Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Zwracała się ona z apelem do wszystkich o udoskonalenie pracy politycznej. Podkreślała też znaczenie wojennych wspomnień Breżniewa, wyróżnionych nagrodą Leninowską w dziedzinie literatury zaledwie kilka dni przed jej opublikowaniem w prasie.
Lato 1982: O tworczeskich swiaziach litiera-turno-chudożestwiennych żurnałow s prakti-koj kommunisticzeskogo stroitielstwa (O twórczej więzi czasopism literacko-artystycz-nych z praktyką budownictwa komunistycznego). Ta uchwała, która prawdopodobnie została opublikowana z pewnymi skrótami, oprócz typowych zaleceń natury ideologicznej, zawierała krytyczne uwagi na temat utworów, jakoby "poważnie odbiegających od prawdy życia, tj. od obowiązującej partyjnej linii, w ujęciu ojczystej historii, rewolucji socjalistycznej i kolektywizacji". Dotyczyła, jak się zdaje, szczególnie twórców * prozy wiejskiej, którzy w swych utworach przedstawili obiektywny obraz przymusowej kolektywizacji i rozpad odwiecznych więzi ludzkich w środowisku chłopskim. Potępiła ponadto szowinistyczne tendencje w gronie "rusycystów". Zabrzmiał w niej również stary postulat "bohatera pozytywnego", mającego spełniać rolę wychowawczą.
20.10.1988: Rieszenije Politbiuro CK KPSS (Rezolucja Biura Politycznego KC KPZR). Rezolucja anulująca uchwałę KC
673
USZAKOW Nikołaj Nikołajewicz
z 14.8.1946, która już od dłuższego czasu faktycznie utraciła swą moc w odniesieniu do potępionych w niej pisarzy. Jej unieważnienia bezskutecznie domagano się od chwili odwilży do rozpoczęcia pieriestrojki. Pierie-strojka doprowadziła do ważnych zmian w polityce partii w stosunku do literatury. Uwolniła ją przede wszystkim od krępujących pęt cenzury, pozostawiając partii nadal całościowy nadzór i wytyczanie generalnej linii. Usunięcie hasła "Proletariusze wszystkich krajów łączcie się" ze strony tytułowej tygodnika "Litieraturnaja Gazieta" (1990.2.5) było wyraźnym świadectwem osłabienia kierowniczej roli KPZR. Nowa ustawa prasowa z 1.8.1990 zniosła polityczny nadzór partii nad czasopismami literackimi. Po nieudanym puczu w sierpniu 1991 niektórzy reakcyjni funkcjonariusze odgrywali jeszcze pewną rolę w życiu literackim, ale partia jako całość już w tej dziedzinie swe przywileje utraciła.
Lit.: KPSS o kulturie, proswieszczenii i naukie. Sbornik dokumientow, 1963; Dokumente żur sowj. Lit. Politik, red. K. Eimermacher, 1972; Kulturpolitik derSU, red. O. Anweiler und K.-H. Ruffman, 1973;
KPSS w riezolucyjach i rieszenijach sjezdow, konfie-riencyj i plenumow CK, t. 1-12, wyd. 8: 1970-78, wyd. 9: t. l: 1983 (do 1987 ukazały się t. 1-14 obejmujące lata 1898-1984); A. Bujmister, Tieatr 1989.6; G. Biełaja, Wopr. Lit. 1990.3.
UFLAND Władimir losifowicz, 21.1.1937, poeta. Syn inżyniera. Podjął studia historyczne na uniwersytecie w Leningradzie, lecz ich nie ukończył. Od połowy lat 50. pisał wiersze, z których tylko nieliczne ukazywały się w druku. Należał w Leningradzie do twórców "drugiej kultury", których celem najwyższym było intelektualne uniezależnienie się od opieki i kontroli władzy. Za pośrednictwem czasopisma "* Samizdatu "Sin-taksis" jego wiersze w 1965 trafiły na Zachód. Zarabiał na swoje utrzymanie imając się różnych prac dorywczych. Był palaczem, magazynierem, pisał utwory dla dzieci. Uprawiał również grafikę. W 1964 wystawił
swoje grafiki w Ermitażu. Na Zachodzie utwory poetyckie U. zamieścił w almanachu "Apołłon-77" M. Szemiakin, a A. Glezer opublikował zbiorek Tieksty 1955-1977 1978 (Teksty z lat 1955-1977), złożony z 34 jego wierszy. Dwukrotnie ogłaszał je również na łamach czasopisma "Echo" W. Maramzin. Mieszka U. w Petersburgu. Do 1991 nie należał do ZP. Dzięki ** pieriestrojce od 1989 zaczął ogłaszać swoje utwory również w wydawnictwach krajowych. U., którego jako twórcę wysoko cenił I. Brodski, uważa, że literatura winna stawiać pytania, a nie odpowiadać na nie. Konsekwentnie przestrzega tej zasady w swej poezji. Ukrywa myśli i uczucia pod maską ironii. Właściwą treść jego wierszy można odczytać dopiero po wyjaśnieniu sensu różnorodnych elementów, z których je układa. Poszczególne z nich opiera na kontraście zestawiając sprawy banalne i rzeczywiście ważne, przyrodę i technikę, świat widzialny i niewidzialny, deklaracje polityczne i ich urzeczywistnienie, ideał i realia, piękno i szpetotę. Zdarzeniom nadaje z reguły kształt sceniczny, rzadziej posługuje się formą narracyjno-sprawozdaw-czą. Świat poezji U., ukryty pod trzeźwo-iro-niczną maską, jest fragmentaryczny i rozdwojony. EmR, FV.
Dz.: Wiersze: Grani 1965.58; Apołłon-77; Echo 1978.2; The Blue Lagoon Anthology 1980.1, s. 163-205; Kont. 1988.55; Smiena 1991.14.9; Tieksty 1955-1977, Ann Arbor 1978; Rifmowannaja okolesica. Echo 1980.3 i The Blue Lagoon Anthology 1983.4A, s. 625-46; Intielligiencyja, RM 1989.6.1; Podrobnaja anticypacyja, Paris 1990.
Lit.: L. Łosiew, The Blue Lagoon Anthology 1980.1, s. 141-149; W. Toporów, Smiena 1991.14.9.
USZAKOW Nikołaj Nikołajewicz, 6.6. (25.5.)1899 RostówJarosławski-17.11.1973 Kijów, poeta. Urodził się w rodzinie wojskowego. W 1924 ukończył studia prawnicze na uniwersytecie w Kijowie, lecz w wyuczonym zawodzie nigdy nie pracował. Jako poeta debiutował w 1923. Większą część życia spędził
UTKIN losif Pawłowicz
674
w Kijowie, ale pierwszy tomik wierszy pt. Wiesna riespubliki 1927 (Wiosna republiki) wydał w Moskwie
|
WÄ
tki
|