ďťż
Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Ponieważ jednak Beerszeba była niemal kompletnie opustoszała, wysu-
nęliśmy żądanie, które zostało uznane. Centcalna teza syjonistów gło-
siła, że w obrębie Erec Israel jest wystarczająco dużo miejsca dla osied-
lenia się licznej spotecznośei żydowskiej bez konieczności przemieszcza-
nia ludności arabskiej, a nawet bez ingerowania w jej głęboko zakorze-
nioną zwartą strukturę spoteczną #
Filozofia ta kazała Żydom zaakceptowaC plan Narodów Zjedno-
czonych, chociaż określone jego ramami państwo byłoby trudne do
rządzenia i obrony. Arabowie jednak po raz kolejny odrzucili propo-
zycję podziału, który oddawałby im państwo palestyńskie, bez dyskusji
i uciekli się natychmiast do rozstrzygnięC siłowych. W rezultacie roz-
pętanej wojny i izraelskich podbojów dokonanych pomiędzy czerw-
HISTORIA ŻYDÓW
cem a listopadem 1948 roku, państwo izraelskie obejmowało 80%
Palestyny a jego granice, aczkolwiek wciąż dziwaczne, określały tery-
torium, którego można było z powodzeniem broniE. Arabom pales-
tyńskim nie przypadło w udziale żadne państwo: została im tylko
Strefa Gazy i Zachodni Brzeg zarządzany przez Jordanię.
Pomimo weześniejszych doświadezeń, wskazujących wyraźnie na
arabską niechęE do negocjowania, Izraelczycy spróbowali, w oparciu
o ustalenia zawieszenia broni z 1949 roku, zapewniE państwu stałe
granice. Oznaczałoby to oddanie sporej części terytorium. Byłoby to
jednak do przyjęcia, jeśli w zamian Izrael uzyskałby ostateczne roz-
wiązanie problemu granic. Rozstrzygnięeie takie nie zostało nigdy
zaproponowane. Arabowie odmówili bezpośrednich rozmów z Izrael-
ezykami. Rozmowy prowadzone za pośrednictwem ONZ-towskiej Pa-
lestyńskiej Komisji Pojednawezej dowiodły, że Arabowie naciskali na
wycofanie się Izraelezyków poza granice wyznaczone liniami podziału
z roku 1947 (których sami nigdy nie uznali), nie gwarantując w za-
mian nawet uznania powstałego w ten sposób państwa. Podezas gdy
Izrael widział zawieszenie broni jako preludium trwałego pokoju, dla
strony arabskiej nie bvło ono niczym więcej jak rozejmem i preludium
wojny w odpowiedniejszym dla niej momencie. Co więcej, państwa
arabskie były niechętne dotrzymywaniu rozmaitych warunków zawie-
szenia broni. Było onc jedynie parawanem, spoza którego można było
wszezynaE akeje terrorystyczne i naloty fedainów wymierzone prze-
ciwko obywatelom Izraela. Za parawanem tym organizowano też blo-
kady i bojkoty ekonomiczne wymierzone przeciw Izraelowi. Dla Ara-
bów zawieszenie broni było kontynuowaniem wojny w zmienionej
nieco postaci. W tym sensie Izrael pozostaje więc w stanie wojny z
większością swych arabskich sąsiadów od listopada 1947 roku aż po
dzień dzisiejszy.
Przyniosło to fundamentalne przeobrażenia istoty państwa syjoni-
stycznego. Jego #wieccy pionierzy widzieli je jako kolektywną, pacyfi-
styczną Utopię. Pionierzy religijni pojmowali je jako świętą teokra-
cję. VV zaistniałej sytuacji obydwie grupy musiały skierowaE swą ener-
gię na utworzenie państwa maksymalnie bezpiecznego. W pewnym
sensie takie przemiany były zjawiskiem naturalnym. Wszyscy osied-
leńcy musieli wznosiE graniczne płoty strzegące ich przed arabskimi
rabusiami. W okresie międzywojennym stawały się one stopniowo
coraz bardziej wymyślne i budowane były z coraz większym znaw-
stwem. Począws.# od roku 1949 priorytetowe i niepodważalne zna-
czenie bezpieczeństwa państwa stawało się z wolna powszechnie acz
niechętnie akceptowanym faktem. Izraelezycy musieli nie tylko wy-
pracowvwaE wciąż nowc środki ochrony bezpieczeństwa wewnętrzne-
go, aby sprostaE narastającemu wyrafinowaniu arabskiego terroryzmu,
Syjon 569
lecz zmuszeni byli również zastosowaE kompleksowe środki obrony
zewnętrznej: ich siły zbrojne musiały byE nieustannie gotowe do po-
wstrzymania zamachu sprzymierzonych sił arabskich. Okoliczności
takie zdeterminowały budżet państwa i zdominowały jego politykę
zagraniczną.
Bezsprzecznie przez pierwsze 30 lat swego istnienia Izrael pro-
wadził nieprzerwanie zawrotną walkę o przetrwanie. Nie dotrzymy-
wano rozejmów. W ciągu pierwszych 7 lat, ponad 1300 Izraelezyków
zostało zamordowanych w napadach arabskich, a izraelskie akeje od-
wetowe na bazy terrorystyezne stawały się coraz bardziej zawzięte. 20
lipca 1951 roku został zamordowany ostatni z umiarkowanych wład-
ców arabskich, król Jordanii Abdullach. 23 lipca 1952 roku junta woj-
skowa obaliła rządy monarchiczne w Egipcie, doprowadzając z kolei
do populistycznej dyktatury Gamala Abdula Nassera, której głównym
celem było unicestwienie Izraela. Na miesiąc przed śmiercią, w lutym
1953 roku, Stalin zerwał stosunki dyplomatyczne z Izraelem. Począw-
szy od września 1955 roku, wraz z podpisaniem egipsko-czechosło-
wackiego porozumienia wojskowego, państwa bloku wsehodniego za-
częły dostarezaE Arabom wzrastających ilo#ci nowoczesnego sprzętu
bojowego. Silny poparciem nowego sojusznika, prezydent Nasser wpra-
wił w ruch plan izolacji i zniszczenia Izraela. Egipt uparcie odmawiał
izraelskim statkom prawa korzystania z Kanału Sueskiego, pomimo
potępienia tych praktvk przez Komitet Bezpieczeństwa ONZ we wrze#-
niu 1957 roku. Od 1956 roku Nasser odmawiał im również dostępu
do Zatoki Akaba. W kwietniu podpisał pakt wojskowy z Arabią Sau-
dyjską i Jemenem, w lipcu opanował Kanał Sueski, a 25 października
utworzył z Jordanią i Syrią wspólne dowództwo wojskowe. Czując
pętlę zaciskającą się na szyi, Izrael przystąpił do uprzedzającego ude-
rzenia 29 października, zrzucając spadochroniarzy, celem opanowa-
nia Przesmyku Synajskiego
|
WÄ
tki
|