ďťż

W miastach zamieszkiwało 61%, a na wsi 39% wszystkich osób niepełnosprawnych...
Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Wyniki uzyskane w naszym badaniu w 1993 roku wskazują na znaczącą zmianę tej proporcji. Możemy stwierdzić na podstawie tych wyników, że w miastach żyje niespełna 55%, a na wsi ponad 45% z ogólnej liczby niepełnosprawnych. 20 Tabela 1.2.1. Niepełnosprawni według miejsca zamieszkania (miasto, wieś w %) Wyszczególnienie Ogółem Miasto Wieś Ludność Polski w 1988 r. (1) 100,0 61,2 38,8 w 1993 r. (2) 100,0 62,5 37,5 Niepełnosprawni w 1988 r. (3) 100,0 61,0 39,0 w 1993 r. (4) 100,0 54,8 45,2 Źródło: (1) Dane Spisu Powszechnego publikowane przez GUS; (2) Dane według PGSS 1993; (3) Obliczono według danych Spisu Powszechnego w 1988 roku, opublikowa- nych w: Inwalidzi w Polsce w latach 1978-1988, GUS, Warszawa 1991, s. 158-163. (4) Dane dla 1993 roku oszacowane na podstawie badania przeprowadzonego przez IFiS PAN w czerwcu 1993 roku na ogólnopolskiej próbie osób niepełno- sprawnych. Zamieszczone w powyższej tabeli dane ilustrują równoczesny spadek udziału ludności wiejskiej oraz wzrost liczby niepełnosprawnych zamiesz- kałych na wsi. W rezultacie możemy mówić o pojawieniu się w ostatnich latach (po 1988 roku) nowego korelatu niepełnej sprawności, którym jest zamieszkiwanie na wsi. Nadreprezentacja niepełnosprawnych na wsi jest bowiem wyraźna; w 1993 roku wynosiła ona prawie 10 punktów procentowych. Należy dodać, że pierwszym symptomem tego zjawiska była obserwowana już w 1988 roku nadreprezentacja niepełnosprawnych mężczyzn zamieszkałych na wsi, przy wyrównanej wówczas jeszcze proporcji niepełnosprawnych kobiet w mieście i na wsi. Proporcje płci są natomiast nieco bardziej wyrównane niż dla ludności ogółem. O ile wśród ogółu ludności w Polsce na 100 mężczyzn przypada nieco ponad 105 kobiet, to w zbiorowości niepełnosprawnych około 102 kobiety na 100 mężczyzn. Odmienne są natomiast proporcje płci niepełnosprawnych na wsi i w mieście. Podobnie jak w populacji generalnej w miastach na 100 niepełnosprawnych mężczyzn przypada 108 niepełnosprawnych kobiet. Na wsi proporcje te są natomiast jeszcze bardziej złamane „na korzyść" mężczyzn niż w ogólnej zbiorowości ludności wiejskiej. Na 100 niepełnosprawnych mężczyzn przypada tylko 96 niepełnosprawnych kobiet. Dane te przedstawiamy dla 1993 roku w poniższym zestawieniu: 21 Liczba kobiet na 100 mężczyzn Ogółem Miasto Wieś Ludność Polski Niepełnosprawni 105,3 108,3 102,7 102,4 107,9 95,9 Ogólnie można stwierdzić, że sama płeć nie jest szczególnym korelatem niepełnosprawności. Podobnie jak w przypadku ogółu ludności także wśród niepełnosprawnych występuje tradycyjna „nad- wyżka" kobiet w mieście i ich „niedobór" na wsi. 1.2.2. STRUKTURA WIEKU NIEPEŁNOSPRAWNYCH W porównaniu ze strukturą wieku ludności Polski zbiorowość inwalidów jest starsza. „Starsze" są też ich gospodarstwa domowe. Jest to naturalny przejaw narastania niepełnej sprawności z wie- kiem, a zatem ogólna cecha strukturalna tego zjawiska. Wyniki na- szego badania dostarczyły aktualnych danych na ten temat (tab. 1.2.3). Tabela 1.2.3. Struktura niepełnosprawnych osób w ich gospodarstwach domowych oraz ludności Polski według kategorii wieku (w %) Kategorie wieku Ludność Polski Osoby w gosp. dom. Niepełnosprawni (1) z niepełnosprawnymi (2) (2) 15-19 lat 9,2 9,3 0,9 20-29 19,7 5,4 3,2 30-39 24,7 14,5 7,2 40-49 18,5 17,2 16,8 50-54 7,3 11,3 14,0 55-59 7,4 15,3 21,2 60-64 7,3 15,8 21,1 65-69 lat 5.9 11,2 15..5 Razem 100,0 Źródło: (1) Obliczono na podstawie danych GUS dla 1991 roku. (2) Obliczono na podstawie wyników badania pt. „Problemy życiowe osób niepełnosprawnych". Ankietę przeprowadził IFiS PAN na ogólnopolskiej próbie gospodarstw domowych z osobami niepełnosprawnymi w czerwcu 1993 roku. Porównanie struktury wieku wśród osób żyjących w gospodarstwach domowych z niepełnosprawnymi, a szczególnie wśród samych niepełno- 22 sprawnych wskazuje, że relatywnie mniej jest w tej subpopulacji dzieci oraz ludzi młodych: 20- i 30-latków niż wśród ogółu ludności Polski. Wyraźna jest natomiast wśród niepełnosprawnych nadreprezentacja osób powyżej 50-tego roku życia. Zestawienie struktury wieku niepełnosprawnych objętych naszym badaniem w 1993 roku z danymi spisowymi z 1978 i 1988 roku wskazuje na wysoką, dynamikę demograficznych zmian zachodzących w tej populacji. Rosnąca z wiekiem niewydolność nakłada się na proces starzenia generalnej populacji i w rezultacie generuje jeszcze szybsze, statystyczne „starzenie" się populacji osób niepełnosprawnych. Zauwa- żmy, że wzmacnia się w ten sposób znaczenie niepełnosprawności jako korelatu podeszłego wieku. Obok ogólnego problemu narastania skali tego zjawiska'coraz wyraźniej pojawia się jego szczególny aspekt. Jest nim syndrom przeżywania podeszłego wieku z wszystkimi uciążliwo- ściami niepełnej sprawności. Syndrom ten staje się udziałem coraz większej części ludności w Polsce. Problem ten nie jest jednak analizowa- ny w całej rozciągłości w tym raporcie ze względu na omówione wcześniej kryteria wieku badanej zbiorowości, nie obejmujące osób powyżej 69 roku życia. 1.2.3. POZIOM WYKSZTAŁCENIA NIEPEŁNOSPRAWNYCH Uzyskane w naszym badaniu wyniki potwierdziły jeszcze raz utrzy- mującą się korelację niepełnej sprawności z relatywnie niższym poziomem wykształcenia. Zjawisko to dotyczy nie tylko samych niepełnosprawnych, lecz także innych osób w ich gospodarstwach domowych. W porównaniu z ogółem ludności w wieku 15 i więcej lat osoby niepełnosprawne mają niższy poziom wykształcenia. Co druga osoba niepełnosprawna legitymuje się wykształceniem podstawowym. W la- tach międzyspisowych 1977-1988 odnotowano jednakże dość istotne zmiany w strukturze poziomu wykształcenia. Przede wszystkim zmniej- szył się znacząco, bo prawie dwukrotnie odsetek osób bez wykształcenia szkolnego (nie uczęszczający nigdy do szkoły) lub z nieukończoną szkołą podstawową
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.