ďťż

o postępowaniu przymusowym w administracji, które regulowały egzekucję świadczeń pieniężnych...

Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gównianego szaleństwa.
Dekret zachował wprowadzoną przepisami z 1932 r. zasadę scalenia egze- kucji świadczeń pieniężnych w rękach urzędu skarbowego. W postępowaniu egzekucyjnym działały władze egzekucyjne i organy egzekucyjne. Władzami egzekucyjnymi były urzędy skarbowe lub inne organy administracji skarbowej, jako władze pierwszej instancji oraz izby skarbowe, jako władze drugiej instancji. Dekret przewidywał też, tzw. zastępcze władze egzekucyjne, to jest takie, którym Rada Ministrów poruczała na podstawie art. 1 ust. 3 przymusowe ściągane świadczeń pieniężnych. Organami skarbowymi byli poborcy skarbowi lub inni funkcjonariusze upoważnieni do przeprowadzenia czynności egzekucyjnych. Zgodnie z postanowieniami dekretu egzekucja mogła być prowadzona: 1) z ruchomości, 2) z wierzytelności i innych praw majątkowych, 3) z pożytków i dochodów z nieruchomości przez zarząd przymusowy, 4) z przedsiębiorstwa przez zajęcie, zarząd przymusowy i wydzierżawienie przedsiębiorstwa. Dekret przewidywał też stosowanie innych środków w drodze egzekucji sądowej. Podstawą egzekucji był tytuł wykonawczy zaopatrzony przez wierzyciela w klauzulę wykonalności. Celem nadania klauzuli wykonalności było stwierdzenie, iż dane orzeczenie jest wykonalne w trybie administracyjnym. Urząd skarbowy jako władza egzekucyjna nie badał zasadności roszczenia objętego tytułem wykonawczym. Badał natomiast uprawnienia wierzyciela do składania wniosku o przeprowadzenie egzekucji. Zarzuty nieistnienia należności i kwestionowanie jej wysokości mogły być podnoszone jedynie przez zobowiązanego wobec wierzyciela. W sprawach nie uregulowanych w dekrecie o postępowaniu egzekucyjnym, czynności procesowe były prowadzone na podstawie przepisów dekretu z 16.5.1946 r. o postępowaniu podatkowym (por. Nb. 288). Dekret o postępowaniu egzekucyjnym przewidywał następujące środki prawne: 1) skarga na czynności organu egzekucyjnego (poborcy) - w każdym wypadku, 2) zażalenie na decyzję urzędu skarbowego - w wypadkach przewidzianych przepisami, 3) powództwo sądowe osób trzecich o wyłączenie mienia spod zajęcia w po- stępowaniu egzekucyjnym. Skarga mogła być wnoszona w terminie siedmiu dni od daty czynności. Ten sam termin przewidziano do złożenia zażalenia od daty ogłoszenia lub doręczenia decyzji. Organem rozpatrującym środki prawne była izba skarbowa, której postanowienia nie podlegały zaskarżeniu. W wypadku egzekucji obowiązków niepieniężnych regulacja pozostawała znacznie bardziej stabilna. Rozporządzenie z 1928 r. z pewnymi zmianami obowiązywało do czasu wejścia w życie obecnej ustawy. Ponowne objęcie jednym aktem egzekucji obowiązków pieniężnych i nie- pieniężnych nastąpiło na mocy ustawy z 17.6.1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 24, poz. I51). Ustawa ta, po szeregu nowelizacji, obowiązuje do dziś. Znaczne zmiany wprowadzone na mocy ustawy z 23.3.1990 r. o zmianie ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. Nr 21, poz. 126), zostały uwzględnione w tekście jednolitym (Dz.U. z 1991 r. Nr 36, poz. 161, z 1992 r. Nr 20, poz. 78, z 1993 r. Nr 28, poz. 127, z 1995 r. Nr 85, poz. 426 i Nr 141, poz. 692, z 1996 r. Nr 43, poz. 189, Nr 146, poz. 680, Nr 156, poz. 773, z 1997 r. Nr 137, poz. 926 i Nr 141, poz. 943 i 944, z 