ďťż
Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Rodzaju 33, 10). Wzmianka o tym, że Rachel
obawiała się, iż
zostanie wydana za mąż za Ezawa (zob. 45a), jest aluzją do dodatkowego wątku
walki, jaką toczą
dwaj bliźniacy rywalizujący o piękną kobietę, która już była powodem, według
jednej z wersji,
pierwszej bratobójczej wojny między Kainem i Ablem (zob. lód). Jednakże w grę
mogło wchodzić
coś więcej niż miłość śmiertelnej kobiety. Jeśli Rachel oznacza tu przyszłe
plemiona Rachel, to
bójka bliźniaków jest mityczną walką o zwierzchnictwo nad terytoriami
plemiennymi. Wygrał w niej
Jakub i przypieczętował zwycięstwo, ofiarowując bogate dary przebłagalne
Ezawowi, który opuścił
kraj i wycofał się do Seiru (Ks. Rodzaju 36, 6-8).
10. Opowieść o Mojżeszu (Ks. Wyjścia), drugim i ostatnim izraelickim
bohaterze,
z którym walczył Bóg, do złudzenia przypomina opowieść o Jakubie. Mojżesz popada
w niełaskę i
ucieka z Egiptu, służy jako pasterz u Madianity imieniem Jetro w zamian za rękę
jego córki Sefory,
którą tak szlachetnie potraktował przy studni. Po wizji Boga w płonącym krzewie
na pustyni,
wyrusza wreszcie do domu z żoną i synami. W drodze zostaje znienacka zaatakowany
przez
nadprzyrodzoną istotę. Wówczas Sefora dokonuje na nim obrzezania - kontekst
wskazuje, że
obrzezanie było pierwotnie częścią ceremonii ślubnej. W końcu Mojżesz obejmuje
przywództwo
nad federacją madianicko-izraelicką.
11. Nocne koszmary wywołane przez niespokojne sumienie dostarczają dość
popularnej
metafory walk z Bogiem, który według Ks. Ozeasza 13,7 stał się dla grzesznych
ludzi jak lew, jak
czyhająca na drodze pantera". Oprócz tego nie tak łatwo było odróżnić rękę Bożą
od ręki szatana.
Na przykład plaga za grzechy Dawida została w jednej wersji (2 Ks. Samuela 24,
1) zesłana przez
Boga, lecz w innej (1 Ks. Kronik 21,1) przez szatana, co uzasadnia stwierdzenie
tego midraszu,
który przeciwnika Jakuba utożsamia z Samaelem. To, że przeciwnik odmawia podania
swego
imienia, niekoniecznie oznacza, że jest Bogiem, chociaż w podobnych sytuacjach w
dalszych
tekstach Bóg odmawia wyjawienia swego imienia Mojżeszowi {Ks. Wyjścia 3,14) oraz
Manoachowi, ojcu Samuela (Ks. Sędziów 13, 17-18). W mitologii wszystkie bóstwa
niechętnie
wyjawiały imiona z obawy, że mogłyby zostać użyte do niewłaściwych celów. Takie
jest pierwotne
znaczenie słowa bluźnierstwo". Czarownice i czarownicy na terenie całego
Lewantu używali
długich list imion boskich do wzmacniania swoich zaklęć. Rzymianie zazwyczaj
odkrywali tajemne
imiona wrogich bogów przy pomocy łapówek lub tortur, a następnie zmuszali te
bóstwa do
porzucenia miast, nad którymi sprawowały pieczę. Metodę tę zwano elicio. Kiedy
Jezus w Gerazie
wypędzał diabła z obłąkanego człowieka, najpierw zapytał o imię tego
nieczystego ducha" (Ew.
św. Marka 5,9).
12. Zarówno w Grecji, jak i w Palestynie udźce poświęcane były bogom, a u
Hebrajczyków
stanowiły część spożywanego zwierzęcia, która przypadała królowi (1 Ks. Samuela
9, 24).
Praktyka plemienia Bagiuszu z Afryki Środkowej - jak odnotował rzymskokatolicki
misjonarz,
Monsignore Terhoorst - podtrzymuje antropologiczną zasadę: Każde tabu może
zostać złamane
w specjalnych przypadkach". Bagiuszu, choć normalnie nie są kanibalami, zjadają
mięso z kości
udowych swoich zmarłych przywódców lub wrogiego przywódcy zabitego w bitwie, by
odziedziczyć
jego odwagę. Wszystkie pozostałe części ciała pozostawiają nietknięte. Nie można
wprawdzie
udowodnić, że taka praktyka istniała w biblijnym Kanaanie, lecz fakt, że Samuel
poćwiartował
świętego króla Agaga przed Panem", niektórzy uczeni interpretują jako
eucharystyczną ofiarę z
człowieka podobną do arabskiej ofiary nagi 'a.
48. POGODZENIE SIĘ JAKUBA Z EZAWEM
a) Jakub zobaczył, że Ezaw zbliża się z czterystoma ludźmi. Podzielił swoich
domowników na
dwa obozy: Bilha, Zilpa i ich dzieci znalazły się w obozie przednim, a Rachel,
Lea i ich dzieci w
tylnym. Jakub zaś zdobył się na odwagę, by pójść przed nimi wszystkimi, i siedem
razy oddał
pokłon Ezawowi, zanim się do niego zbliżył. Ezaw podbiegł do brata, objął go i
ucałował; obydwaj
zapłakali z radości. Następnie zapytał: Czyje są te dzieci?" Jakub odparł: Bóg
w swej łaskawości
dał je twemu słudze, a oto, panie mój, ich matki". Wszyscy kolejno podchodzili i
kłaniali się nisko
Ezawowi, który pytał dalej: A czy tamte stada, bracie, rzeczywiście były darem
dla mnie?" Jakub
rzekł: Ufam, że spodobają się panu memu". Ezaw podziękował mu uprzejmie, lecz
odpowiedział:
Nie, bracie, mam już nadmiar bydła jak na swoje potrzeby. Zatrzymaj, co twoje!"
Jakub nalegał:
W zamian za twą przychylność, panie mój, racz przyjąć te ubogie dary. Widziałem
oblicze pana
mego jaśniejące jak Oblicze Boga. Ustąp tym razem i weź wszystko z
błogosławieństwem twego
sługi, gdyż Bóg w swym miłosierdziu niezmiernie mnie wzbogacił" .
Aby rozwiać obawy Jakuba, Ezaw przyjął je i rzekł: Ruszajmy zatem i jedźmy do
mego miasta
w Seirze!" Jakub odpowiedział: Pan mój wie, że nie mogę podróżować równie
szybko, jak on.
Niech więc rusza przodem przed swoim sługą, który dostosuje krok tak, by
nadążyły jagnięta,
koźlęta, cielęta, źrebięta i małe dzieci. Potrzeba tygodni, byśmy dotarli do
miasta mego pana" .
Ezaw spytał: Może przynajmniej zostawię ci paru ludzi do ochrony?"
Proszę, nie kłopocz się, panie mój!" - zawołał Jakub.
Tak więc Ezaw pojechał do domu, Jakub natomiast podążył do Sukkot, gdzie
zbudował sobie
dom oraz szałasy dla swoich stad
|
WÄ
tki
|