ďťż

Bardziej gwałtowną formą walki jest atak słowny polegający na stosowaniu wyzwisk, szyderstw, oskarżeń, insynuacji, kompromitowania itp...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Może nie bardziej gwałtowną, ale czasami bardziej potencjalnie niszczącą formą walki jest manipulacja. Stosowanie podstępu, 210 wprowadzanie w błąd, przekazywanie fałszywych informacji, oszukiwanie to różne sposoby osłabiania lub niszczenia przeciwnika. O ile trzy dotychczas opisane formy walki obejmują głównie sferę symboliczną, o tyle trzy następne rozgrywają się w sferze materialnej. Zastosowanie środków administracyjnych, a więc służbowa degradacja, pozbawienie stanowiska, ograniczenie praw (np. odebranie paszportu), nałożenie grzywny lub kontrybucji, konfiskata, pozbawienie majątku to środki, które bywają wykorzystywane w konfliktach politycznych przez tych, którzy mają władzę lub wpływ na sprawujących władzę. Również zastosowanie środków przymusu fizycznego bywa sposobem walki stosowanym przez tych, którzy władzę posiadają (uwięzienie, wypędzenie, ograniczenie dostępu itp.), a także tych, którzy o władzę lub o realizację jakichś celów politycznych walczą (np. blokada budynków lub dróg). Najgwałtowniejszą formą walki jest atak fizyczny skierowany na przedmioty i na ludzi: niszczenie i podpalanie obiektów, bicie, torturowanie, zabijanie. O intensywności konfliktu świadczy też krąg osób, które zostają wciągnięte w orbitę walki: może być ona skoncentrowana wyłącznie na tych, którzy stają na drodze realizacji dążeń, ale także może obejmować i inne osoby w ten czy inny sposób z nimi związane, ich sympatyków, znajomych, krewnych, współziomków itp. Akty terroryzmu tym się właśnie odznaczają, że skierowane są bezpośrednio nie na tych, którzy stanowią przeszkodę w realizacji dążeń danej grupy politycznej czy etnicznej (a więc rządy, siły zbrojne), lecz na zwykłych obywateli, lub nawet na osoby nic z konfliktem nie mające wspólnego (np. na turystów zagranicznych). Geneza sytuacji konfliktowych Powiedzieliśmy, że przyczyną konfliktów jest sprzeczność dążeń lub opinii. Powstaje pytanie, dlaczego dochodzi do takich sprzeczności. Z pozoru odpowiedź na to pytanie jest oczywista. Czyż jest coś bardziej naturalnego niż fakt, że ludzie walczą ze sobą, kiedy dwie osoby (lub więcej) chcą wejść w posiadanie tego samego dobra albo gdy przychodzą im do głowy różne sposoby realizacji tego samego celu, albo gdy poszczególni członkowie grupy starają się narzucić reszcie programy działań, które nie odpowiadają innym jej członkom, co innego uważającym za słuszne lub prawdziwe? To samo, co dotyczy jednostek, odnosi się też do grup. Między grupami może dochodzić do konfliktów, ponieważ usiłują wejść w posiadanie tego samego dobra, takiego jak władza (o którą walczą partie), sfery wpływów (o które rywalizują państwa), uprawnienia wojewódzkie (na których zależy miastom) itp. Przyczyną konfliktów mogą być też różne koncepcje, jak układać życie społeczności (np. spory stronnictw w sprawie reformy państwa), bądź też inne przekonania ideologiczne (np. na temat roli religii w państwie) i moralne. W psychologii wyodrębniono wiele różnych przyczyn konfliktów i sformułowano liczne teorie, które mają te przyczyny wyjaśniać (LeYine i Campbell, 1972). 211 Rola różnic interesów Jedna z najbardziej rozpowszechnionych teorii zakłada, że źródłem kon-Biktówjest obiektywna sprzeczność interesów. Jeśli wiec chcemy zrozumieć ich przyczyny, to musimy dokładniej poznać sytuację grup i związane z tą sytuacją ich interesy. Na tej podstawie możemy przewidywać, kiedy dana grupa będzie się czuła zagrożona przez inną grupę i zrozumiemy źródła ich wzajemnej wrogości. Jest to tzw. realistyczna teoria konfliktów, która ma zwolenników wśród specjalistów różnych dyscyplin. Wśród psychologów ideę tę rozwijał M. Sherif (por. Sherif, Sherif, 1953). Podejmowano wiele badań nad zachowaniem się ludzi w sytuacjach konfliktu interesów i strategiami, jakie wówczas wybierają. W szczególności zajmowano się dwoma podstawowymi strategiami: rywalizacyjną, a więc taką, która polega na maksymalizowaniu własnej korzyści kosztem partnera, i kooperacyjną, która polega na współdziałaniu w celu realizacji interesów obu stron. W badaniach tych wykorzystywano tzw. teorię gier (Kozielecki, 1970; Grzelak, 1978). Jedną z implikacji realistycznej teorii konfliktów jest teza, że konflikt może zostać zażegnany dzięki pojawieniu się celu nadrzędnego, tj. takiego, który obie grupy traktują jako bardzo ważny i którego realizacja wymaga połączenia sił. W szczególności, jak to pokazały eksperymenty Sherifa, pojawienie się wspólnego zagrożenia może redukować konflikt międzygrupowy (Sherif, 1958). Zagrożeniem takim może być obiektywna sytuacja (np. powódź) lub „wspólny wróg". Wszakże wtedy, gdy zagrożenie mija, a wspólny wróg zostaje pokonany, dawne antagonizmy wracają. Jaskrawym przykładem tego zjawiska jest powstanie podczas drugiej wojny światowej aliansu między zachodnimi demokracjami a Związkiem Radzieckim - tzw. koalicji antyfaszystowskiej. Powstał on mimo głębokiej wrogości, jaka dzieliła uprzednio te kraje. Ale też po zwycięstwie nad Niemcami natychmiast się rozpadł. Można dodać, że opisany tu mechanizm redukcji konfliktów bywa wykorzystywany przez niektórych przywódców politycznych, którzy chcąc osłabić konflikty frakcyjne we własnym obozie, podejmują specjalne wysiłki w celu znalezienia „wspólnego wroga" i zaostrzenia z nim antagonizmów. Konflikt na podłożu różnicy interesów nasila się w sytuacjach, w których pogarsza się dostęp do zasobów ważnych dla egzystencji danej grupy. Opisano wiele przykładów wskazujących, że takie zjawiska, jak np
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.