1998 r. Nr 133, poz. 872 i Nr 162, poz. 1126). Zawarty tu stan prawny wraz z kolejnymi zmianami (dalej zwany w skrócie EgzAdmU) będzie też przedmiotem dalszego omówienia. II. Zakres regulacji =422= W myśl w art. 1 EgzAdmU, ustawa określa postępowanie i środki przymusu stosowane przez organy administracji rządowej i organy samorządu terytorialnego w celu doprowadzenia do wykonania przez zobowiązanych ich obowiązków o charakterze pieniężnym (uiszczenia należności pieniężnych) lub obowiązków o charakterze niepieniężnym, a także sposób zabezpieczenia wykonania tych obowiązków. Przepis art. 1 wskazuje podmioty, które posługują się ustawą w realizacji określonych w niej obowiązków. Są to organy administracji rządowej ogólnej i specjalnej oraz organy samorządu terytorialnego. Unormowanie art.1 jest uzupełnione postanowieniem art. 21 EgzAdmU. Artykuł ten daje Radzie Ministrów podstawę do wydania rozporządzenia, na mocy którego także inne podmioty państwowe, nie będące organami administracji publicznej, zostają upoważnione do stosowania środków egzekucyjnych. Podmioty te zostają także upoważnione do stosowania przymusu państwowego'. Por. § 4 i nast. Rozporządzenia Rady Ministrów z 23.12.1996 r. w sprawie wykonania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Dz.U. z 1997 r. Nr 1, poz. 1 ze zm. Równie szeroko ustawa określiła adresatów czynności postępowania egze- kucyjnego. Z kręgu podmiotów, które mogą być zobowiązanymi, wyłączone zostały jedynie osoby korzystające z immunitetu dyplomatycznego w zakresie przewidzianym przez ustawy, umowy i zwyczaj międzynarodowy (art. 14 § 1 EgzAdmU). Prowadzenie egzekucji przeciwko tym osobom jest możliwie jedynie pod warunkiem wyraźnego zrzeczenia się przywileju lub immunitetu. Nawet w takim wypadku zakres egzekucji podlega ograniczeniu poprzez zakaz kierowania egzekucji do mienia przeznaczonego do użytku służbowego oraz osoby zobowiązanego. =423= Zakres egzekucji administracyjnej obejmuje następujące rodzaje obo- wiązków: 1) podatki, ? Zgodnie z art. 6 i art. 3 pkt 3 ustawy z 29.8.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej jako OrdPU), podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy wynikające z ustawy podatkowej. 2) opłaty i inne należności, do których stosuje się przepisy o zobowiązaniach podatkowych, 3) grzywny i kary pieniężne, 4) inne należności pieniężne pozostające w zakresie właściwości organów ad- ministracji rządowej i organów samorządu terytorialnego, 5) należności przekazane do egzekucji administracyjnej na mocy przepisu szczególnego, 6) wpłaty na rzecz funduszy celowych utworzonych na podstawie odrębnych przepisów, 7) obowiązki o charakterze niepieniężnym pozostające we właściwości organów administracji rządowej i gminy, 8) inne należności pieniężne niż określone w pkt. l, 2, 3, 4 i 5, jeżeli przypadają one Skarbowi Państwa lub państwowej jednostce organizacyjnej, poddane egzekucji administracyjnej na mocy rozporządzenia Rady Ministrów. Por. § 1 powołanego rozporządzenia Rady Ministrów z 23.12.1996 r. w sprawie wykonania ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Obowiązki poddane egzekucji administracyjnej określone w art. 2 EgzAdmU wynikają najczęściej z decyzji lub postanowień
Wątki
Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Nie chcesz mnie, Ben. Składam się z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobiną gĂłwnianego szaleństwa.