ďťż
Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Powstały zaś twór
oglądamy tu i teraz,
wspólnie i zasadniczo w jednakowy sposób.
Różnica między rękopisem z Orzeszkowej a tym, którego używa się w
przedstawieniu
sztuki Ibsena, na tym się właśnie zasadza, że jeden z nich
wyobrażamy sobie każdy na
swój sposób, drugi zaś zobaczymy wszyscy realnie tak samo jak
twórca spektaklu.
Istnieje więc sztuka sceniczna i istnieje literatura. Literatura
dramatyczna przystosowana
do prezentacji na scenie winna pamiętać o ograniczeniach ogólnie
ujętych w tradycyjnych
zasadach jedności: czasu, miejsca oraz akcji. Jeśli zaś dramaturg
nie przestrzega scenicznych
ograniczeń, to zadaniem inscenizatora musi się stać spełnienie
teatralnych wymogów:
obecności, realności oraz działania.
Spróbujmy zatem rozpoznać teatr. Czechów coś mówił o strzelbie. O
konkretnym
przedmiocie, który pojawią się na scenie. Jest jednym z elementów
teatralnych. Budulcem
przedstawienia, wiążącym działania aktora z treścią uobecnianego
konfliktu. Scenicznych
składników można naliczyć wiele. Autor Litterature et spectacle
Tadeusz Kowzan ustalił,
że jest ich trzynaście. Trudno się jednak oprzeć wrażeniu, że
gdyby złożyć na powrót owe
teatralne znaki, z wyodrębnionych przez Kowzana: słów i
intonacji, gestów, mimiki i ruchu,
fryzury, kostiumu i charakteryzacji, rekwizytu, oświetlenia i
dekoracji, a także muzyki
i efektów dźwiękowych dałoby się może zrekonstruować świat,
lecz niekoniecznie w jego
teatralnej postaci.
Analiza Kowzana jest bowiem czysto ilościowa Starając się poznać
przedmiot teatralny,
opisuje on przedmiot w ogóle: a więc i ten, do którego modlimy
się, i ten, którym się posługujemy,
i ów w końcu, który staje się przedmiotem bezinteresownej
kontemplacji. Nie
znając spiritus moventis teatralnego zdarzenia, zapoznając jego
gramatykę, jako warunek
konieczny i wystarczający sztuki scenicznej określa on
wyodrębniony precyzyjnie system
leksykalny.
Rekwizyty przekazują zawikłania fabularne w powieści i na scenie.
Występują w nich
one pod różnymi postaciami. Zauważmy też, że oprócz wymienionych
przedmiotów, tak w
powieści Orzeszkowej, jak i podczas reprezentacji scenicznej
Heddy Gabler, pojawia się
wiele innych sprzętów, t j.: rękawiczek, krzeseł, noży itp. Ich
rola nie polega już na dramatyzowaniu
akcji, lecz na dostarczaniu informacji o innych ważnych
elementach obrazowanego
świata. Oczywiście przedmioty opisane w Meirze Ezofowiczu
stwarzają świat
przedstawiony, te zaś, które oglądamy na scenie, prezentują świat
uobecniony. I tu właśnie
ujawnia się zasadnicza różnica funkcjonalna między znakiem
literackim a teatralnym elementem.
W wyobraźni odtwarzamy fragmenty rzeczywistości na tyle
dokładnie, na ile
wryły nam się w pamięć. Pisarzowi wystarczy więc zasugerować
tylko jakieś działanie,
12 Michał Głowiński, Aleksandra Okopień?Sławińska, Janusz Sławinski, Zarys
teorii literatury, Warszawa
1972, s. 42.
14
byśmy zdali sobie z niego sprawę. Ani autor, ani czytelnik nie
muszą, bez szczególnego
powodu, zawracać sobie głowy szczegółami. Teatr dramatyczny
polega zaś na szczegółach.
Tu niczego nie można pominąć. Wszystko musi być jak w życiu bo
aktor żyje.
Aktor nie może wstać, jeśli przedtem nie usiadł. Nie może
usiąść, jeśli nie ma na scenie
krzesła. Ponadto, kiedy się stoi i mówi wobec publiczności,
trzeba coś sensownego zrobić
z rękami. Trzeba działać, a czyny powinny pozostawać w związku z
treścią wypowiadanych
na scenie zdań. Należy dążyć do zachowania równowagi między
słowem a czynem.
Powinny być one ze sobą związane. Wynikać wzajemnie z siebie.
Działania ludzkie dokonują się zwykle za pośrednictwem
przedmiotów, które służą do
pracy i pomagają odpoczywać. Nie można bez nich wyjść na ulicę
ani położyć się w domu.
Aktor porusza się wśród krzeseł, na których może usiąść, w
ubraniu, które chroni go od
chłodu, w ręku trzyma przedmioty konieczne do scenicznego życia.
Tak więc aktor jednocześnie
żyje i na scenie ukazuje ludziom swoje życie. Słowa, które
wypowiada, jego ruchy,
mimika, intonacja i gesty określają wiek, temperament,
samopoczucie i problemy stwarzanego
bohatera
|
WÄ
tki
|