ďťż

Nie prosiliśmy więc o przepełniony Arabami Hebron...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Ponieważ jednak Beerszeba była niemal kompletnie opustoszała, wysu- nęliśmy żądanie, które zostało uznane. Centcalna teza syjonistów gło- siła, że w obrębie Erec Israel jest wystarczająco dużo miejsca dla osied- lenia się licznej spotecznośei żydowskiej bez konieczności przemieszcza- nia ludności arabskiej, a nawet bez ingerowania w jej głęboko zakorze- nioną zwartą strukturę spoteczną # Filozofia ta kazała Żydom zaakceptowaC plan Narodów Zjedno- czonych, chociaż określone jego ramami państwo byłoby trudne do rządzenia i obrony. Arabowie jednak po raz kolejny odrzucili propo- zycję podziału, który oddawałby im państwo palestyńskie, bez dyskusji i uciekli się natychmiast do rozstrzygnięC siłowych. W rezultacie roz- pętanej wojny i izraelskich podbojów dokonanych pomiędzy czerw- HISTORIA ŻYDÓW cem a listopadem 1948 roku, państwo izraelskie obejmowało 80% Palestyny a jego granice, aczkolwiek wciąż dziwaczne, określały tery- torium, którego można było z powodzeniem broniE. Arabom pales- tyńskim nie przypadło w udziale żadne państwo: została im tylko Strefa Gazy i Zachodni Brzeg zarządzany przez Jordanię. Pomimo weześniejszych doświadezeń, wskazujących wyraźnie na arabską niechęE do negocjowania, Izraelczycy spróbowali, w oparciu o ustalenia zawieszenia broni z 1949 roku, zapewniE państwu stałe granice. Oznaczałoby to oddanie sporej części terytorium. Byłoby to jednak do przyjęcia, jeśli w zamian Izrael uzyskałby ostateczne roz- wiązanie problemu granic. Rozstrzygnięeie takie nie zostało nigdy zaproponowane. Arabowie odmówili bezpośrednich rozmów z Izrael- ezykami. Rozmowy prowadzone za pośrednictwem ONZ-towskiej Pa- lestyńskiej Komisji Pojednawezej dowiodły, że Arabowie naciskali na wycofanie się Izraelezyków poza granice wyznaczone liniami podziału z roku 1947 (których sami nigdy nie uznali), nie gwarantując w za- mian nawet uznania powstałego w ten sposób państwa. Podezas gdy Izrael widział zawieszenie broni jako preludium trwałego pokoju, dla strony arabskiej nie bvło ono niczym więcej jak rozejmem i preludium wojny w odpowiedniejszym dla niej momencie. Co więcej, państwa arabskie były niechętne dotrzymywaniu rozmaitych warunków zawie- szenia broni. Było onc jedynie parawanem, spoza którego można było wszezynaE akeje terrorystyczne i naloty fedainów wymierzone prze- ciwko obywatelom Izraela. Za parawanem tym organizowano też blo- kady i bojkoty ekonomiczne wymierzone przeciw Izraelowi. Dla Ara- bów zawieszenie broni było kontynuowaniem wojny w zmienionej nieco postaci. W tym sensie Izrael pozostaje więc w stanie wojny z większością swych arabskich sąsiadów od listopada 1947 roku aż po dzień dzisiejszy. Przyniosło to fundamentalne przeobrażenia istoty państwa syjoni- stycznego. Jego #wieccy pionierzy widzieli je jako kolektywną, pacyfi- styczną Utopię. Pionierzy religijni pojmowali je jako świętą teokra- cję. VV zaistniałej sytuacji obydwie grupy musiały skierowaE swą ener- gię na utworzenie państwa maksymalnie bezpiecznego. W pewnym sensie takie przemiany były zjawiskiem naturalnym. Wszyscy osied- leńcy musieli wznosiE graniczne płoty strzegące ich przed arabskimi rabusiami. W okresie międzywojennym stawały się one stopniowo coraz bardziej wymyślne i budowane były z coraz większym znaw- stwem. Począws.# od roku 1949 priorytetowe i niepodważalne zna- czenie bezpieczeństwa państwa stawało się z wolna powszechnie acz niechętnie akceptowanym faktem. Izraelezycy musieli nie tylko wy- pracowvwaE wciąż nowc środki ochrony bezpieczeństwa wewnętrzne- go, aby sprostaE narastającemu wyrafinowaniu arabskiego terroryzmu, Syjon 569 lecz zmuszeni byli również zastosowaE kompleksowe środki obrony zewnętrznej: ich siły zbrojne musiały byE nieustannie gotowe do po- wstrzymania zamachu sprzymierzonych sił arabskich. Okoliczności takie zdeterminowały budżet państwa i zdominowały jego politykę zagraniczną. Bezsprzecznie przez pierwsze 30 lat swego istnienia Izrael pro- wadził nieprzerwanie zawrotną walkę o przetrwanie. Nie dotrzymy- wano rozejmów. W ciągu pierwszych 7 lat, ponad 1300 Izraelezyków zostało zamordowanych w napadach arabskich, a izraelskie akeje od- wetowe na bazy terrorystyezne stawały się coraz bardziej zawzięte. 20 lipca 1951 roku został zamordowany ostatni z umiarkowanych wład- ców arabskich, król Jordanii Abdullach. 23 lipca 1952 roku junta woj- skowa obaliła rządy monarchiczne w Egipcie, doprowadzając z kolei do populistycznej dyktatury Gamala Abdula Nassera, której głównym celem było unicestwienie Izraela. Na miesiąc przed śmiercią, w lutym 1953 roku, Stalin zerwał stosunki dyplomatyczne z Izraelem. Począw- szy od września 1955 roku, wraz z podpisaniem egipsko-czechosło- wackiego porozumienia wojskowego, państwa bloku wsehodniego za- częły dostarezaE Arabom wzrastających ilo#ci nowoczesnego sprzętu bojowego. Silny poparciem nowego sojusznika, prezydent Nasser wpra- wił w ruch plan izolacji i zniszczenia Izraela. Egipt uparcie odmawiał izraelskim statkom prawa korzystania z Kanału Sueskiego, pomimo potępienia tych praktvk przez Komitet Bezpieczeństwa ONZ we wrze#- niu 1957 roku. Od 1956 roku Nasser odmawiał im również dostępu do Zatoki Akaba. W kwietniu podpisał pakt wojskowy z Arabią Sau- dyjską i Jemenem, w lipcu opanował Kanał Sueski, a 25 października utworzył z Jordanią i Syrią wspólne dowództwo wojskowe. Czując pętlę zaciskającą się na szyi, Izrael przystąpił do uprzedzającego ude- rzenia 29 października, zrzucając spadochroniarzy, celem opanowa- nia Przesmyku Synajskiego
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.