ďťż

Wierzenia starożytnych rybaków i myśliwych Północy można odtworzyć także na podsta- wie zabytków grobowych, np...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
dużego rodowego lub plemiennego cmentarzyska na Wyspie Jeleniej na jeziorze Onega. Zmarłych ubierano w najlepszą odzież, często bogato ozdobioną wisiorkami z siekaczy jelenia lub łosia i kłów niedźwiedzia. W niektórych wypadkach ozdoby pokrywały prawidłowymi rzędami nakrycie głowy, w innych zaś umieszczone były rzędami wzdłuż krajów szaty, mającej kształt zarzutki. Do grobu wkładano całe kołczany strzał z krzemiennymi wiórkowatymi grotami, sztylety i inne przedmioty stanowiące własność osobistą zmarłego. Niektórych ludzi, prawdopodobnie wodzów lub szamanów, grzebano według odrębnego ceremoniału, umieszczając ich w pozycji pionowej w specjalnie wykopanej głębokiej jamie. W dwóch mogiłach znaleziono wykonane z dużym realizmem „berła" z rogu łosia w postaci głów łosi na długich rękojeściach; były to może oznaki godności wodzowskiej lub szamańskiej albo godła rodowe lub plemienne z wize- runkiem zwierzęcia — opiekuna rodu. Sposób bytowania i kultura innych plemion neolitycznych, zarówno sąsiadujących z Ka- relią, jak i bardziej oddalonych, były pod wieloma względami zbliżone do bytowania i kultury najdawniejszej ludności Karelii. 298 NEOLITYCZNE PLEMIONA KRAJÓW NADBAŁTYCKICH W kulturze neolitycznych plemion krajów nadbałtyckich zachowały się również długo charakterystyczne cechy, odziedziczone przez nie po poprzedniej kulturze myśliwców i ry- baków epoki mezolitycznej. Cechy takie utrzymywały się z natury rzeczy szczególnie trwale w zespole narzędzi związanych z polowaniem i rybołówstwem. Należą tu kościane sztylety, haczyki, groty strzał o dwustożkowym (wrzecionowatym) zakończeniu. Te cechy wspólne z mezolitem znajdujemy także w sztuce, np. w geometrycznym ornamencie zdobiącym wyroby kościane. Cechy te świadczą jednocześnie o dość bliskich stosunkach kulturalnych między pokrewnymi plemionami, które osiedliły się na ogromnych obszarach wschodnioeuropejskiej strefy leśnej, między Bałtykiem a Uralem. Dla zapoznania się z życiem późnoneolitycznych plemion zamieszkałych w krajach nad- bałtyckich szczególną wagę posiadają wyniki prac wykopaliskowych w Sarnat (Łotewska SRR). Osiedle w Sarnat składało się z szeregu drewnianych domów, zbudowanych na powierzchni ziemi i mających w rzucie poziomym przekrój czworokątny i wielokątny. Ściany domów były zrobione z żerdzi wbitych w torfiaste podłoże i przeplatanych prętami; z zewnątrz ściany obite były korą. Wewnątrz znajdowały się ogniska o swoistej konstrukcji, mającej na celu uniknięcie pożaru. W pobliżu któregoś z domów pozostała łódź, wyżłobiona z jednego pnia, leżały wiosła i wirsze rybackie, świadczące o ważnej roli, jaką odgrywało rybołówstwo w życiu mieszkań- ców osady. Dowodzą tego również znaleziska ciężarków i popławków do sieci. Duże znaczenie miało zbieractwo. W jednym z domów znaleziono wiele łupin orzechów wodnych oraz młotki do ich rozbijania. Takie samo życie pędzili myśliwcy i rybacy okolic arktycznych Skandynawii — Nor- wegii i północnej Szwecji. Pozostawili oni po sobie stanowiska z wielką ilością narzędzi kamien- nych, wśród których znajdujemy szlifowane groty strzał i dzid oraz noże zrobione z szyfru. W tychże stanowiskach spotykamy skorupy takich samych naczyń o dnie kończastym, jakie znajdujemy w stanowiskach myśliwych strefy leśnej ZSRR; zdobi je prosty ornament geometryczny, składający się z poziomych pasm i okrągłych dołków. Na skałach arktycznej Skandynawii, wygładzonych przez lodowce, zachowały się z owych czasów również wizerunki reniferów, przypominające najlepsze ryciny artystów paleolitycznych, lecz różniące się od nich swym nieruchomym, statycznym charakterem. W IV tysiącleciu p.n.e. nastąpiło przejście od epoki kamiennej do epoki metalu, co stanowi jedno z najważniejszych wydarzeń w dziejach powszechnych. W tych samych czasach uprawa roli wyodrębniała się stopniowo od hodowli zwierząt domowych i zajęcia te przeobrażały się w o- sobne gałęzie gospodarki; powstawało rzemiosło, wymiana, zaczątki miast. Wzrost wydajności pracy i zjawienie się produktu dodatkowego stworzyły warunki sprzyjające rozkładowi wspól- noty pierwotnej, powstaniu własności prywatnej oraz rozbiciu społeczeństwa na klasy niewolni- ków i właścicieli niewolników. Głównym wydarzeniem w dziejach ludzkości w III tysiącleciu było wytworzenie się społeczeństwa klasowego. Społeczeństwa i państwa o ustroju niewolniczym po- wstały najwcześniej w dolinach rzecznych północnego pasa podzwrotnikowego — w dolinie Nilu 299 i w Mezopotamii, gdzie miejscowe plemiona zdołały stworzyć już w epoce eneolitu wysoko rozwi- niętą uprawę roli, opartą na sztucznym nawadnianiu. W tym czasie na pozostałych obszarach kuli ziemskiej zamieszkałych przez człowieka panował jeszcze ustrój wspólnoty pierwotnej. Wśród niektórych plemion eneolitycznych rozpoczął się już jej rozkład, ale społeczeństwo klasowe jeszcze się nie wytworzyło; wśród innych zaś przejście do epoki metalu nie spowodowało na razie istot- nych przemian w ustroju społecznym
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.