ďťż

Kiedy zdarza się jedno albo drugie, kobiecie zostaje coraz mniej opcji twórczych...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Animus nią rozporządza, drwi z jej pracy, odbierając autentyczność i oryginalność. Robi to, niszcząc życie w rzece. Przyjrzyjmy się wpierw ogólnym cechom animusu, by lepiej zrozumieć, jak jego negatywny wpływ może zaburzyć twórcze funkcje kobiety i co można na to poradzić. Twórczość musi być aktem czystej świadomości; działanie z nią związane odbija stan czystości rzeki. Animus — czynnik, który stanowi podstawę zewnętrznej aktywności — to mężczyzna nad rzeką. Jest kimś w rodzaju zarządcy. Ma sprawować nad rzeką opiekę i chronić czystość wód. Mężczyzna nad rzeką Zanim zrozumiemy, co zrobił mężczyzna z La Llorona, zanieczyszczając rzekę, musimy zauważyć, że wszystko, co sobą reprezentuje, ma pierwotnie spełniać rolę pozytywnego konstruktu w psychice kobiety. Według klasycznej definicji Junga animus jest duchową siłą w kobiecie i uważa się go za pierwiastek męski. Jednakże wiele kobiet zajmujących się psychoanalizą, nie wyłączając mnie samej, dzięki własnym obserwacjom doszło do odrzucenia klasycznego poglądu i do przekonania, że ożywcze źródło w kobiecej psychice nie jest obcym pierwiastkiem męskim, ale żeńskim, dobrze znajomym12. Niemniej jednak wierzę, że koncepcja męskości animusu ma doniosłe znaczenie. Istnieje współzależność między występowaniem u kobiet obawy przed tworzeniem — kobiety boją się uzewnętrzniać swoje idee albo robią to w sposób połowiczny i chaotyczny — a pojawianiem się u nich snów o rannych lub raniących mężczyznach. I odwrotnie, w snach kobiet o silnej zdolności przemawiania w świecie zewnętrznym konsekwentnie pojawia się silna postać męska w różnych przebraniach. Animus najlepiej można zrozumieć jako siłę, która asystuje kobiecie w działaniu na swoją rzecz w zewnętrznym świecie. Animus pomaga kobiecie wyrazić specyficzne wewnętrzne myśli i uczucia w sposób konkretny — emocjonalnie i materialnie, przez zmysłowość i twórczość — a nie w postaci abstrakcyjnych konstrukcji wzorowanych na narzuconych przez kulturę standardach męskiego rozwoju w danym społeczeństwie. Postacie męskie w snach kobiet wydają się wskazywać, że animus nie jest duszą kobiety, ale tym, co tej duszy służy i towarzyszy13. W swej zrównoważonej i nie wypaczonej postaci animus odgrywa doniosłą rolę łącznika. Postać ta często ma wspaniałe zdolności, predestynujące do roli dostawcy czy pośrednika. Jest kupcem dusz. Importuje i eksportuje wiedzę i jej produkty. Wybiera najlepszą ofertę, negocjuje korzystną cenę, czuwa nad uczciwością transakcji, doprowadzają do końca. Można przywołać i inne trafne analogie. Pomyślmy o Dzikiej Kobiecie, duszy-jaźni, jako o malarce, a o animusie jako ojej ręce14. Dzika Kobieta jest kierowcą, animus nadaje prędkość pojazdowi. Ona komponuje pieśń, on zapisuje nuty. Ona puszcza wodze wyobraźni, on podsuwa rady. Bez niego sztuka powstaje w zamyśle, ale nie zostanie zapisana i wystawiona. Bez niego scena będzie pełna, ale kurtyny nigdy się nie rozsuną a światła w teatrze się nie zapalą. Jeśli użyć hiszpańskiej metafory, to zdrowy animus byłby el agri-mensor—mierniczym, który zna geograficzne położenie kawałka gruntu i za pomocą kompasu i nici mierzy odległość między dwoma punktami. Wyznacza krańce pola, ustala granice. Można go również nazwać el jugador — zawodowym graczem, który wie, co zrobić, by wygrać. To niektóre z najważniejszych cech silnego animusu. Animus porusza się więc między dwoma, a czasami i trzema terytoriami: światem nieświadomości, światem wewnętrznym i zewnętrznym. Animus — który rozumie te wszystkie światy — gromadzi i przewozi we wszystkich kierunkach wszystkie uczucia i myśli kobiety. Idee pochodzące z zewnętrznego świata przenosi do jej wnętrza, a idee owocujące w jej duszy na drugą stronę mostu, „na targ". Bez budowniczego i konserwatora owego mostu między światami życie wewnętrzne kobiety nie mogłoby się przejawiać i wywierać piętna na zewnętrznym świecie. Oczywiście nie musimy nazywać go animusem, można wyrazić go za pomocą innych słów i obrazów, jakie się nasuwają. Ale trzeba również zrozumieć, że współczesna kultura narzuca kobietom nieufność wobec męskości; dla niektórych jest to lęk przed zależnością od mężczyzny, dla innych bolesny powrót do zdrowia po ranach zadanych przez męski świat. Najogólniej mówiąc, ta ostrożność (podejrzliwość) ma źródła w ledwie zaleczonych urazach powstałych w rodzinie i społeczeństwie w czasach wcześniejszych, kiedy kobietę traktowano jak niewolnika, a nie pełnoprawną osobę. Wciąż świeże w pamięci Dzikiej Kobiety są czasy, kiedy kobiety o wielkich zdolnościach uznawano za wyrzutki społeczeństwa, kiedy nie wolno im było mieć własnych przekonań, poglądów, chyba że je kultywowały w tajemnicy i lokowały w mężczyznach, którzy potem wynosili je na świat pod własnym imieniem. Uważam jednak, że nie możemy odrzucać żadnej metafory, która pomaga nam istnieć i zrozumieć siebie. Nie ufałabym palecie barw, na której nie byłoby czerwieni, żółci, błękitu, czerni czy bieli. Wy prawdopodobnie też nie. Animus to podstawowy kolor na palecie psychiki kobiecej. Animus, element płci przeciwnej w naturze kobiety, nie jest więc istotą duszy — jest raczej głęboką psychiczną inteligencją obdarzoną zdolnością działania. Podróżuje pomiędzy światami, pomiędzy różnymi węzłowymi punktami psychiki. Ma zdolność przejawiania się na zewnątrz i spełniania pragnień ego, realizuje impulsy i idee duszy, wydobywa twórcze zdolności kobiety w sposób widoczny i konkretny
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.