ďťż

Wniósł po- nadto istotny wkład w rozumienie zachowań patologicznych...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Badając dez- organizację zachowania u psów oraz nerwice i psychozy u pacjentów, stwo- rzył podstawy form terapii opartej na warunkowaniu klasycznym. W 1904 roku otrzymał nagrodę Nobla za prace nad procesami trawiennymi, a jego metody i pojęcia stanowią centralną pozycję we współczesnej psychologii. Przy okazji niedawnego uczczenia prac Pawłowa zauważono, że jego wkład do psychologii był jednym z najważniejszych w historii tej nauki (Dewsbu- ry, 1997). ZASADY WARUNKOWANIA KLASYCZNEGO Istotną cechą warunkowania klasycznego jest to, że poprzednio neutralny bodziec jest w stanie wywoływać reakcję dzięki skojarzeniu go z bodźcem automatycznie wywołującym taką samą lub podobną reakcję. Pies wydzie- la ślinę po pierwszym podaniu sproszkowanego jedzenia. Na tym etapie jeszcze nie występuje proces warunkowania lub uczenia. Jedzenie można traktować jako bodziec bezwarunkowy (BB), a wydzielanie śliny jako reak- cję bezwarunkową (RB). Nie występuje proces uczenia, ponieważ ślinienie jest automatyczną, odruchową reakcją na pokarm. Bodziec neutralny, taki jak dzwonek, nie doprowadziłby do ślinienia. Jednakże jeśli w wielu pró- bach dzwonek dzwoni tuż przed podaniem sproszkowanego jedzenia, to sam dźwięk dzwonka, bez występującego po nim jedzenia, może wywoły- wać reakcję ślinienia. W takim przypadku miało miejsce warunkowanie, ponieważ po samej prezentacji dzwonka następuje wydzielanie śliny. Na tym etapie możemy traktować dzwonek jako bodziec warunkowy (BW), a wydzielanie śliny jako reakcję warunkową (RW). W podobny sposób można warunkować reakcję cofania na poprzednio neutralne bodźce. We wczesnych badaniach nad warunkowym cofaniem, Teoria warunkowania klasycznego Pawiowa 367 pies był unieruchomiony w uprzęży, a do jego łapy przymocowano elektro- dy. Podanie wstrząsu elektrycznego (BB) w łapę prowadziło do cofania łapy (RB), co stanowiło reakcję odruchową ze strony zwierzęcia. Jeśli przed wstrząsem elektrycznym wielokrotnie prezentowano dzwonek, to w końcu sam dzwonek (BW) wywoływał reakcję cofania (RW). Warunki eksperymentalne, stworzone przez Pawłowa w celu badania warunkowania klasycznego, umożliwiły mu analizę wielu istotnych zjawisk. Na przykład, czy reakcja warunkowa zostaje skojarzona tylko z określonym neutralnym bodźcem, czy również z innymi podobnymi do niego bodźca- mi? Pawłów ustalił, że reakcja warunkowa pojawiająca się na poprzednio neutralny bodziec, zostanie również skojarzona z podobnymi bodźcami, w procesie zwanym generalizacją. Innymi słowy, reakcja wydzielania śli- ny na dzwonek zostanie zgeneralizowana na inne dźwięki. Podobnie, reak- cja cofania w odpowiedzi na dzwonek zostanie zgeneralizowana na dźwię- ki podobne do dzwonka. Jakie są granice takiej generalizacji? Jeśli wielokrotne próby wskazują, że tylko po pewnych bodźcach następuje bodziec bezwarunkowy, to zwierzę rozpoznaje różnice między bodźcami. Wówczas mamy do czynienia z proce- sem zwanym różnicowaniem. Na przykład, jeśli tylko po tych, a nie innych dźwiękach występuje szok i odruchowe cofanie łapy, to pies nauczy się róż- nicować te dźwięki. Zatem, podczas gdy proces generalizacji prowadzi do spójności reakcji na podobne bodźce, to proces różnicowania prowadzi do wzrastającej specyficzności reakcji. Wreszcie, jeśli początkowo neutralny bo- dziec jest wielokrotnie prezentowany i przynajmniej czasami nie następuje po nim bodziec bezwarunkowy, to następuje stopniowe osłabienie lub zani- kanie warunkowania lub skojarzenia. Wówczas mamy do czynienia z proce- sem znanym jako wygaszanie. Podczas gdy skojarzenie bodźca neutralnego z bodźcem bezwarunkowym prowadzi do reakcji warunkowej, to wielokrot- na prezentacja bodźca warunkowego bez bodźca bezwarunkowego prowadzi do wygaszania. Na przykład, aby pies wciąż wydzielał ślinę na dzwonek, przynajmniej czasami dzwonkowi musi towarzyszyć podanie sproszkowane- go pokarmu. Chociaż przedstawione przykłady odnoszą się do zwierząt, to zasady, na których się opierają, stosują się również do ludzi. Rozważmy przykład dziec- ka, które zostało pogryzione przez psa lub wobec którego pies tylko gwał- townie się zachował. Lęk dziecka przed tym psem może rozszerzyć się na wszystkie psy- to proces generalizacji. Przypuśćmy jednakże, iż dzięki po- mocy innych ludzi dziecko zaczyna rozróżniać psy i bać się tylko niektórych z nich. Widzimy tutaj proces różnicowania
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.