Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Micha³ Rómer (1870-1945) prawnik, redaktor, publicysta, dzia³acz spo³eczny i polityczny polski i litewski, legionista i historyk litewskiego odrodzenia narodowego, wolnomularz, twórca litewskiego prawa konstytucyjnego, jest jedn± z najwybitniejszych postaci stosunków polsko-litewskich w I po³owie XX wieku. Trzykrotnie (1927-1928, 1933-1936, 1936-1939) piastowa³ godno¶æ rektora Uniwersytetu Witolda w Kownie, reprezentowa³ te¿ Litwê przed haskim Trybuna³em Sprawiedliwo¶ci w sporze o K³ajpedê (1932). By³ cz³onkiem Najwy¿szego Trybuna³u w Kownie (1921-1928). Choæ ¿ycie swoje zwi±za³ z Litw±, do koñca czu³ siê litewskim Polakiem, stara³ siê pracowaæ nad zbli¿eniem obu narodów2.
W czym Micha³ Romer dopatrywa³ siê problemu Wilna, gdzie, w jego przekonaniu, tkwi³y jego korzenie, jego istota, jakie istnia³y sposoby rozwi±zania tego problemu i w jaki sposób móg³ on wp³yn±æ i wp³yn±³ na rozwój nowoczesnej pañstwowo¶ci Litwy? Spróbujemy odpowiedzieæ na te pytania.
Sedno problemu, w ogólnym zarysie okre¶li³ Romer w swych dzie³ach po¶wiêconych genezie i rozwojowi odrodzenia narodowego Litwinów3 oraz podwalinom pañstwowo¶ci Litwy4. Szczególn± uwagê zwróci³ na to analizuj±c stosunki kulturalno-etnografi-czne na Litwie w XIX i XX wieku5.
1 Odnotujê tylko najnowsze prace; R. ¯epkaite, Vilniaus istorijos atkarpa 1939-1940, Yilnius 1990; P. £ossowski, Konflikt polsko-litewski 1918-1920, Warszawa 1996; P. £ossowski, Stosunki polsko-litewskie 1921-1939, Warszawa 1997.
- Szerzej zob. S. Kieniewicz, Micha³ Pius Romer, [w:] Polski S³ownik Biograficzny (PSB), t. XXXI. Wroc³aw 1990, s. 653-655; Z. Solak, Nie dokoñczona autobiografia Micha³a Rómera, „Rocznik Biblioteki PAN w Krakowie", 1996, s. 92-122; J. Sawicki, Micha³ Romer a problemy narodowo¶ciowe na ziemiach by³ego Wielkiego Ksiêstwa Litewskiego, Toruñ 1998, s. 10-61.
3 M. Rómer, Litwa. Studium o odrodzeniu narodu litewskiego, Lwów 1908.
4 M. Romer, Yalstybe ir jos konstitucines teis e, ci. l, t. 2, Kaunas 1935, s. 233-239; M. Remeris, Lietuvos konstitucines teise paskaitos, Yilnius 1990, s. 39-46.
5 M. Romer, Stosunki etnograficzno-kulturalnie na Litwie, Kraków 1906.
58_______________________________________________________________________Rimantas Miknys
Przez d³ugie stulecia stara Litwa, w której kolebk± pañstwowo¶ci o swoistej kulturze by³o Wilno, dosyæ powierzchownie zapewnia³a wspó³istnienie ró¿nych elementów naro-dowo-kulturowych (litewskiego, polskiego, ¿ydowskiego, bia³oruskiego). A to dlatego, ¿e ograniczon± warstwê spo³eczn± stanowi³a spo³eczno¶æ obywatelska, której orientacje narodowo-kulturowe uwarunkowane by³y specyficznym rozwojem pañstwowo¶ci litewskiej, zwi±zanym z uni± litewsko-polsk±. W XIX wieku w warunkach zaboru rosyjskiego elementy narodowo-kulturowe nie ³±czy³y siê w postawê obywatelsk±, ale oddzieli³y siê i zamknê³y tworz±c wspólnoty narodowe. Rozwiniêty litewski ruch narodowy ujawni³ skuteczno¶æ litewskiego elementu narodowo-kulturowego jako najbardziej potencjalnego czynnika w procesie modernizacji starego spo³eczeñstwa oraz integracji kszta³tuj±cego siê nowego spo³eczeñstwa. Ruch ten by³ zorientowany przede wszystkim na kulturê Litwinów oraz obronê i rozwój ich to¿samo¶ci narodowej. Na pocz±tku XX wieku wkroczy³ on w nowy etap rozwoju politycznego. ¦wiadcz± o tym programy powsta³ych wówczas litewskich partii politycznych i organizacji polityczno-kulturalnych oraz uchwa³y Wielkiego Sejmu Wileñskiego, a tak¿e aktywna dzia³alno¶æ litewskich dzia³aczy politycznych. W przededniu I wojny ¶wiatowej i w okresie wojny powszechnie akcentowano charakter demokratyczny przysz³ego nowoczesnego pañstwa litewskiego. Pañstwo to, podobne do powstaj±cego wówczas pañstwa polskiego i innych pañstw Europy ¦rodkowej i Wschodniej, konstruowane by³o w oparciu nie o naród polityczny, lecz naród etniczny na zasadzie suwerenno¶ci oraz reprezentacji wiêkszo¶ci. Faktycznie oznacza³o to budowê pañstwa socjokratycznego, opartego na nacjonalizmie. W procesie tworzenia pañstwa bra³ udzia³ tylko naród litewski6.
Tworzenie to opiera³o siê na spu¶ciznie prawa historycznego Litwy (Wielkiego Ksiêstwa Litewskiego) tj. pañstwa, które by³o ojczyzn± nie jednego, lecz kilku nowoczesnych narodów, wyodrêbnionych b±d¼ ju¿ wyodrêbniaj±cych siê z elementów naro-dowo-kulturowych
|
WÄ…tki
|