ďťż
Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Badając dez-
organizację zachowania u psów oraz nerwice i psychozy u pacjentów, stwo-
rzył podstawy form terapii opartej na warunkowaniu klasycznym. W 1904
roku otrzymał nagrodę Nobla za prace nad procesami trawiennymi, a jego
metody i pojęcia stanowią centralną pozycję we współczesnej psychologii.
Przy okazji niedawnego uczczenia prac Pawłowa zauważono, że jego wkład
do psychologii był jednym z najważniejszych w historii tej nauki (Dewsbu-
ry, 1997).
ZASADY WARUNKOWANIA KLASYCZNEGO
Istotną cechą warunkowania klasycznego jest to, że poprzednio neutralny
bodziec jest w stanie wywoływać reakcję dzięki skojarzeniu go z bodźcem
automatycznie wywołującym taką samą lub podobną reakcję. Pies wydzie-
la ślinę po pierwszym podaniu sproszkowanego jedzenia. Na tym etapie
jeszcze nie występuje proces warunkowania lub uczenia. Jedzenie można
traktować jako bodziec bezwarunkowy (BB), a wydzielanie śliny jako reak-
cję bezwarunkową (RB). Nie występuje proces uczenia, ponieważ ślinienie
jest automatyczną, odruchową reakcją na pokarm. Bodziec neutralny, taki
jak dzwonek, nie doprowadziłby do ślinienia. Jednakże jeśli w wielu pró-
bach dzwonek dzwoni tuż przed podaniem sproszkowanego jedzenia, to
sam dźwięk dzwonka, bez występującego po nim jedzenia, może wywoły-
wać reakcję ślinienia. W takim przypadku miało miejsce warunkowanie,
ponieważ po samej prezentacji dzwonka następuje wydzielanie śliny. Na
tym etapie możemy traktować dzwonek jako bodziec warunkowy (BW),
a wydzielanie śliny jako reakcję warunkową (RW).
W podobny sposób można warunkować reakcję cofania na poprzednio
neutralne bodźce. We wczesnych badaniach nad warunkowym cofaniem,
Teoria warunkowania klasycznego Pawiowa 367
pies był unieruchomiony w uprzęży, a do jego łapy przymocowano elektro-
dy. Podanie wstrząsu elektrycznego (BB) w łapę prowadziło do cofania łapy
(RB), co stanowiło reakcję odruchową ze strony zwierzęcia. Jeśli przed
wstrząsem elektrycznym wielokrotnie prezentowano dzwonek, to w końcu
sam dzwonek (BW) wywoływał reakcję cofania (RW).
Warunki eksperymentalne, stworzone przez Pawłowa w celu badania
warunkowania klasycznego, umożliwiły mu analizę wielu istotnych zjawisk.
Na przykład, czy reakcja warunkowa zostaje skojarzona tylko z określonym
neutralnym bodźcem, czy również z innymi podobnymi do niego bodźca-
mi? Pawłów ustalił, że reakcja warunkowa pojawiająca się na poprzednio
neutralny bodziec, zostanie również skojarzona z podobnymi bodźcami,
w procesie zwanym generalizacją. Innymi słowy, reakcja wydzielania śli-
ny na dzwonek zostanie zgeneralizowana na inne dźwięki. Podobnie, reak-
cja cofania w odpowiedzi na dzwonek zostanie zgeneralizowana na dźwię-
ki podobne do dzwonka.
Jakie są granice takiej generalizacji? Jeśli wielokrotne próby wskazują, że
tylko po pewnych bodźcach następuje bodziec bezwarunkowy, to zwierzę
rozpoznaje różnice między bodźcami. Wówczas mamy do czynienia z proce-
sem zwanym różnicowaniem. Na przykład, jeśli tylko po tych, a nie innych
dźwiękach występuje szok i odruchowe cofanie łapy, to pies nauczy się róż-
nicować te dźwięki. Zatem, podczas gdy proces generalizacji prowadzi do
spójności reakcji na podobne bodźce, to proces różnicowania prowadzi do
wzrastającej specyficzności reakcji. Wreszcie, jeśli początkowo neutralny bo-
dziec jest wielokrotnie prezentowany i przynajmniej czasami nie następuje
po nim bodziec bezwarunkowy, to następuje stopniowe osłabienie lub zani-
kanie warunkowania lub skojarzenia. Wówczas mamy do czynienia z proce-
sem znanym jako wygaszanie. Podczas gdy skojarzenie bodźca neutralnego
z bodźcem bezwarunkowym prowadzi do reakcji warunkowej, to wielokrot-
na prezentacja bodźca warunkowego bez bodźca bezwarunkowego prowadzi
do wygaszania. Na przykład, aby pies wciąż wydzielał ślinę na dzwonek,
przynajmniej czasami dzwonkowi musi towarzyszyć podanie sproszkowane-
go pokarmu.
Chociaż przedstawione przykłady odnoszą się do zwierząt, to zasady, na
których się opierają, stosują się również do ludzi. Rozważmy przykład dziec-
ka, które zostało pogryzione przez psa lub wobec którego pies tylko gwał-
townie się zachował. Lęk dziecka przed tym psem może rozszerzyć się na
wszystkie psy- to proces generalizacji. Przypuśćmy jednakże, iż dzięki po-
mocy innych ludzi dziecko zaczyna rozróżniać psy i bać się tylko niektórych
z nich. Widzimy tutaj proces różnicowania
|
WÄ
tki
|