ďťż

Identyfikacji dokonuje w oparciu o fragment, w którym jest mowa o podobieństwie oblicza Ezawa do Oblicza Boga (Ks...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Rodzaju 33, 10). Wzmianka o tym, że Rachel obawiała się, iż zostanie wydana za mąż za Ezawa (zob. 45a), jest aluzją do dodatkowego wątku walki, jaką toczą dwaj bliźniacy rywalizujący o piękną kobietę, która już była powodem, według jednej z wersji, pierwszej bratobójczej wojny między Kainem i Ablem (zob. lód). Jednakże w grę mogło wchodzić coś więcej niż miłość śmiertelnej kobiety. Jeśli Rachel oznacza tu przyszłe plemiona Rachel, to bójka bliźniaków jest mityczną walką o zwierzchnictwo nad terytoriami plemiennymi. Wygrał w niej Jakub i przypieczętował zwycięstwo, ofiarowując bogate dary przebłagalne Ezawowi, który opuścił kraj i wycofał się do Seiru (Ks. Rodzaju 36, 6-8). 10. Opowieść o Mojżeszu (Ks. Wyjścia), drugim i ostatnim izraelickim bohaterze, z którym walczył Bóg, do złudzenia przypomina opowieść o Jakubie. Mojżesz popada w niełaskę i ucieka z Egiptu, służy jako pasterz u Madianity imieniem Jetro w zamian za rękę jego córki Sefory, którą tak szlachetnie potraktował przy studni. Po wizji Boga w płonącym krzewie na pustyni, wyrusza wreszcie do domu z żoną i synami. W drodze zostaje znienacka zaatakowany przez nadprzyrodzoną istotę. Wówczas Sefora dokonuje na nim obrzezania - kontekst wskazuje, że obrzezanie było pierwotnie częścią ceremonii ślubnej. W końcu Mojżesz obejmuje przywództwo nad federacją madianicko-izraelicką. 11. Nocne koszmary wywołane przez niespokojne sumienie dostarczają dość popularnej metafory walk z Bogiem, który według Ks. Ozeasza 13,7 stał się dla grzesznych ludzi “jak lew, jak czyhająca na drodze pantera". Oprócz tego nie tak łatwo było odróżnić rękę Bożą od ręki szatana. Na przykład plaga za grzechy Dawida została w jednej wersji (2 Ks. Samuela 24, 1) zesłana przez Boga, lecz w innej (1 Ks. Kronik 21,1) przez szatana, co uzasadnia stwierdzenie tego midraszu, który przeciwnika Jakuba utożsamia z Samaelem. To, że przeciwnik odmawia podania swego imienia, niekoniecznie oznacza, że jest Bogiem, chociaż w podobnych sytuacjach w dalszych tekstach Bóg odmawia wyjawienia swego imienia Mojżeszowi {Ks. Wyjścia 3,14) oraz Manoachowi, ojcu Samuela (Ks. Sędziów 13, 17-18). W mitologii wszystkie bóstwa niechętnie wyjawiały imiona z obawy, że mogłyby zostać użyte do niewłaściwych celów. Takie jest pierwotne znaczenie słowa “bluźnierstwo". Czarownice i czarownicy na terenie całego Lewantu używali długich list imion boskich do wzmacniania swoich zaklęć. Rzymianie zazwyczaj odkrywali tajemne imiona wrogich bogów przy pomocy łapówek lub tortur, a następnie zmuszali te bóstwa do porzucenia miast, nad którymi sprawowały pieczę. Metodę tę zwano elicio. Kiedy Jezus w Gerazie wypędzał diabła z obłąkanego człowieka, najpierw zapytał o imię tego “nieczystego ducha" (Ew. św. Marka 5,9). 12. Zarówno w Grecji, jak i w Palestynie udźce poświęcane były bogom, a u Hebrajczyków stanowiły część spożywanego zwierzęcia, która przypadała królowi (1 Ks. Samuela 9, 24). Praktyka plemienia Bagiuszu z Afryki Środkowej - jak odnotował rzymskokatolicki misjonarz, Monsignore Terhoorst - podtrzymuje antropologiczną zasadę: “Każde tabu może zostać złamane w specjalnych przypadkach". Bagiuszu, choć normalnie nie są kanibalami, zjadają mięso z kości udowych swoich zmarłych przywódców lub wrogiego przywódcy zabitego w bitwie, by odziedziczyć jego odwagę. Wszystkie pozostałe części ciała pozostawiają nietknięte. Nie można wprawdzie udowodnić, że taka praktyka istniała w biblijnym Kanaanie, lecz fakt, że Samuel poćwiartował świętego króla Agaga “przed Panem", niektórzy uczeni interpretują jako eucharystyczną ofiarę z człowieka podobną do arabskiej ofiary nagi 'a. 48. POGODZENIE SIĘ JAKUBA Z EZAWEM a) Jakub zobaczył, że Ezaw zbliża się z czterystoma ludźmi. Podzielił swoich domowników na dwa obozy: Bilha, Zilpa i ich dzieci znalazły się w obozie przednim, a Rachel, Lea i ich dzieci w tylnym. Jakub zaś zdobył się na odwagę, by pójść przed nimi wszystkimi, i siedem razy oddał pokłon Ezawowi, zanim się do niego zbliżył. Ezaw podbiegł do brata, objął go i ucałował; obydwaj zapłakali z radości. Następnie zapytał: “Czyje są te dzieci?" Jakub odparł: “Bóg w swej łaskawości dał je twemu słudze, a oto, panie mój, ich matki". Wszyscy kolejno podchodzili i kłaniali się nisko Ezawowi, który pytał dalej: “ A czy tamte stada, bracie, rzeczywiście były darem dla mnie?" Jakub rzekł: “Ufam, że spodobają się panu memu". Ezaw podziękował mu uprzejmie, lecz odpowiedział: “Nie, bracie, mam już nadmiar bydła jak na swoje potrzeby. Zatrzymaj, co twoje!" Jakub nalegał: “W zamian za twą przychylność, panie mój, racz przyjąć te ubogie dary. Widziałem oblicze pana mego jaśniejące jak Oblicze Boga. Ustąp tym razem i weź wszystko z błogosławieństwem twego sługi, gdyż Bóg w swym miłosierdziu niezmiernie mnie wzbogacił" . Aby rozwiać obawy Jakuba, Ezaw przyjął je i rzekł: “ Ruszajmy zatem i jedźmy do mego miasta w Seirze!" Jakub odpowiedział: “Pan mój wie, że nie mogę podróżować równie szybko, jak on. Niech więc rusza przodem przed swoim sługą, który dostosuje krok tak, by nadążyły jagnięta, koźlęta, cielęta, źrebięta i małe dzieci. Potrzeba tygodni, byśmy dotarli do miasta mego pana" . Ezaw spytał: “Może przynajmniej zostawię ci paru ludzi do ochrony?" “Proszę, nie kłopocz się, panie mój!" - zawołał Jakub. Tak więc Ezaw pojechał do domu, Jakub natomiast podążył do Sukkot, gdzie zbudował sobie dom oraz szałasy dla swoich stad
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.