ďťż

Legendy o jego czy- nach, o jego rycerskim i bogatym życiu zapład- niały wyobraźnię współczesnych mu, jak i na- stępnych pokoleń...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Swą popularność za życia 293 zawdzięczał Władysław nowożytnej już, a nie średniowiecznej propagandzie, jaką wokół jego postaci rozwijał dwór papieża Eugeniusza IV. Przykuwała uwagę także klęska warneńska przyczyniająca się do powstania legendy o wła- dcy, który poległ w starciu dwu różnych cywi- lizacji. Przeszedł przeto Władysław do ludowe- go eposu słowiańskiego jako obrońca przed Turkami (nb. w ludowych pieśniach południo- wosłowiańskich Władysław występuje często jako Jan, Janko - znamienna to kontamina- cja Jana Hunyady'ego, zasłużonego autora zwycięstw nad Turkami, i króla), do dramatów hiszpańskich z początku XVII wieku (m.in. Lope de Vegi "Król bez królestwa"), do two- rzącej się ideologii przedmurza. Jeszcze w XV wieku panegirysta Władysła- wa, Kallimach, pisał o swoim bohaterze jako o jednoczycielu Słowiańszczyzny w obliczu nie- bezpieczeństwa muzułmańskiego, a do tej wcze- snohumanistycznej koncepcji jedności słowiań- skiej z zupełnie innych pobudek nawiąże car Rosji Mikołaj I. W 1828 roku po zdobyciu Warny wystąpi on jako mściciel Warneńczyka i rozkaże wysłać do Warszawy dwanaście dział zdobytych na Turkach, z których miał być od- lany pomnik Władysława. I idea panslawisty- czna, czytelna w carskiej decyzji, i chęć zjed- nania sobie społeczeństwa Królestwa Polskie- go w przededniu wybuchu powstania listopa- dowego - oto m.in. składniki legendy o Ja- giełłowym synu. Uczczony zbudowanym w 1935 roku mauzoleum, które odwiedzane jest przez turystów polskich, tak licznie spę- dzających urlopy w Bułgarii, zasługuje Włady- sław na przypomnienie jako władca mało szczęśliwy, tragiczny. Za życia toczono o niego walkę, której istotę nie zawsze chyba mógł przeniknąć, a po śmierci jego postać stanowiła ważny składnik tradycji historycznej, wykorzy- stywanej do bieżących celów politycznych przez różne prądy ideowe. Juliusz Bardach KAZIMIERZ JAGIELLOŃCZYK Syn Władysława Jagiełły i Zofii Holszań- skiej objął rządy na Litwie w wieku zaledwie lat trzynastu. Był rok 1440, gdy z Wilna nadeszła wiadomość o zamordowaniu przez spiskowców wielkiego księcia Zygmunta Kiejstutowicza. Wyprawiono wówczas pospiesznie na Litwę Kazimierza jako namiestnika jego starszego brata Władysława III - króla Polski i Węgier. Jednak dbali o samodzielność Wielkiego Księ- stwa litewscy panowie-rada obwołali od razu Kazimierza wielkim księciem litewskim. Stano- wiło to formalne zerwanie unii. Panowie polscy nie chcieli jednak zrezygno- wać ze związku z Litwą. Toteż w pięć lat po- tem, gdy upewniono się ostatecznie, że król Władysław III zginął rzeczywiście pod Warną, uroczyste poselstwo polskie z udziałem samego Zbigniewa Oleśnickiego stanęło w październi- ku 1445 roku w Grodnie przed obliczem Kazi- mierza, prosząc go o objęcie tronu polskiego. Wielki książę litewski uchylił się od natychmia- stowej odpowiedzi, przyrzekając udzielenie jej w roku następnym. Nie znaczyło to, by nie pragnął zasiąść na tronie królewskim w Kra- kowie. Jeśli zwlekał, to dlatego, że panowie polscy z Oleśnickim na czele jako warunek po- wołania na tron wysuwali nie tylko żądanie potwierdzenia praw szlachty, ale również i daw- nych aktów unii, które przewidywały, że Pola- cy będą mieli głos przy wyznaczeniu nowego wielkiego księcia oraz że Litwa będzie podpo- rządkowana Królestwu Polskiemu. A na to Kazimierz Jagiellończyk nie chciał i nie mógł się zgodzić. Z poselstwami polskimi rozmawiał jako dziedziczny władca, hospodar Wielkiego Księstwa, które stało wówczas u szczytu potę- gi. Akcentował on mocno równouprawnienie Litwy w stosunku do Polski. Stanowisko to panowie polscy ostatecznie musieli zaakceptować. W czterdziestych latach XV wieku Litwa nie obawiała się już agresji ze strony Krzyżaków. Interweniowała ona z powodzeniem w wewnę- trzne walki o stolec wielkoksiążęcy w Mos- kwie, a jej granice obejmowały Wiaźmę, prze- biegając o sto kilkadziesiąt kilometrów od Mos- kwy. Sprawowała też zwierzchnictwo nad No- wogrodem Wielkim i Pskowem - bogatymi republikami miejskimi Rusi północnej. Na po- łudniu Wielkie Księstwo sięgało aż po dnie- strowe limany nad Morzem Czarnym
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.