ďťż

Ta metoda, wynaleziona w Italii i wypróbowana w wielu budowlach, polegająca na skupianiu ciężaru sklepienia na czterech podporach, do których zbiegają się jego...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Jest to konstrukcja, która zapoczątkowana przez bazylikę cesarską, przeszła do wielkich, okrągłych budowli Kościoła chrześcijańskiego. San Vitale w Rawennie i Hagia Sofia w Konstantynopolu wywodzą się z sali w termach. Cesarska działalność budowlana rozwijała się za Sewerów również w prowin- cjach. Pomijamy tu Syrię, gdzie w Heliopolis (Baalbek) rozbudowano święty okrąg, a Palmyra swymi kolumnadami i reliefami nagrobnymi kontynuowała aż po czasy królowej Zenobii hellenistyczno-orientalne formy artystyczne. Dla rozwoju sztuki na Zachodzie szczególnie ważne są budowle w Afryce, macie- rzystej prowincji Sewerów. Wiele miast tego obszaru otrzymało na zlecenie domu cesarskiego nowe świątynie i bazyliki, termy i budowle teatralne. Często przesuwa się świątynie na środek okręgu świętego - tak dzieje się na przykład ze świątyniami bogów kapitolińskich, ale i z przybytkami bóstw lokalnych, jak Dea Cae(estis w Thugga. Nowe forum w Lepcis Magna ukazuje w znakomity sposób tę specyficznie rzymską tendencję do dostosowywania założenia przestrzennego do patrzącego poprzez jednoznaczną orientację i zachowanie osi optycznej. Po raz pierwszy w wielkim założeniu powiązano ze sobą wygiętymi łukami kolumny hal, otaczających forum. Jest to rząd arkad, który przyjął się w architekturze późnoantycznej, świeckiej i sakralnej. Odnajdujemy go w ulicy kolumnowej, tzw. perystylu, pałacu Dioklecjana, ale i w nawie głównej niejednej bazyliki chrześcijańskiej. W Afryce są jeszcze inne budowle świadczące o trwaniu w III wieku zamożnej warstwy miejskiej, a równocześnie do pewnego st^pnia ukazujące głęboką przemianę form sztuki rzymskiej. Ten kraj, dostarczający tak wielu zwierząt poszukiwanych do igrzysk, obfituje w amfiteatry, z których amfiteatr w Thys- drus (El Dżem) jest najbardziej imponującym przykładem z tej epoki. W miastach nie posiadających amfiteatru niekiedy przystosowywano teatr do igrzysk z udziałem zwierząt. Teatr z tego okresu zachował się w mieście Sabratha w Trypolitanii. Wysoka ściana budynku scenicznego jest tam całkowicie zakryta i podzielona na trzy piętra dobudowanymi do niej strukturami kolumnowymi. Również biblioteki i termy otrzymywały niekiedy takie wspaniałe fasady, a w niszach ich ścian często umieszczano posągi. Połączenie rzeźby figuralnej z architekturą stało się jedną z cech charakterystycznych późnego budownictwa 19 - Upadek Rrymu 290 Metamorfoza kultury w zwierciadle sztuki rzymskiego. Znamienne dla poczucia formy i przestrzeni ludzi tego okresu jest to, że rzeźba figuralna, już bardzo rzadko bywa stawiana na otwartej przestrzeni. Posągi umieszcza się raczej pod ścianami albo też stają się one elementami ciągów kolumnowych. Autonomiczna rzeźba wolno stojąca, wzniosły twór klasycznej Grecji, w świecie rzymskim zostaje wtłoczona w ciasne ramy, a w sztuce wczesnochrześcijańskiej zanika prawie całkowicie. Natomiast plastyka portretowa rozwijała się znakomicie. Portret cesarski był teraz przedmiotem kultu zarówno w Rzymie, jak w miastach prowincjonalnych oraz w obozach legionów i wojsk posiłkc~:~ych. Zaraz po objęciu władzy wizerunek nowego władcy posyłano do prowincji, a każdy obywatel mógł go oglądać w oficjalnej wersji na monetach. Ta wysoka ranga portretu cesarskiego poważnie wpłynęła na całą sztukę portretową. Pochodzące z tego okresu i dość licznie zachowane do dziś głowy i popiersia ukazują gwałtowną przemianę kierunków stylistycznych. Hellenistyczny klasycyzm występuje obok realizmu rzymskiego, dążącego do dokładnego oddania rzeczywistości. Poczynając od połowy stulecia, umacnia się tendencja do podkreślania wyrazu twarzy kosztem organicznej struktury głowy. Wypróbowuje się nowe środki plastyczne, zmierzające do ujęcia wyrazu twarzy i uzewnętrznienia przeżyć duchowych. Mamy portret Karakalli o dzikim wyrazie twarzy, zdradzającym gwałtowność i nikczemność despoty. Mamy też popiersie Filipa Araba, którego stereometrycznie uformowana głowa tchnie głębokim sceptyzmem. Spośród podobizn Galiena należy wyróżnić głowę z rzymskiego Museo delie Ternie: portret filozofa o zmysłowo miękkich rysach i spojrzeniu błądzącym w dali. Pod koniec stulecia jeszcze częściej występuje to intensywne uduchowienie - artyści szukają, może pod wpływem tendencji neoplatońskich, nowych środków do wyrażenia tego, co nadzmysłowe, co ukryte poza rzeczami. Również w dziedzinie reliefu historycznego w czasach Sewerów zaczyna się odwrót od stylu klasycznego. Septymiusz Sewer, wznosząc haki triumfalne w Rzymie i w miastach Afryki, zachował tradycyjną metodę sławienia swych czynów i przekazywania ich pamięci potomnych w cyklach reliefowych. Łuk stojący w północnym narożniku Forum Romanum przedstawia w rzeźbach frontalnych ważne wydarzenia wojen partyjskich. W ciągłej narracji następują po sobie sceny bitewne, postacie rozwijają pełnię swych ciał, towarzyszą im elementy krajobrazowe
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.