ďťż
Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Jest to konstrukcja, która zapoczątkowana
przez bazylikę cesarską, przeszła do wielkich, okrągłych budowli Kościoła
chrześcijańskiego. San Vitale w Rawennie i Hagia Sofia w Konstantynopolu
wywodzą się z sali w termach.
Cesarska działalność budowlana rozwijała się za Sewerów również w prowin-
cjach. Pomijamy tu Syrię, gdzie w Heliopolis (Baalbek) rozbudowano święty
okrąg, a Palmyra swymi kolumnadami i reliefami nagrobnymi kontynuowała aż
po czasy królowej Zenobii hellenistyczno-orientalne formy artystyczne. Dla
rozwoju sztuki na Zachodzie szczególnie ważne są budowle w Afryce, macie-
rzystej prowincji Sewerów. Wiele miast tego obszaru otrzymało na zlecenie
domu cesarskiego nowe świątynie i bazyliki, termy i budowle teatralne. Często
przesuwa się świątynie na środek okręgu świętego - tak dzieje się na przykład ze
świątyniami bogów kapitolińskich, ale i z przybytkami bóstw lokalnych, jak Dea
Cae(estis w Thugga. Nowe forum w Lepcis Magna ukazuje w znakomity sposób
tę specyficznie rzymską tendencję do dostosowywania założenia przestrzennego
do patrzącego poprzez jednoznaczną orientację i zachowanie osi optycznej. Po
raz pierwszy w wielkim założeniu powiązano ze sobą wygiętymi łukami kolumny
hal, otaczających forum. Jest to rząd arkad, który przyjął się w architekturze
późnoantycznej, świeckiej i sakralnej. Odnajdujemy go w ulicy kolumnowej, tzw.
perystylu, pałacu Dioklecjana, ale i w nawie głównej niejednej bazyliki
chrześcijańskiej.
W Afryce są jeszcze inne budowle świadczące o trwaniu w III wieku zamożnej
warstwy miejskiej, a równocześnie do pewnego st^pnia ukazujące głęboką
przemianę form sztuki rzymskiej. Ten kraj, dostarczający tak wielu zwierząt
poszukiwanych do igrzysk, obfituje w amfiteatry, z których amfiteatr w Thys-
drus (El Dżem) jest najbardziej imponującym przykładem z tej epoki. W miastach
nie posiadających amfiteatru niekiedy przystosowywano teatr do igrzysk z
udziałem zwierząt. Teatr z tego okresu zachował się w mieście Sabratha w
Trypolitanii. Wysoka ściana budynku scenicznego jest tam całkowicie zakryta i
podzielona na trzy piętra dobudowanymi do niej strukturami kolumnowymi.
Również biblioteki i termy otrzymywały niekiedy takie wspaniałe fasady, a w
niszach ich ścian często umieszczano posągi. Połączenie rzeźby figuralnej z
architekturą stało się jedną z cech charakterystycznych późnego budownictwa
19 - Upadek Rrymu
290 Metamorfoza kultury w zwierciadle sztuki
rzymskiego. Znamienne dla poczucia formy i przestrzeni ludzi tego okresu jest
to, że rzeźba figuralna, już bardzo rzadko bywa stawiana na otwartej przestrzeni.
Posągi umieszcza się raczej pod ścianami albo też stają się one elementami
ciągów kolumnowych. Autonomiczna rzeźba wolno stojąca, wzniosły twór
klasycznej Grecji, w świecie rzymskim zostaje wtłoczona w ciasne ramy, a w
sztuce wczesnochrześcijańskiej zanika prawie całkowicie.
Natomiast plastyka portretowa rozwijała się znakomicie. Portret cesarski był
teraz przedmiotem kultu zarówno w Rzymie, jak w miastach prowincjonalnych
oraz w obozach legionów i wojsk posiłkc~:~ych. Zaraz po objęciu władzy
wizerunek nowego władcy posyłano do prowincji, a każdy obywatel mógł go
oglądać w oficjalnej wersji na monetach. Ta wysoka ranga portretu cesarskiego
poważnie wpłynęła na całą sztukę portretową. Pochodzące z tego okresu i dość
licznie zachowane do dziś głowy i popiersia ukazują gwałtowną przemianę
kierunków stylistycznych. Hellenistyczny klasycyzm występuje obok realizmu
rzymskiego, dążącego do dokładnego oddania rzeczywistości. Poczynając od
połowy stulecia, umacnia się tendencja do podkreślania wyrazu twarzy kosztem
organicznej struktury głowy. Wypróbowuje się nowe środki plastyczne,
zmierzające do ujęcia wyrazu twarzy i uzewnętrznienia przeżyć duchowych.
Mamy portret Karakalli o dzikim wyrazie twarzy, zdradzającym gwałtowność i
nikczemność despoty. Mamy też popiersie Filipa Araba, którego
stereometrycznie uformowana głowa tchnie głębokim sceptyzmem. Spośród
podobizn Galiena należy wyróżnić głowę z rzymskiego Museo delie Ternie:
portret filozofa o zmysłowo miękkich rysach i spojrzeniu błądzącym w dali. Pod
koniec stulecia jeszcze częściej występuje to intensywne uduchowienie - artyści
szukają, może pod wpływem tendencji neoplatońskich, nowych środków do
wyrażenia tego, co nadzmysłowe, co ukryte poza rzeczami.
Również w dziedzinie reliefu historycznego w czasach Sewerów zaczyna się
odwrót od stylu klasycznego. Septymiusz Sewer, wznosząc haki triumfalne w
Rzymie i w miastach Afryki, zachował tradycyjną metodę sławienia swych
czynów i przekazywania ich pamięci potomnych w cyklach reliefowych. Łuk
stojący w północnym narożniku Forum Romanum przedstawia w rzeźbach
frontalnych ważne wydarzenia wojen partyjskich. W ciągłej narracji następują po
sobie sceny bitewne, postacie rozwijają pełnię swych ciał, towarzyszą im
elementy krajobrazowe
|
WÄ
tki
|