Nie chcesz mnie, Ben. SkĹadam siÄ z siedmiu warstw popieprzenia okraszonych odrobinÄ
gĂłwnianego szaleĹstwa.
Przy tej okazji Paweł z Przemankowa uzyskał wieś Dzierążnię, na której bardzo mu zależało, wraz z mieszkającymi tam książęcymi koniarzami, zaś władca zaoszczędził trzy tysiące grzywien srebra. W czasie wznoszenia obwarowań Krakowa i Sandomierza oraz lokacji tego drugiego miasta gotówka z pewnością była mu potrzebna60. Warto również zwrócić uwagę na tę część umowy, która dotyczyła Sławkowa. Potwierdzenie praw biskupich do kasztelami sławkowskiej było istotną gwarancją powodzenia lokacji miasta i szerszych planów Pawła z Przemankowa wobec tego zespołu majątkowego. Badania archeologiczne przeprowadzone w Sławkowie odsłoniły fundamenty obszernego zamku. Na tej podstawie można sądzić, że biskup, planował za zgodą księcia przekształcenie kasztelami sławkowskiej we władztwo terytorialne61.
Współpraca Leszka Czarnego i Pawła z Przemankowa trwała odtąd niezmiennie aż do śmierci księcia. Ogólny polityczny cel owej współpracy może oddawać zwrot o rozszerzeniu Rzeczypospolitej w dokumencie ugody z listopada 1286 r., umieszczony tam zapewne dzięki kanclerzowi Prokopowi. Jeśli zakładać ogólnopolskie znaczenie terminu Res publica62, to jest on dowodem dalekosiężnych planów Leszka Czarnego i Pawła z Przemankowa. W praktyce ich współdziałanie wyrażało się przede wszystkim we wspólnej polityce władcy i biskupa z Krakowa wobec konfliktu państwo-Kościół, rozdzierającego dzielnicę wrocławską. Przy okazji książę okazywał biskupowi przychylność, wydając korzystne dla Pawła wyroki sądowe. Około roku 1287 komes Mironieg w imieniu swojej żony Bogusławy, córki Dzierżykra-ja, dawnego kasztelana połanieckiego i bratanicy również nieżyjącego scho-
59 Kodeks dyplomatyczny katedry krakowskiej św. Waclawa, s. 121-123, nr LXXXVIII.
60 Ibidem; W. Karasiewicz, Pawel z Przemankowa..., s. 220-226.
61 S. Gawlas, Człowiek uwikłany w wielkie procesy - przyklad Muskaty, w: Czlowiek w spo-leczeństwie średniowiecznym, Warszawa 1997, s. 397. Autor uważał, że budowa zamku została przerwana wskutek sprzeciwu Leszka Czarnego. Tymczasem lokacja Sławkowa, a więc zapewne także początek budowy zamku, przypadała na czasy bliskiej współpracy księcia z Pawłem z Przemankowa. Być może książęca zgoda na biskupie inicjatywy w Sławkowie była rekompensatą za pokrzyżowanie planów biskupa Pawła, snutych niegdyś w odniesieniu do Korczyna. Przerwanie prac nad zamkiem biskupim czy też ograniczenie pierwotnego założenia należałoby raczej wytłumaczyć śmiercią Pawła z Przemankowa i późniejszą zawieruchą polityczną w ziemi krakowskiej.
62 Zobacz rozdz. XI.
440
ROZDZIAŁ XIII
lastyka krakowskiego Wysza, zaczął nękać biskupa pozwami przed sąd książęcy o zwrot dwóch wsi, Świniarska i Muszyny. Wysz, umierając, przekazał je Kościołowi krakowskiemu. Mironieg liczył, że przejmie sporne posiadłości na mocy prawa retraktu. W końcu jacyś mądrzy ludzie wytłumaczyli komesowi, że w sprawie przeciw biskupowi nie ma czego szukać przed trybunałem monarszym. Aby więc oszczędzić czas i koszty, Mironieg i Bogusława pogodzili się z Pawłem z Przemankowa. Ze swej strony biskup łaskawie zgodził się nie rościć pretensji do reszty spuścizny po Wyszu. Książę zatwierdził układ63.
Wielki bunt wzmocnił jeszcze silne już związki Leszka Czarnego z dominikanami. Niewątpliwie bracia kaznodzieje z klasztoru krakowskiego mieli potężny wpływ na kształtowanie postaw lojalistycznych wśród mieszczan stolicy. Dodatkowym powodem, dla którego dominikanie z Krakowa życzyli księciu zwycięstwa nad zbuntowanymi Starżami, był ich własny konflikt z rycerzem Grzegorzem z Balic, synem wojewody Żegoty. Bracia mianowicie zbudowali sobie wodociąg, który miał sprowadzać do klasztoru wodę z rzeki Rudawy. Akwedukt został pociągnięty przez wieś Krowodrzę, należącą do bożogrobców z Miechowa. Kiedy jednak dominikanie chcieli zbudować kolejny jego odcinek na gruntach należących do Grzegorza z Balic, spotkali się z jego odmową. Syn wojewody Żegoty wiosną 1285 r. zbuntował się przeciw księciu i w trakcie tłumienia rebelii został schwytany i ścięty. Jego dobra zostały skonfiskowane. W 1286 r
|
WÄ
tki
|