ďťż

W rozwoju jego postawy lirycznej, mimo dających się zauważyć spięć i przełomów, istnieje pewna konsekwencja określana skalą wrażliwości poetyckiej i talentu...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Rozpoczął swoją działalność jako liryk nawiązujący do tradycji polskiego baroku, rokokowy mistrz kop-ceptowego erotyku, ale równocześnie autor wierszy osobistych o czystym tonie, wyznawca koncepcji poezji, której zadaniem jest przeobrażenie człowieka, wyzwolenie od trawiących go konflikt-ów. Ta dwutorowość, rozdarcie, wyrażające się stanami stałych napięć emocjonalnych, będzie towarzyszyć Kniaźninowi na terenie puławskim, kiedy mimo oporów rezygnuje z uprawiania poezji doraźnych przyjemności i wyrafinowanych wzruszeń. W liryce osobistej ulegną pogłębieniu tony melancholii i rezygnacji, przypominające modną chorobę sentymentalizmu - hipochon-drię, produkt patologiczny skłonności do autoanalizy, stałej samokontroli wewnętrznej. Podjęcie problematyki patriotycznej stanowi znamienne poszerzenie pola tematycznego z wyeksponowaniem "orfickiej" funkcji poezji, zdolnej wstrząsnąć sumieniem narodu i przeobrazić jego świadomość. Seniymentalizm Kniaźnina objawia się w tendencji do doskonalenia uczuć, stałej ich analizy, co, być może, stało się źródłem dramatyzmu jego liryki, poszukiwania nowych form wyrazu. Przeciwstawiał w swoich utworach dworskiej moralności z jej wyrafinowaniem i zakłamaniem świaL .,autentycznych wartości", które zgodnie z poglądami epoki, przede wszystkim Rousseau, dostrzegł w naturalnej prostocie mieszkańców wsi. Był jednym z nielicznych w Polsce XVIII wieku poetów umiejących w owej "prostocie" zauważyć także źródło inspiracji literackiej, odkryć walory artystyczne poezji ludowej i wyzyskać w sposób oryginalny w swojej twórczości. Charakteryzując postawę sentymentalną Kniaźnina trzeba podkreślić jego emocjonalny stosunek do historii, wynikający z traktowania jej jako realnej rzeczywistości, tkwiącej w krajobrazie polskim, w pomnikach i dziełach sztuki. On też pierwszy wykorzystał szansę rozwoju opery serio o tematyce historycznej, stał się twórcą tego gatunku w teatrze polskim. Wreszcie liryka patriotyczna, niepodległościowa, w której w sposób nowoczesny, bliski już romantyzmowi, wyraził hasł" i niepokoje przełomowego momentu kształtowania się nowoczesnego narodu pclskiego. Był wprawdzie dworskim poetą Puław, Czartoryskich, przerastał jednak znacznie ramy takiej roli, zwłaszcza w latach Sejm J Wielkiego i Insurekcji, w okresie ogólnego zrywu narodowego. O stopniu zaangażowania i autentyzmie uczuć patriotycznych Kniaźnina, głoszonych W jego poezji, świadczy fakt, iż po trzecim rozbiorze Polski, przejęty nieszczęściami, jakie spadły na kraj, popadł w stan obłąkania i przeżył w nim H lat, zmarł bowiem dopiero w r. 1807 (został pochowany na cmentarzu w Końskowoli). Był poetą, który potrafił wyrazić głęboki dramatyzm konfliktów swojej epoki i zaświadczyć ich tragiczne rozwiązanie własnym losem. 19 291 Franciszek Karpińsfei Rozdział 3 FRANCISZEK KARPIŃSKI 1. Za najbardziej typowego reprezentanta sentymentalizmu w poezji polskiego oświecenia przywykło się uznawać "śpiewaka Justyny", Franciszka Karpińskiego. Pokolenia badaczy różnie oceniały jego twórczość: obok sądów krytycznych, wygłaszanych przeważnie w kołach pozyty-wistów, nie brak objawów adoracji i podziwu. Romantycy, którzy na ogół potępiali klasycyzm stanisławowski, nazywając go, jak np. Moch-nacki, "kopią kopii", "drzewem zagranicznego szczepu", u Karpińskiego odkrywali z aprobatą elementy rodzime. Mickiewicz, chociaż na wstępie prelekcji paryskich mówił do swoich słuchaczy: "Panowie, epoka Stanisława Augusta nie zajmie nas długo", analizie wierszy "śpiewaka Justyny" poświęcił sporo miejsca. "Są między nimi - stwierdził z pewną przesadą - pieśni, które by można postawić obok najpiękniejszych pieści Goethego", a przy rozbiorze sielanki Laura i Filon dodał: "Wszystko tu jest narodowe, polskie: krajobraz, naszczekiwanie psów stanowiące muzykę wieczoru w każdej wsi, ten bór zamykający widnokrąg, wszystkie szczegóły, i te maliny, i ta plecianka, wszystko to wzięte z powszedniego życia w Polsce". W niektórych pracach o Karpińskim wykazywano zbieżność jego postawy z poglądami Rousseau, dostrzegane były nawet pewne analogie biografii obu pisarzy oraz podobieństwa, dość odległe zresztą, w realizacji literackiej opisu własnego życia - Wyznań Jana Jakuba i pamiętników Karpińskiego, zatytułowanych w rękopisie Historia mego wieku t ludzi, z któnjmi żyłem
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.