Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Niemałą rolę w procesie bezpośrednich przygotowań do zjednoczenia odegrało wspólne szkolenie ideologiczne członków obu partii. Ważnym czynnikiem integrującym było braterstwo broni obu partii w walce z obozem politycznej prawicy w okresie lat 1944-1948.
Zjednoczenie partii poprzedzone zostało zjednoczeniem ruchu młodzieżowego. 16 października 1947 r. ZWM i OMTUR podpisały umowę o współpracy organizacyjnej, co umożliwiło wysunięcie hasła zjednoczenia. 22 lipca 1948 r. na kongresie we Wrocławiu cztery organizacje (ZWM, OMTUR, ZMW "Wici" i ZMD) zjednoczyły się powołując do życia Związek Młodzieży Polskiej (ZMP).
W przededniu zjednoczenia partii robotniczych PPR liczyła już ok. l min członków a PPS - ok. 600 tyś. Stanowiły one zatem potężne siły polityczne. 14 grudnia 1948 r. zebrały się w Warszawie ostatnie ich zjazdy. II Zjazd PPR obradował w sali "Romy" a więc w tym samym miejscu, gdzie trzy lata wcześniej zebrał się I Zjazd partii. Wśród burzliwych owacji przyjął on uchwałę w sprawie zjednoczenia. XXVIII Kongres PPS, odbyty w sali Teatru Polskiego, uchwalił owacyjnie powitaną rezolucję o identycznej treści.
Kongres Zjednoczeniowy obradował 15-21 grudnia 1948 r. w gmachu Politechniki Warszawskiej. Zgromadził on 1526 delegatów; 58 delegatów wywodziło się z szeregów SDKPiL i PPS-Lewicy, 518 z KPP i KZMP, 281 - z przedwojennej PPS i OMTUR. W okresie okupacji 228 delegatów
444
do partii komunistycznych na emigracji, 90 do
należało do PPR, 66 - PPS.
W toku obrad zjazd wysłuchał podstawowych referatów - B. Bieruta Podstawy ideologiczne PZPR i J. Cyrankiewicza Droga PPS do Zjednoczonej Partii. Uchwalono Deklarację ideową PZPR, Statut PZPR i wytyczne 6-letniego planu rozwoju i przebudowy gospodarczej Polski. Kongres wybrał naczelne władze partyjne - Komitet Centralny, Centralną Komisję Rewizyjną. KC'z kolei na pierwszym plenarnym posiedzeniu powołał Biuro Polityczne. Przewodniczącym KC PZPR został Bolesław Bierut, sekretarzami KC - J. Cyrankiewicz, A. Zawadzki i R. Zam-browski.
Zjazd zjednoczeniowy oznaczał gruntowny przełom w dziejach polskiego ruchu robotniczego, kładąc kres kilkudziesięcioletniemu rozbiciu tego ruchu a równocześnie oznaczając decydujące zwycięstwo jego rewolucyjnego nurtu. Zjednoczona partia oparła się bowiem na tradycjach i spuściznie ideologicznej rewolucyjnego nurtu polskiego ruchu robotniczego (reprezentowanego przez takie partie, jak SDKPiL, PPS-Lewicę, KPP, PPR i odrodzoną jednolitofrontową PPS), na tradycjach internacjo-nalistycznej współpracy z siłami rewolucyjnej Rosji i tradycjach rewolucyjnego marksizmu-leninizmu. Zjednoczenie takie mogło nastąpić w wyniku siedmioletniej działalności Polskiej Partii Robotniczej, która jako partia rewolucyjna wypracowała jedynie słuszną dla narodu i państwa koncepcję nowej Polski i była główną silą w budowie władzy ludowej. Wypracowała ona trafnie strategię szerokiego frontu demokratycznego pod hegemonią klasy robotniczej, ściśle wiążąc program walki o socjalizm z walką wyzwoleńczą narodu, a następnie z walką o utrwalenie jego niepodległości w oparciu o pierwsze w skali światowej, potężne państwo socjalistyczne - Związek Radziecki.
Kongres Zjednoczeniowy był nie tylko czynnikiem niezwykle poważnie wzmacniającym kierowniczą silę polityczną Polski Ludowej - rewolucyjną partią marksistowsko-leninowską, ale stanowił zarazem swoistego rodzaju próbę bilansu czterech i pół lat istnienia władzy ludowej, nakreślając równocześnie koncepcję dalszych przeobrażeń na rzecz budownictwa w Polsce podstaw socjalizmu w ciągu najbliższych sześciu lat.
Kongres Zjednoczeniowy, powołujący do życia Polską Zjednoczoną Partię Robotniczą, finalizował wiec ostatecznie pierwszy, początkowy etap w dziejach nowej Polski, powstałej w wyniku tych wszystkich wielkich wydarzeń dziejowych, które oddały losy narodu w ręce rewolucyjnej partii klasy robotniczej.
ZAKOŃCZENIE
Mało jest narodów w skali ogólnoeuropejskiej, a nawet ogólnoświatowej, które by przeżyły tak wielkie wstrząsy i lata tak ogromnego przełomu, jakie były udziałem narodu polskiego w ciągu omawianej epoki lat 1864-1948. Głębokość owych wstrząsów dziejowych uzmysłowimy sobie tym wyraziściej, gdy jeszcze raz spojrzymy wstecz na sytuację społeczeństwa polskiego w pierwszych latach popowstaniowych, społeczeństwa - zdawałoby się - trwale pozbawionego niepodległego bytu państwowego, ujarzmionego i podzielonego pomiędzy trzy państwa zaborcze, uchodzące za trzy mocarstwa w ówczesnej konstelacji międzynarodowej.
Głębokość i doniosłość wielkich wydarzeń, jakie nadeszły na początku XX stulecia, rysują się w całej pełni i niezwykle wyraziście, gdy spojrzymy na sytuację tegoż społeczeństwa ponownie, już po roku 1918. Doszło wówczas do rzeczy nieprawdopodobnej dla "trzeźwo myślących" mężów stanu i wielu polityków europejskich; zniknął z powierzchni ziemi w strefie Europy Środkowo-Wschodniej ład ustalony traktatami Rosji, Prus i Austrii o podziale Polski, utrwalony potem raz jeszcze postanowieniami Kongresu Wiedeńskiego 1815 r.
To wszystko, co zaszło w pamiętnym dla dziejów narodu 1918 r
|
WÄ
tki
|