Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Fala była wystarczająco potężna, aby podrzucić ją aż tak wysoko. To było niepokojące. Zaczepił pień bosakiem. Fala cofając się szarpnęła tak mocno, że znalazł się w wodzie. Zgubił przy okazji bosak.
-I po co ja tu właziłem? - zapytał sam siebie.
Zaraz jednak sobie przypomniał. Walcząc z żywiołem rękami i nogami dopłynął do kłody. Obwiązał sterczący konar linką i spróbował popłynąć z belką na holu. Najpierw woda odciągnęła go do tyłu, a potem pień popychany przez falę ruszył do przodu i dzielny potomek ukraińskich kozaków omal nie stracił głowy. W ostatniej chwili zrobił unik.
-Nie choczesz nie nada - mruknął sam do siebie.
Gdy mijała go wskoczył na wierzch, jak na konia. Mało nie zleciał do wody gdy uderzyła w skałę, ale utrzymał się. Wiosłując nogami trochę ją skręcił, tak, aby ustawiła się pod kątem do fali. Gdy nadeszła kolejna omal nie stracił jednej nogi, ale udało mu się zepchnąć drzewo z pierwotnego kursu i wypłynął na spokojniejsze nieco wody zatoczki na lewo od domu.
Niebawem znalazł się przy skarpie nad plażą. Zeskoczył z pnia. Pod nogami miał grunt, ale sypki żwir nie dawał jego stopom wystarczającego oparcia, a ponadto w każdej chwili groziło mu rozgniecenie na miazgę. Z linką w zębach wdrapał się po skarpie do góry i przywiązał koniec sznura do drzewa. Mając poczucie dobrze spełnionego obowiązku, wrócił do domu. Nad piecem suszyła się koszula Tomka. Na twarz Maćka wpłynął straszliwy szyderczy grymas. Zemsta! Najpierw użył jej jako ręcznika, a potem wytarł nią podłogę koło drzwi. Wreszcie zadowolony z siebie wyrzucił ją w ciemność i kipiel za drzwiami. Potem poszedł spać. Spał dobrze. Żadnych wyrzutów sumienia. Nie nastawił budzika. Wiedział, że rano obudzi go jego serdeczny przyjaciel i że będzie trzymał w ręce siekierę. Taki jest porządek wszechświata.
21 lipca czwartek.
Wstałem o ósmej rano. Przyozdobiłem twarz radosnym uśmiechem i poszedłem na parter. Wyszedłem przed dom. W nocy musiał być nielichy sztorm, bo pod drzwiami leżało sporo wodorostów, a ściana była zupełnie mokra. Skrzywiłem się. Nie lubiłem wilgoci. Wszedłem do kuchni, aby zdjąć ze sznura swoją wypraną wczoraj koszulę. Ku swojemu zaskoczeniu stwierdziłem, że jej nie ma. Łamałem sobie przez chwilę głowę nad tą zagadką, a potem zabrałem się za robienie śniadania. Odrzuciłem ambitny pomysł zrobienia jajecznicy z jajek w proszku, głównie dlatego, że nie lubiłem jajecznicy. Zamiast tego podgrzałem w garnku parówki z puszki. Były kretyńskie, długości najwyżej dwu centymetrów. To zabawne, ale w moim kraju w tym okresie parówki występowały tylko w jednym standardowym rozmiarze. A do tego wyłącznie na kartki. Podgrzałem w garczku sos z pędami bambusa. Niebiański zapach wywabił mojego kumpla z łóżka i zniewolił go do zejścia ma parter. Po drodze wdepnął do łazienki, gdzie umył się. Wreszcie wszedł do kuchni. Miał na sobie swoją koszulę, co osłabiło nieco moje podejrzenia.
-No cześć - powiedziałem - nie widziałeś gdzieś mojej koszuli?
-Koszuli? - zdziwił się.
Jego zdziwienie było sztuczne, a ton wypowiedzi obojętnie niewinny. Czyli moje podejrzenia były słuszne.
-Wisiała tutaj - pokazałem palcem na sznur.
-Może Gucio zjadł?
-On nie jada ubrań. A przynajmniej nigdy nie słyszałem...
-Ten mój pies jest w sumie bardzo głupi. Nie wiadomo co mu do łba może strzelić.
Ukrywał coś wyraźnie. Pewnie w nocy pociął moją koszulkę na kawałki, albo zrobił z nią jeszcze coś gorszego. Postanowiłem zachować się kulturalnie i nie naciskać go dalej. Wcześniej czy później i tak się wygada. Po śniadaniu zabraliśmy się za oczyszczanie lasu, to znaczy wycięliśmy dużą ilość uschłych choinek dzięki czemu te, które jakoś jeszcze egzystowały uzyskały nieco więcej światła i przestrzeni życiowej. Zgromadzone za domem mieliśmy pociąć przy najbliższej okazji. To męczące zajęcie zajęło nam ponad cztery godziny.
Byłem tak wykończony, że straciłem nawet apetyt, toteż wymówiłem się od jedzenia obiadu i pojechałem na rowerze do Bodo. Kupiłem sobie gazetę i pojechałem nową drogą do Geitvagan. Postanowiłem pojechać w odwiedziny do tej sympatycznej Ingrid. Przejechałem jakieś trzy kilometry, gdy spotkałem Juli-an. Siedziała sobie na kamieniu na niewielkim pagórku kilkadziesiąt metrów od szosy i opalała się a klaczka skubała trawę kawałek dalej. Zauważyła mnie i pomachała mi ręką. Zawahałem się na chwilę, a potem zatrzymałem rower i podszedłem do niej.
-Priwiet - powiedziała.
-Dzień dobry. Cóż porabia tak ładna dziewczyna jak ty na takim odludziu?
-Masz jeszcze do mnie żal za to wczorajsze - powiedziała. - Wybacz mi, zachowałam się trochę sztywno i nieuprzejmie.
-Każdemu co jego.
Gwizdnęła przez zęby. Klaczka podbiegła.
-Przejechałeś się wczoraj tylko kawałek. Skorzystaj proszę z okazji i pojeździj jeszcze. Wiem, jaką ci to sprawia przyjemność.
Popatrzyłem w zadumie na nią.
-Jesteś dziwna - powiedziałem. - Inna niż wszystkie.
-To moja wada. Normy i zasady nie znaczą dla mnie wiele, dlatego książę Orłow niechętnie widzi mnie koło swojej posiadłości
|
WÄ
tki
|