Przysiad�a na ziemi obok Helki, kt�ra pokazywa�a jej i t�umaczy�a wszystko...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.

- Drugi kapelusz... - wykrzykiwa�a - trzeci... czwarty... o! dla Boga! Wiele� ty, Helko, masz kapelusz�w? - Tyle, ciotko, ile sukienek - t�umaczy�a Helka - do ka�dej sukienki jest stosowny dla niej kapelusz... - Co to za pud�o? - To neseser podr�ny... - Na c� to? - Jak to na co? Widzi ciotka, tu s� r�ne przegr�dki, a w nich wszystko, co potrzeba do mycia si�, czesania i ubierania... Oto grzebienie, myde�ko, szczoteczki, szpilki r�ne, perfumy... - Jezus, Maria! i to wszystko twoje? - A moje! Pani ma taki sam neseser wi�kszy, a ja mniejszy... W tej chwili Czernicka wydobywa�a z t�umoka lalki r�nej wielko�ci, jako te� i inne zabawki dziecinne najrozmaitszego rodzaju. By�y tam prze�liczne ptaki, gdyby �ywe, osobliwe zwierz�tka, gospodarskie przyrz�dy srebrnie i z�oto po�yskuj�ce itp. Janowa usta szeroko otworzy�a, zarazem oczy jej nape�ni�y si� smutkiem. - M�j Bo�e! - szepn�a z westchnieniem - �eby to moje dzieciaki cho� zobaczy� to wszystko mog�y... Helka popatrza�a na ni� chwil�, zamy�li�a si�, potem �ywo rzuci�a si� do swych zabawek i �achmank�w, z ferworem wielkim niekt�re z nich Janowej ofiarowuj�c. - We�, ciotko, t� sow� dla Marylki a t� rybk� dla Ka�ki... dla Wicia niech b�dzie mo�e ta harmonijka... do niej tylko dotkn�� si� trzeba, a zaraz bardzo �adnie zagra... We�, ciotko, we�! Pani nie b�dzie gniewa� si�, pani taka dobra i tak mi� kocha... We� jeszcze i t� r�ow� chusteczk� dla Marylki, a dla Ka�ki t� b��kitn�... ja takich chusteczek mam du�o... bardzo du�o... Janowa z oczami pe�nymi �ez pochwyci� chcia�a krewniaczk� w swe pot�ne ramiona, lecz l�kaj�c si� zgnie�� strz�piaste i skomplikowane jej ubranie, grub� r�k� sw� tylko po at�asowej twarzyczce jej powiod�a. Podarunk�w nie przyj�a stanowczo, ale podnosz�c si� z ziemi rzek�a: - Dobre z ciebie dziecko! Cho� na wielk� pani� ro�niesz, ale biednymi krewnymi, kt�rzy kiedy� przytulili ci� do siebie, nie pogardzasz... Gdy Janowa m�wi�a to, Czernicka, pochylona dot�d nad kufrem, wyprostowa�a si� i pr�dko, dobitnie sarkn�a raczej, ni� wym�wi�a: - Ej, moja pani Janowo! kto to mo�e wiedzie�, jakim jeszcze kiedy� b�dzie, wielkim czy ma�ym? Janowa nie odpowiedzia�a nic, z rozrzewnionym bowiem �miechem ogl�da�a si� za Helk�, kt�ra chichoc�c i na swych d�ugich n�kach podskakuj�c, jak weso�a i zwinna kotka kr�ci�a si� wko�o niej i wszystkie kieszenie odzie�y jej cukierkami napycha�a. - To dla Marylki - wo�a�a - a to dla Ka�ki, a to dla Wieka... a to, ciotko, dla wujaszka Jana... Nagle wzdrygn�a si� i posmutnia�a. - Tutaj tak zimno! - nad�sanymi usteczkami wym�wi�a - we W�oszech daleko pi�kniej i milej... tam ci�gle s�o�ce �wieci... pogoda... takie pi�kne lasy pomara�czowe... My tu z pani� d�ugo nie wytrzymamy... pewno znowu pojedziemy tam, gdzie tak ciep�o... Czernicka wk�ada�a ju� na ni� mi�kki jak puch, ciep�y paltocik, ale Helka wyrwa�a si� z r�k jej. - Aj! - zawo�a�a - jak ja d�ugo ju� pani nie widzia�am; p�jd� do pani! Adieu, ciotko! I rzuciwszy r�czk� ca�usa Janowej pobieg�a w poskokach nuc�c dono�nie: - P�jd� do pani... do mojej drogiej... do mojej z�otej... do mojej najmilszej... - Jak ona kocha swoj� dobrodziejk�! - zwr�ci�a si� do Czernickiej Janowa. Wieczoru tego pani Ewelina op�yni�ta zwojami bia�ego peniuaru siedzia�a przed gotowalni� smutna i t�skna. Helka w rze�bionym ��eczku swym, wp� zakopana w puchach, batystach i haftach, g��boko ju� usypia�a; na gotowalni dwie �wiece dopala�y si� w wysokich lichtarzach; za fotelem pani Eweliny sta�a Czernicka rozczesuj�c i do nocnego spoczynku uk�adaj�c krucze jeszcze i d�ugie w�osy swej pani. Po chwili milczenia pani Ewelina ozwa�a si�: - Wiesz, moja Czernisiu, mam k�opot... - Jaki�? z czym - tonem pe�nym czu�ej troskliwo�ci zapyta�a panna s�u��ca. Po kr�tkiej chwili wahania pani Ewelina s�abym g�osem odpowiedzia�a: - Z Hel�! Do�� d�ugo potem milcza�y obie. Czernicka zwolna, lekko wodzi�a szczotk� po kruczych, jedwabistych w�osach. Twarz jej odbijaj�ca si� w zwierciadle gotowalni okryt� by�a wyrazem zamy�lenia. Po chwlii ozwa�a si�: - Panienka... ro�nie. - Ro�nie, moja Czernisiu... i trzeba by ju� my�le� o jej edukacji. Guwernantki do domu nie wezm� za nic, bo nie cierpi� mie� w domu obce osoby... nie pojmuj�, co uczyni�. Czernicka znowu milcza�a chwil�. Potem z westchnieniem wym�wi�a: - Jaka to szkoda, �e panienka nie jest ju� takim ma�ym dzieci�tkiem, jakim przyby�a tu do nas... Pani Ewelina westchn�a tak�e. - To prawda, moja Czernisiu, tylko takie ma�e dzieci s� prawdziwie mi�e i sprawiaj� rozkosz niezm�con�. Hela wysz�a ju� z najmilszego dzieci�cego wieku. Trzeba ju� j� uczy�, strofowa�..

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.