korzystała z szerokiego popar- cia albo samego aparatu państwowego, albo najbardziej aktywnych sił społe nych w państwie. Pod tym względem reformacja pełniła inną funkcję późnośredniowieczne ruchy heretyckie. Reformacja pociągnęła państwo sobą. Najwyraźniej widać to w ruchu luterańskim. Natomiast wręcz odwrotr było na lewicy ruchu reformacyjnego. Tam krytyka kościoła i spory dogmatyc ne zostały przeniesione na grunt realnych stosunków społecznych i uzewnęt niły się w odrzuceniu całego porządku feudalnego, w postulatach zniesier państwa i powinności oraz urzeczywistnienia królestwa bożego na ziemi, wzór dawnych ewangelicznych zasad gminnej równości. Tutaj reformacji stanowiła "religijny kostium" ostrych konfliktów społecznych. Największymi postaciami reformacji, a zarazem głównymi reprezentanta! jej podstawowych nurtów byli: Marcin Luter, Jan Kalwin oraz Toma Miinzer. Lnther. Martin L u t h e r (Luter, 1483 - 1546), zakonnik augustiańs i doktor teologii na uniwersytecie w Wittemberdze, wystąpił w 1517 r. przecil sprzedaży odpustów
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.