Chcia�a uspokoi� si�...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.

Pan Maciej pozosta� w altanie z Waldemarem. XII S�o�ce sp�ywa�o ku zachodowi, gdy pan Maciej, prowadzony przez Waldemara, powraca� do pa�acu. Klasycznie wygl�da�a para tych ludzi. Zna� by�o na nich ten sam styl, ale w szczeg�ach i formie r�nice wyst�powa�y znamienne. Dziadek przypomina� starego or�a, patriarch� rodu, zm�czonego lotem �ycia, o skrzyd�ach ju� zwini�tych, mo�e nawet po�amanych. Typ patrycjuszowski minionej epoki, tradycyjnie zachowanej i bardzo szanownej. Wnuk, to m�ody orze�, spadkobierca rodzinnego ber�a i starego gniazda, pe�en �ycia i si�y, z rozwini�tymi szeroko skrzyd�ami i bujnym lotem m�odzie�czym. Tradycyjny potomek rodu, patrycjusz wyj�ty niby �ywcem ze starych pergamin�w z �yciorysami pradziad�w lecz z odwiecznych portret�w ich dostojnych postaci, ale ju� odarty z ple�ni wiek�w, udoskonalony przez mistrza post�pu. Ten sam, co powy�szy typ, ale w odm�odzeniu, orze� tej samej ska�y, lecz z bystrzejszym wzrokiem, obejmuj�cym obszerniejsze horyzonty. W starej, karmazynowej krwi mia� �wie�e krople, produkt odmiennych pr�d�w nowego wieku, posiada� ustr�j nerwowy s�abszy od dawnych pokole� i zmienione pod wp�ywem nowoczesnej atmosfery barwy zasad. Nad przodkami g�rowa� bystro�ci� umys�u, bogactwem natury i wra�liwo�ci. Jedynie typowa gwa�towno��, charakter stanowczy, troch� feudalny, i si�a temperamentu nie uleg�y w nim og�lnej zmianie, chyba w drobnych szczeg�ach. Ale tu przyczyn� by�o odmienne t�o; zamiast pergaminu zamierzch�ych lat t�em nowoczesnym by� elegancki welin. Patrz�c na niego, jak prowadzi� dziadka, widocznie zirytowany, niemal z�owrogi, przede wszystkim poznawa�o si� w nim Michorowskiego, potomka tych, kt�rzy w chwilach niezadowolenia wyci�gali miecze z pochew, a w chwilach gniewu broczyli je krwi�. Po rozmowie z dziadkiem Waldemar zaledwo zdo�a� powstrzyma� si� od gniewu. Gdyby mu by�o wolno da� folg� oburzeniu, wywo�a�by gwa�town� burz� w pa�acu. Ale zm�g� si�. Szed� krokiem nerwowym, chwilami przystaj�c, aby dor�wna� miarowym st�paniom pana Macieja, i pejczem uderza� gwa�townie po sztylpach but�w. W oczach gniewne b�yski miesza�y si� z zimn� ironi�, usta krzywi� sarkazm, brwi �ci�ga�a gro�na zawzi�to��. Pan Maciej zaniepokoi� si�. - Pami�taj, Waldy, co mi obieca�e� - rzek� patrz�c w oczy wnuka. - Gwa�towno�ci� narazisz Stefci�. Pr�tnicki awantury jej nie zrobi, ale dobr� s�aw� tej dziewczyny mo�e szarpa�. B�dzie przekonany, �e si� tobie poskar�y�a, i got�w my�le� B�g wie co. - Ale� co znowu! - oburzy� si� Waldemar. - Przecie potrafi� zapanowa� nad sob�. Zreszt� najlepiej b�dzie, gdy zaraz odjad�. - To w�a�nie najgorsze. - Prawie konieczne. Jestem tak podra�niony, �e drobnostka mo�e mi� wyprowadzi� z r�wnowagi pomimo mej woli. Niech ten... osio� przy kolacji odezwie si� do niej z czym� niew�a�ciwym lub zacznie umizga� si� do Luci... nie r�cz� za siebie. Wol� go nie widzie� wcale. - Idalka dzi� nie powr�ci na pewno. - Wszystko jedno - rzuci� z�y. Uderzy� szpicrut� po ga��zi, a� grad li�ci posypa� si� pod nogi, i cisn�� jakie� przekle�stwo. - Co zamierzasz czyni�! - spyta� pan Maciej. - Czeka� pierwszej sposobno�ci i tego gagatka wyprawi�. - Dra�liwa materia. Gdyby by� p�atny, zap�aci�by� mu za ca�y rok, sko�czone, ale tak!... - Zaproponuj� mu przeniesienie si� do G��bowicz, lecz w ten spos�b, �e powinien zrozumie�, czego chc�. - A je�li si� zgodzi? - O to jestem spokojny! Zreszt� innego sposobu nie widz� bez nara�enia jej... Stefci... Pan Maciej spojrza� na niego ukradkiem. - Jak on si� o niej wyra�a! - pomy�la�. Wszed�szy do pa�acu, Waldemar kaza� podawa� samoch�d, sam za� zeszed� na d� do parterowego salonu, blisko pokoju Stefci. Mrok zapada� szybko, salon gin�� w szarych barwach wieczornych, gdzieniegdzie po�yskuj�c z�oceniami ram i kryszta�em paj�k�w. Ordynar spojrza� na zegarek i zadzwoni�. Nadbieg� m�ody pokojowiec. - Niech tu przyjdzie Jacenty - rzek� Waldemar. - �wiat�a i pospuszcza� sztory! - rzuci� kr�tko kamerdynerowi. Jacenty spe�ni� polecenie i chcia� odej��. - Czekaj! - zawo�a� ordynat. - Id� do panny Stefanii i o�wiadcz, �e pragn� si� po�egna�. Jacenty wyszed�. Ordynat zacz�� chodzi� po salonie. Po chwili wesz�a Stefcia. Na twarzy mia�a silne rumie�ce. WAldemar pospieszy� ku niej. - Chcia�em si� z pani� po�egna�. Zaraz jad�. - Jak to? Nie zaczeka pan na kolacj�? - Nie, pani, spiesz� do domu. - Otrzyma� pan jak� z�� wiadomo��? - Dlaczego pani o to pyta? - Bo widz�, �e pan zirytowany. - Ach tak! pani to zauwa�y�a? Jestem nawet w�ciekle z�y, lecz nie z powodu wie�ci z G��bowicz. Rozmawia�em z dziadkiem, opowiedzia� mi wszystko... Mg�a przes�oni�a oczy dziewczyny. Niezmierna przykro�� odbi�a si� na jej twarzy. By�a chwila k�opotliwego milczenia. - Wi�c nie zostaje pan? Zatem do widzenia - rzek�a Stefcia wyci�gaj�c r�k�

Wątki

Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.